Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

5 - 10 - 15 - 20 - 25 ...Φτου και βγαίνω!

-- για πάντα
Οι πόνοι ξεκίνησαν λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Κάπου εκεί κοντά στο τρίποντο του Διαμαντίδη που ο μπαμπάς σου φώναξε όλο περηφάνεια. Κι εγώ νόμιζα ότι απλά κουνήθηκες λίγο πιο έντονα και πιο χαμηλά.
Λίγα λεπτά αργότερα πήγαμε για ύπνο. Ή μάλλον πιο σωστά, άλλος πήγε για ύπνο, εγώ πηγαινοερχόμουν μέσα στο σπίτι από κουζίνα σε σαλόνι και πάλι πίσω και από υπνοδωμάτιο σε μπάνιο και repetition! Και να επιμένω ότι "αποκλείεται, δε γεννάμε σήμερα, είναι πολύ νωρίς ακόμα, δεν είμαστε έτοιμοι" κλπ. κλπ. για να ξεχαστώ και να ηρεμήσω. Μέχρι και πράσινο τσάι έφτιαξα (θεός φυλάξοι και δεν "το'χω" καθόλου το σπορ της υγιεινής διατροφής) για να ηρεμήσει η κοιλιά μου (!!!) μιας και νόμιζα ότι έχω ΚΑΙ κοιλόπονο.

Λίγο μετά τις 3 το πρωί, με πήρε για μερικά λεπτά ένας ελαφρύς ύπνος, ίσα για να με πείσει ότι έχω δίκιο, είναι όντως νωρίς να έρθεις στον κόσμο, δεν είναι η μέρα της Αγίας Αικατερίνης η μέρα που θα γεννηθείς... Δεν το είχα "κανονίσει" έτσι, κάτι σε Αγίου Αντρέα μου έκανε πιο ταιριαστό, άντε και σε Αγίου Νικολάου ίσως, αλλά Αγίας Αικατερίνης, με τίποτε, πολύ νωρίς δεν έχω προλάβει να ετοιμάσω και την τσάντα για το μαιευτήριο.

Με τέτοιες σκέψεις λοιπόν, εντελώς απλοϊκές και χωρίς ίχνος άγχους, βιασύνης, ανυπομονησίας, επιμονής ή οτιδήποτε αρνητικό θα μπορούσε να μας χαλάσει τη μέρα, γύρω στις 5 παρά αποφάσισα ότι πρέπει να ξυπνήσω τον ανύποπτο πατέρα to-be, οι πόνοι ήταν αφόρητοι πλέον, μπορεί να μην είχα ιδέα από πόνους/ διαστολές/ άνοιγμα τραχήλου κλπ. μιας και θα γεννούσα το πρώτο μου παιδί, αλλά πονούσα φρικτά και μόνο μπαίνοντας στο μαιευτήριο θα ηρεμούσα, γεννούσα-δε γεννούσα, ήθελα μόνο να σταματήσω να πονάω τόσο πολύ.

"Αγάπη μου φτιάξε 2 espresso, βάλε τα πράγματα του μωρού στην τσάντα και ντύσου. Γεννάμε!" ενώ κοιμόταν μην έχοντας ιδέα τι είχα περάσει όλο το βράδυ, μιας και -η αλήθεια είναι- ότι ο ξενύχτης της οικογένειας πάντα ήμουν εγώ οπότε φυσικό ήταν να έχω αυπνίες ειδικά ως έγκυος.

Μέσα σε λίγα λεπτά, "έσπασαν και τα νερά" και ήρθε και έδεσε το γλυκό. Εκεί ομολογώ ότι πανικοβλήθηκα, θυμήθηκα κάτι όνειρα που έβλεπα έφηβη να πέφτω από πολύ ψηλά στο κενό, μία μέρα σε ένα σούπερμάρκετ μικρή, 8 ετών περίπου, που έχασα τη μαμά μου και ούρλιαζα για να τη βρω, ένα πρωινό μάθημα κολύμβησης στο οποίο ένα ηλίθιο δεκάχρονο κοριτσάκι με βούλιαξε με πατητή στην άπατη μεριά της πισίνας και από τότε έχω τρελλή φοβία με το βάθος στη θάλασσα, και άλλα τέτοια τρομακτικά που δε θέλω εδώ και πολλά χρόνια να ανασύρω στο συνειδητό γιατί μου χαλάνε τη διάθεση. Ναι τόσο πολύ πανικοβλήθηκα για το άγνωστο που μας περίμενε σε λίγες ώρες από εκείνο το ξημέρωμα της 25ης Νοεμβρίου, ανήμερα της Αγίας Αικατερίνης.

Φτάσαμε στο μαιευτήριο στις 7 το πρωί περίπου με πόνους που δεν αντέχονταν πλέον, αλλά με φοβερή ψυχραιμία και των δυο μας. Μέσα σε μία μόνο ώρα, είχαμε μπει στο χώρο του τοκετού, είχε γίνει η επισκληρίδιος, ο Γιώργος είχε ντυθεί με στολή Μαίας (!) και γελούσαμε με το μαιευτήρα, τη μαία και τον άντρα μου, λες και είχαμε πάει για πρωινό μετά από ξενύχτι πρωτοχρονιάς στα μπουζούκια.

Οι συσπάσεις έγιναν πιο συχνές, ο γιος μας ήταν ιδιαίτερα βιαστικός και πλέον κι εγώ η ίδια, έσπρωχνα με τεράστια δύναμη, ο Γιώργος φώναζε όσο πιο ψύχραιμα μπορούσε, όλοι μέσα στο δωμάτιο ήταν εξαιρετικοί στο να με κάνουν να αισθάνομαι δυνατή και έτοιμη να φέρω στον κόσμο τον γιο μας. Στις 9.10 π.μ. τον αντικρύσαμε για πρώτη φορά και από εκείνη την ημέρα μόνο σε εκείνον βρίσκεται το μυαλό μας και η σκέψη μας. Ένα παιδάκι που βιάστηκε να μας γνωρίσει, ή μήπως βιαζόμουν εγώ τελικά;

Όπως και να'χει, χρωστάω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον άντρα της ζωής μου γιατί αν δεν ήταν αυτός τίποτε από όλα αυτά δε θα είχε γίνει, τον υπέροχο φυσιολογικό τοκετό τον χρωστάω σε αυτόν (και στον μαιευτήρα μου φυσικά που με απέτρεψε από την καισαρική) αλλά και το ότι δεν κατέρευσα όταν αντίκρυσα το μωρό μας στη ΜΕΝΝ διασωληνωμένο για λίγες μέρες.

Μήπως τελικά είναι αυτές οι σπάνιες στιγμές που ενώνουν τα ζευγάρια, που μας θυμίζουν γιατί ερωτευτήκαμε δυνατά το σύντροφό μας και γιατί συνεχίζουμε να τον αγαπάμε με τόση ένταση και αφοσίωση;
Mετά από αυτήν τη μοναδική εμπειρία της γέννησης, ανακάλυψα την ουσία της δημιουργίας οικογένειας: είναι η δύναμη που γεννιέται από την αγάπη δύο ανθρώπων, αυτή που τους ενώνει στα δύσκολα και φαινομενικά ακατόρθωτα και φυσικά αυτή που στη συνέχεια μοιράζεται αρμονικά και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας που θα δημιουργήσουν.

Καλώς όρισες Φίλιππε-Εμμανουήλ στη ζωή μας!

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Μύρισε Χειμώνας

Το πρωινό χουχούλιασμα του Σαββατοκύριακου στο κρεββάτι κάτω από τα παπλώματα, το αναμμένο τζάκι που μας κρατάει την πιο ζεστή παρέα, το μαγείρεμα διαφορετικών αγαπημένων φαγητών, η βουή του αέρα από τις χαραμάδες που δεν έχεις προλάβει  να κλείσεις, οι ζεστές κάλτσες στα πόδια, οι σκούφοι, η κουβερτούλα στον καναπέ, και τόσα άλλα, σηματοδότησαν και φέτος την αρχή του χειμώνα το σαββατοκύριακο που μας πέρασε.

Μύρισε χειμώνας και μέσα από το τελευταίο, χουχουλιάρικο ποστ της yolinas με τίτλο Χειμώνας-you get it, που πάντα με εμπνέει και έτσι μιας και αυτός ο χειμώνας θα είναι ο πιο ξεχωριστός λόγω της γέννησης του μικρού μας σκέφτηκα να καταγράψω λίγες χειμωνιάτικες σκέψεις προτού βρεθώ με το ένα χέρι να θηλάζω και με το άλλο να ψάχνω στο internet πληροφορίες για το θηλασμό (όχι πως δεν το έχω ήδη κάνει, αλλά λέμε τώρα...).

Όταν ξαναβρεθήκαμε με τον Γιώργο (ήμασταν φίλοι ως φοιτητές, χαθήκαμε για κάμποσα χρόνια και τελικά ξαναβρεθήκαμε για να μείνουμε μαζί μέχρι τα βαθιά μας γεράματα, ποστ πρώτης επετείου εδώ) συμφωνήσαμε ότι τα Χριστούγεννα δε μας πήγαιναν σα γιορτή με όλο το σύστριγγλο που τα συνοδεύει, δώρα, δεντράκια, φωτάκια, κιτς αγαλματίδια στους δρόμους και τις πλατείες, δώρα σε συγγενείς που θα τα αλλάξουν κατά 99% κ.ο.κ.
Και με τη συμφωνία αυτή, βάλαμε στόχο κάθε Χριστούγεννα που θα είμαστε μαζί να κάνουμε δώρο στη σχέση μας ένα υπέροχο ταξίδι στο οποίο θα γιορτάζαμε την αγάπη μας χωρίς φωτάκια, στολισμούς και δωράκια. Είναι αλήθεια ότι τα δύο τελευταία Χριστούγεννα περάσαμε μαγικά στην Ιταλία (ναι, την έχουμε λατρέψει αυτήν τη χώρα) κάνοντας πολλά χιλιόμετρα και βλέποντας μέρη πανέμορφα και γνωρίζοντας ανθρώπους μοναδικούς. Γυρνώντας από το ταξίδι μας πέρυσι, είχαμε πει και οι δύο πόσο πολύ θα θέλαμε του χρόνου τέτοια εποχή να είμαστε γονείς. Το σκέφτομαι τώρα και αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που όχι μόνο η ευχή μας θα πραγματοποιηθεί από μέρα σε μέρα αλλά και που θα αλλάξει  για πάντα τη σχέση μας με τα Χριστούγεννα και τα χειμωνιάτικα οικογενειακά έθιμα που ποτέ δεν αγαπήσαμε προτού μείνουμε μαζί.

Μυρίζει χειμώνας κάθε μέρα και πιο πολύ.
Και περιμένω πως και πως τη μέρα που θα τυλίξω σε μια μικρή κουβερτούλα το μικρό μας, θα τον βάλω στο μάρσιππο του μπαμπά του και θα γυρίσουμε σπίτι μας για να αλλάξουμε μια για πάντα τη σχέση μας με αυτήν την εποχή, με αυτή τη γιορτή και με ότι μέχρι πριν από μερικά χρόνια μας προκαλούσε μάλλον θλίψη παρά χαρά.

Σε ένα μήνα από σήμερα είναι η ΠΗΤ μου αλλά ξέρω ότι το θαυματάκι μας θα έρθει πολύ πιο γρήγορα να μας κάνει έκπληξη με το δικό του μοναδικό τρόπο!

Καλό μας χειμώνα λοιπόν.

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Τον φάγαμε το γάϊδαρο...

Κοιμάμαι και ξυπνάω με ένα βάρος εκεί κάτω χαμηλά, εσείς που έχετε γεννήσει ξέρετε καλά τι εννοώ. Περπατάω (γιατί όλη μέρα όλο κάτι θέλω να κάνω, όλο κάπου θέλω να πάω, ανήσυχη να τα προλάβω όλα πριν έρθει ο μικρός) και αισθάνομαι τη λεκάνη  μου να χρειάζεται στήριξη για να πάω πιο γρήγορα, στους παλιούς, καλούς ρυθμούς μου. Το φαγητό το κόψαμε πλέον, όχι ότι πεινάω βέβαια, γιατί πρέπει να ρυθμίσω λίγο το ζάχαρο. Έτσι μας είπαν στο doppler, το κάναμε κι αυτό, που τον είδανε να είμαι αρκετά μεγαλόσωμος και να έχει πάρει κιλά. Περνάω αρκετές ώρες μόνη μιας και ο μπαμπάς λείπει σε δουλειές μακριά μας, για να είναι απερίσπαστος όλο το Δεκέμβριο που θα απολαμβάνουμε το μικρό μας. Χαίρομαι να τον βλέπω κι αυτόν τόσο χαρούμενο όσο είμαι κι εγώ, τόσο ανυπόμονο να γίνει μπαμπάς, μου δίνει δύναμη να ξέρω ότι το παιδί μας είναι καρπός μιας μεγάλης αγάπης. Και μια που είπα αγάπη, τελικά σκέφτομαι πόσο λίγους ανθρώπους αγαπώ πια, πραγματικά, που νοιάζομαι και που θέλω να έχω πλάι μου σε αυτές τις υπέροχες στιγμές (και μέρες) που ζω. Είναι οι φίλοι μου από τα παλιά, τα πολύ παλιά, αλλά και γυναίκες που ξέρω λίγο καιρό αλλά θαυμάζω ως μητέρες. Τις αγάπησα γιατί τις θαύμασα, τόσο απλά. Και μετά η μάνα μου: πότε έγινε τόσο αγαπησιάρα; Τόσο τρυφερή; Τόσο χαδιάρα; Και μόνο που περιμένει να γίνει γιαγιά, έχει μεταμορφωθεί σε ύαινα που προστατεύει με νύχια και με δόντια το παιδί της από κάθε κακοτοπιά. Πάντα έτσι θα ήταν, αλλά τώρα εγώ το αντιλαμβάνομαι περισσότερο. Αρα μάλλον εγώ έχω μεταμορφωθεί τελικά...
Ανακαλύπτω πόσο πολύ μου αρέσει να ετοιμάζω το δωμάτιο του μικρού, όχι επειδή είναι η βασική ασχολία και το χόμπυ μου, αλλά επειδή εκεί μέσα θα περάσουμε πολλές ώρες οι τρεις μας, να τον φροντίζουμε και να τον περιποιούμαστε και θέλω σε αυτό το χώρο να χωρέσει μέσα όλη μας η αγάπη. Να υπάρχει αρμονία, να αποπνέει ηρεμία, να είναι φωτεινός και καθαρός.
Πάω να πλύνω τα κουβερτάκια του...


υ.γ.    ένα ποτάμι σκέψεις ήταν αυτό, με "γαϊδουρινό" τίτλο, τίποτε άλλο!
υ.γ.2  αυτός ο Νοέμβρης θα πετάξει, θα φύγει πατ-κιουτ, είμαι σίγουρη.

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Opinions are like assholes*

Διαβάζοντας σήμερα το ποστ της Stelluna εδώ, στο αγαπημένο ΚΟΙΛΙΤΣΑ.COM, συνειδητοποιώ για ακόμη μία φορά πόση σοφία μπορεί να αποκτά μια γυναίκα όταν γίνεται μάνα.
Μαθαίνει να γνωρίζει και να υπερασπίζεται τα όριά της αλλά και τα όρια των άλλων.
Δεν προσφέρει συμβουλές αν δεν της ζητηθούν.
Σέβεται τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνει κάθε μάνα το δικό της παιδί (αρκεί βέβαια ο τρόπος αυτός να μη θίγει την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα οποιασδήποτε άλλης γυναίκας).
Δε "φυτρώνει εκεί που δεν τη σπέρνουν" και με αυτήν την παροιμιώδη φράση πολλές μητέρες αλλά και άτεκνες γυναίκες θα αισθανθούν ότι ταυτίζονται, ότι συχνά έχουν παίξει το ρόλο της δικαστίνας, της εισαγγελέως, της δικηγόρου που υπερασπίζεται στη δίκη του αιώνα, αυτήν που κρίνει τα "πρέπει" και τα "μη" μιας μαμάς.

Η Stelluna τα λέει όλα, καλύτερα από εμένα (μιας και είναι ήδη μάνα) σε μία παράγραφο, σχεδόν συγκινητική:

>>"...Έχω δεσμευτεί ότι θα κρατηθώ όσο πιο μακριά μπορώ απ’ αυτό το παιχνίδι –με αλυσίδες, αν χρειαστεί. Αυτό που, λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά, παίζουμε οι περισσότερες αφού ζήσουμε έστω και μία μέρα εγκυμοσύνης ή μητρότητας. Το παιχνίδι του «ξέρω εγώ», το παιχνίδι του «δεν το κάνεις καλά», το παιχνίδι του “been there, done that”, το παιχνίδι του «ο δικός μου τρόπος είναι ο σωστός», το παιχνίδι του κουνήματος κεφαλιού, που στο μυαλό μας ισοπεδώνει κάθε διαφορετικότητα, κάθε ιδιαιτερότητα του ζεύγους μαμάς-παιδιού, κάθε σεβασμό στην προσπάθεια του άλλου που, ειλικρινά, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν κάνει, κατά μέσο όρο, περισσότερα λάθη απ’ όσα εμείς..." <<


Πραγματικά μερικές φορές εμείς οι γυναίκες γινόμαστε σχεδόν ανυπόφορες, κρίνοντας άλλες γυναίκες για τον τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Μου έχει τύχει κι εμένα και ως κριτής αλλά και ως μία ακόμα γυναίκα που κρίνεται από μια άλλη (αρνητικά πάντα εννοείται...). Το αν η κριτική γίνεται κακόβουλα ή όχι, δεν είναι κάτι που έχει σημασία, η ουσία είναι πως τελικά εμείς οι γυναίκες μεταξύ μας θα έπρεπε να δείχνουμε μεγαλύτερη κατανόηση, να υποστηρίζουμε η μία την άλλην, να κάνουμε και λίγο τις πάπιες όταν κάτι μας ενοχλεί στον τρόπο που μεγαλώνει μια άλλη μάνα το παιδί της, να κάνουμε ακόμα και τα στραβά μάτια (πάντα εφόσον δε θιγόμαστε!) σε περιπτώσεις που μια άλλη γυναίκα αρχίζει το δασκαλίκι...

Κλείνω λέγοντας για ακόμα μια φορά πόσο θαυμάζω τις γυναίκες που έχουν τη σοφία και τη δύναμη να βοηθούν άλλες γυναίκες χωρίς συμβουλές, νουθεσίες και απόψεις, που μπορούν αντί να θυμούνται έντονα τις στιγμές που κι εκείνες τα σκάτωσαν, έκαναν λάθη, είπαν αρλούμπες και τελικά αντί να πουν «ξέρω εγώ», ρωτήσαν απλώς «θέλεις να σου κρατήσω το χταπόδι σου για να ντυθείς;»...



*quote by Harry Callahan from "The Dead Pool" (1988) "...opinions are like assholes. Everybody has one...".

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Ένα επετειακό ποστ

Σήμερα είναι ένας χρόνος από τη δημιουργία αυτού του blog. 
Από ένα βράδυ που ξεκίνησα με θάρρος (ίσως και λίγο θράσος) και πολλή όρεξη να μοιράζομαι τις σκέψεις μου για οτιδήποτε συνέβαινε ή ήθελα να συμβεί στο μέλλον, τους προβληματισμούς μου για τη μητρότητα, τα άγχη μου για τη γυναικεία φύση σε σχέση με το πως συμπεριφέρεται απέναντι στα παιδιά, στην οικογένεια, στην εργασία, στις φιλίες της, σε όλους τους ρόλους που εκείνη (εγώ) επιλέγει να "παίξει".

Από τη μία αισθάνομαι ότι πέρασε τόσο πολύ γρήγορα, συνέβησαν τόσα καινούργια και όμορφα γεγονότα: η πρώτη επέτειος του γάμου μας, η εγκυμοσύνη μου, το ξεκαθάρισμα στον επαγγελματικό τομέα. Από την άλλη ο χρόνος πέρασε σχεδόν βασανιστικά αργά κάποιους -αρκετούς- μήνες που εκκρεμούσαν τόσες απαντήσεις και τόσα προβλήματα που περίμεναν τη λύση τους.

Διάβαζα πρόσφατα εδώ το ποστ με τίτλο Το Νόημα της Ζωής σε Πέντε Φράσεις, από τη Μαμά Κουκουβάγια και σκεφτόμουνα πόση σημασία τελικά μπορεί να έχει ένας συγκεκριμένος χρόνος στη ζωή ενός ανθρώπου. Ένας χρόνος που ουσιαστικά είναι η αρχή των αλλαγών για το υπόλοιπο της ζωής του, ίσως ο χρόνος που θα θυμάται πιο έντονα από άλλους στο πέρασμα των δεκαετιών, ο χρόνος που από αυτόν θα μάθω να μετράω αντίστροφα για να βρω την ηλικία του πρώτου μας παιδιού, του πρώτου καλοκαιριού χωρίς διακοπές στο νησί μας, του πρώτου φθινοπώρου χωρίς σχέδια ανάπτυξης για τη δουλειά, των πρώτων χριστουγέννων που το δέντρο θα στολιστεί με πολύ μεγάλη χαρά!

Αφιερωμένες λοιπόν από εμένα για όλους εσάς οι πέντε φράσεις που μέσα τους περικλείουν το Νόημα της Ζωής όπως το δανείζομαι από τη Μαμά Κουκουβάγια και με την ευχή να είμαστε όλοι οι άνθρωποι πιο υγιείς συναισθηματικά και πιο ευτυχισμένοι παρόλη τη μιζέρια γύρω μας και τις αντιξοότητες της εποχής που πρέπει να ξεπεράσουμε με υπομονή, επιμονή και θέληση.

Μακάρι να είχα το θάρρος να ζήσω τη ζωή μου όπως ήθελα και όχι όπως μου επέβαλαν.
Μακάρι να μην εργαζόμουν τόσο σκληρά.
Μακάρι να είχα το θάρρος να εκφράσω τα συναισθήματά μου.
Μακάρι να είχα διατηρήσει επαφή με τους φίλους μου.
Μακάρι να είχα αφήσει τον εαυτό μου να είναι πιο ευτυχισμένος.



 

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

Η γλύκα της εγκυμοσύνης

Σκέφτομαι να σβήσω αυτό το blog τις τελευταίες ημέρες, λίγο προτού γιορτάσει τα πρώτα του γενέθλια. Ο λόγος είναι ότι κάποιοι κακοπροαίρετοι, "δήθεν" φίλοι, διαβάζοντας αυτά που γράφω δυσανασχετούν και δημιουργούν προβλήματα εκεί που ουσιαστικά δεν υπάρχουν. Απλά επειδή τους τη σπάει η γνώμη μου, η αλήθεια μου.

Αυτό το πλάσμα όμως που μεγαλώνει μέσα μου, δε με αφήνει να το κάνω. Η γλύκα της προσμονής μας έχει κάνει και τους δύο καλύτερους ανθρώπους. Μαζί με αυτό το blog εξάλλου εκφράστηκε πια και δημοσίως (!) η μεγάλη μου επιθυμία να γίνω μητέρα, να φέρω στον κόσμο έναν άνθρωπο που θα θέλει να γίνει κάθε μέρα και καλύτερος, που δε θα βολευτεί στα δεδομένα του, που δε θα χρωστάει σε κανέναν τις όποιες δάφνες του, που δε θα φτύνει εκεί που πριν λίγο έτρωγε και που πάνω από όλα θα δίνει το καλό παράδειγμα γύρω του όπως ακριβώς και ο πατέρας του, ο πιο έξυπνος, αληθινός και καλοσυνάτος άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου.

Αυτό το blog γεννήθηκε μέσα από την έμπνευση που μου έδωσαν γονείς που θαύμασα (και ακόμα θαυμάζω και προσωπικά πλέον, όχι μόνο ανώνυμα) όπως ο babakas (Γιώργος), η (not) just mums  (Γιολίνα), η marquis (Δανάη), η freedula, η ψιλικατζού (Κωνσταντίνα), η γαϊτανάκι (Elisa), η hoolaboola (Έλενα). Γονείς που γνώρισα καλύτερα και που ξεχώρισα για την υπομονή και την ειλικρίνειά τους και που θεωρώ πια Φίλους μου έστω και αν αφορμή για να γνωριστούμε ήταν αυτό εδώ το μικρό εξομολογητήρι μου!

Και φυσικά ο καλός μου, αυτός στον οποίο χρωστάω το θαύμα που υπάρχει μέσα μου και που σε μερικά χρόνια εύχομαι να διαβάζει τα ποστ και να γελάει με τα γραπτά της μαμάς του.

Σας ευχαριστώ όλους εσάς λοιπόν που είστε άνθρωποι με αλήθεια. Από τα βάθη της καρδιάς μου. Και συνεχίζουμε, Εγώ, Εκείνος και το φακόσπυρό μας...

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Ποιες μεγαλώνουν τα παιδιά ΣΑΣ;

Ακόμα είμαι ταραγμένη παρόλο που έχει περάσει μία ώρα.
Μα να μου κλείσει το τηλέφωνο;
Την πληρώνουν ώστε να τους κρατάει και το παιδί;
Αν ΔΕΝ είχαν τοποθετήσει ΚΑΙ κάμερα τι θα έκανε δηλαδή η αγενέστατη; Θα το σάπιζε στο ξύλο;
Νεύρα, νεύρα, νεύρα.

Μου τσάκισε το νευρικό μου σύστημα μια νταντά (ο Θεός να την κάνει, απλά μάλλον από ανάγκη -όπως τόσες - από καθαρίστρια, φόρεσε ένα καλύτερο φορεματάκι και ένα ψεύτικο χαμόγελο και αναβαθμίστηκε σε νταντά, έτσι από μόνη της!) από αυτές τις αγενέστατες, τις ξιπασμένες, τις αντε-και-στο-διάολο Ελληνίδες που βρίζουν τις αλλοδαπές που τους παίρνουν τις δουλειές και τους άντρες τους. Αυτές που συνήθως είναι μέσα στα νεύρα πριν μπούνε στα σπίτια σας, αυτές με τη δήθεν καλοσύνη μόνο μπροστά στον εργοδότη τους και την ευγένεια του κώλου όταν φοβούνται μη χάσουν το μεροκάματο.

Αλήθεια σας λέω, τις σιχαίνομαι αυτές τις γυναίκες.
Γιατί μεγαλώνουν παιδιά. Παιδιά άλλων, κάποιων γυναικών που επιλέγουν να δίνουν όλο τους το μισθό σχεδόν σε αυτές απλά για να μη μένουν κλεισμένες με ένα παιδί όλη μέρα σπίτι και για να λένε ότι έχουν και κοινωνική ζωή (my ass!).

Κυρίες μου Ξ-Υ-Π-Ν-Η-Σ-Τ-Ε !
μήπως θα ήταν καλύτερα
αν το παιδί σας μεγάλωνε
με μια κατσίκα;;;
Αν οι άντρες σας δεν έχουν τη νοημοσύνη να καταλάβουν ότι η γυναίκα που μεγαλώνει το παιδί σας είναι ο σατανάς μεταμορφωμένος, εσείς τουλάχιστον οφείλετε να την περάσετε από τις πιο τρομερές δοκιμασίες προτού της εμπιστευτείτε το παιδί σας. Εμένα σήμερα η νταντά καλών μας φίλων, που ήξερε και ποια είμαι, μου έκλεισε το τηλέφωνο κατάμουτρα αφού πρώτα μου είπε "ποια είστε εσείς να με επικρίνετε;", επειδή τόλμησα να τη ρωτήσω γιατί δε μίλησε ευγενικά σε μια κοπέλα που έστειλα στο σπίτι τους να αφήσει κάτι αλλά σχεδόν τη διαολόστειλε από το κουδούνι της κάτω εξώπορτας λέγοντας της να μην ανέβει στο σπίτι και να αφήσει ότι έχει στο ασανσέρ. Και μη μου πείτε φοβόταν για κλέφτη και άλλα τέτοια γλαφυρά, γιατί την είχε ειδοποιήσει ο εργοδότης της (όχι εγώ) 2 λεπτά πριν!

Δώσατε "θάρρος στο χωριάτη" και φοβάμαι ότι σε πολλές από εσάς, έχει ήδη "ανέβει στο κρεβάτι" και δεν έχετε πάρει πρέφα επειδή μπροστά σας ή στην κάμερα (που φυσικά και ξέρουν που βρίσκεται με τόσα χρόνια πείρας!) το παίζουν ήρεμες και γλυκές με το παιδί σας. Για βάλτε κάποιον φίλο σας να τηλεφωνήσει σπίτι... Να πάει από εκεί απροειδοποίητα να αφήσει κάτι για εσάς... Να της μιλήσει ένας δικός σας άνθρωπος μεν, ξένος προς εκείνη δε... Να δούμε, τι άνθρωπος είναι, πόση ειλικρινή ευγένεια διαθέτει, πόσο αληθινό είναι το χαμόγελό της;

Δεν το παίζω έξυπνη επειδή είμαι από τις -πολύ- τυχερές που έχουν την πιο καλοσυνάτη νταντά (βασικά είναι αυτή που μεγάλωσε κι εμένα (!) αλλά επειδή βλέπω γύρω μου φοβισμένα, αντικοινωνικά παιδάκια, βρέφη που δε μπορούν να κοιτάξουν κανέναν στα μάτια, τρομαγμένα, κάποιες φορές υστερικά και άλλες απρόσιτα, και αναρωτιέμαι:
Ποιος φταίει;



Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Τη βαρέθηκα (πολύ) την ησυχία τα τελευταία (πολλά) χρόνια...

...έγραψα πριν λίγες μέρες σε απάντηση στον "τοίχο" μου στο fb.
Και μετά διάβασα το πιο συγκινητικό ποστ της blog-ο-φίλης yolinas εδώ και συνειδητοποίησα πόσο άσκοπο είναι να παραπονιόμαστε εμείς οι γυναίκες σχεδόν  για κάθε τί που συνδέεται με τα παιδιά μας: τη συμπεριφορά τους, τον ύπνο τους, το φαγητό τους, το σχολείο τους, τους φίλους τους, τα ενδιαφέροντά τους, και τόσα άλλα που δε χρειάζεται να απαριθμήσω.

Ε ναι τη βαρέθηκα την ησυχία της -συνειδητά- μοναχικής μου ζωής των τελευταίων ετών. Ναι, θέλω να ακούω κλάμματα, φωνές και τρελλά ουρλιαχτά από το παιδί ΜΑΣ και όχι από τα ξένα που -συνήθως- συνοδεύονται και από τη γκρίνια των μανάδων τους. Αυτών που αντίθετα από τη φίλη μου yolina, ίσως δεν πέρασαν το γολγοθά τους προτού φέρουν στον κόσμο το παιδί τους, που δε συνειδητοποιούν όσο συχνά πρέπει πόσο ευλογημένες είναι που έγιναν Μητέρες όταν άλλες γυναίκες δεν το κατάφεραν παρόλες τις προσπάθειες που έκαναν.

Η ησυχία που λείπει από όλες τις μαμαδο-φίλες μου σίγουρα θα ξανακάνει την εμφάνισή της όσο το παιδί ή τα παιδιά τους θα ανεξαρτητοποιούνται και τελικά θα ανοίξουν τα φτερά τους για άλλα μέρη, μακριά από αυτές. Γιατί όμως τόση γκρίνια τελικά; Είμαι παράφρων που ανυπομονώ να γεμίσει το σπίτι μας φωνές και θόρυβο μωρού; Πρέπει να ανησυχώ που κι εγώ έχοντας περάσει όλες τις εξετάσεις με τρομερό άγχος και φόβο για να σιγουρευτούμε ότι το μωράκι μας είναι καλά στην υγεία του, σκέφτομαι διαρκώς πόσο πολύ θέλω να έρθει η μέρα που θα βγούμε παρεούλα και οι τρεις μας από το μαιευτήριο και που η ζωή μας θα αλλάξει εντελώς;

Καμμία γυναίκα δεν πρέπει να γκρινιάζει και να μιζεριάζει με δικαιολογία το ή τα παιδιά της. Το θεωρώ απαράδεκτο να βγαίνουν απωθημένα εκεί που δε σηκώνει καμμία δικαιολογία.
Κυρίες μου κάντε κάτι άλλο, γυμναστείτε, ψωνίστε, τρέξτε. ξεκινήστε μποξ, βγείτε για ένα καφέ με τις φίλες σας, πάρτε το αυτοκίνητο και οδηγήστε μέχρι τη θάλασσα να ξελαμπικάρει το μυαλό σας!

Όμως μη μου λέτε συνέχεια: "θα δεις τώρα που θα γίνεις μανούλα όλα θα αλλάξουν και θα δεις πόσο θα σου λείπει η ησυχία σου" γιατί α) ΤΡΕΛΛΑΙΝΟΜΑΙ και β) για αυτόν ακριβώς το λόγο θέλω παιδί: για να αλλάξουν όλα προς το καλύτερο και να μην έχω ησυχία!

Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

Η ζωή μου π.Ε. & μ.Ε.

Μετά από μία ξεπέτα καταναλωτικού οργίου στον ΑΒ για να γεμίσει το αδειανό, καλοκαιρινό μας ψυγείο κάθισα στον καναπέ μου και σκέφτηκα το εξής: είναι σωστό 5 μηνών έγκυος να πηγαίνω sΜ* να γεμίζω τις σακκούλες, να τις κουβαλάω στο πάρκινγκ, να τις βάζω στο πορτ παγκάζ και μετά -άντε πάλι- ξεφόρτωμα, κουβάλημα και τακτοποίηση στο σπίτι;
Μήπως το παρακάνω και φέρομαι λίγο ανεύθυνα ως προς την κοιλίτσα;
Ξέρω τι θα προτείνετε, το έχω ήδη κάνει, να μου τα στέλνουν στο σπίτι. ΟΚ, καλό κι αυτό αλλά για 4 σακκούλες (γεμάτες) δεν το κάνω, δε μου πάει.

Και επιστρέφω στο θέμα του ποστ: πως αλλάζει τελικά η ζωή  π.Ε. και μ.Ε. ** ;
Γενικά, δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου αν εξαιρέσω τη δυσκολία στριφογυρίσματος στο κρεββάτι, το βαθύ κάθισμα αντί σκυψίματος για να πιάσω ότι μου πέφτει κάτω (γενικά είμαι και λίγο ατσούμπαλη!), την ξάπλα με τα πόδια ψηλά αντί καθίσματος στον καναπέ, κάποια ανεπιθύμητα σωματικά θεματάκια (τύπου ραγάδες, πρήξιμο στήθους κλπ.), την πιο προσεκτική οδήγηση (σε συνδιασμό με την αλλαγή του smart μου, σνιφ), το ότι είδα το πραγματικό χρώμα των μαλλιών μου μετά από 20 περίπου χρόνια (και μου αρέσει πολύ!), το πρήξιμο στα δάχτυλα όταν έχει ζέστη, την αποφυγή κατανάλωσης από φρέσκιες σαλάτες εκτός σπιτιού και την -κατά διαστήματα μεγάλη- αποχή από το σεξ.
Τα περισσότερα από τα παραπάνω (εκτός του τελευταίου φυσικά) είναι ελάχιστης σημασίας, αλλά και πάλι μια καταπίεση την έχουν.
Κι εγώ δεν ήμουν ποτέ άτομο που σήκωνα την καταπίεση. Αυτό το ξέρω κι εγώ και οι γύρω μου καλά. Οι οποίοι γύρω μου τρίβουν τα μάτια τους, χάνουν τα λόγια τους, δεν ξέρουν τι να πουν που η εποχή μ.Ε. -σε σχέση με την π.Ε.- είναι τόσο καλύτερη.
"Έχεις γλυκάνει πολύ" μου λέει ο αγαπημένος μου άντρας,
"τι καλό παιδί έχω εγώ καλέ" μου λέει η τρελλή  μου μανούλα,
"πόσο έχεις ηρεμήσει" ακούω από τον κολλητό μου φίλο από τα 13, και άλλα παρόμοια που ομολογουμένως μου αρέσουν πολύ και τα χαίρομαι ακόμα περισσότερο!

Σήμερα λοιπόν που είδα και μια συμμαθήτρια από το δημοτικό (είχα να τη δω περίπου 25 χρόνια κοινώς) με το μεγάλο -6/7 ετών- παιδάκι της, δεν τη ζήλεψα καθόλου. Στην π.Ε. εποχή θα έλεγα ότι η μ.Ε. εποχή θα είναι ανυπόφορη, απαιτητική, δύσκολη, κλπ. και πόσο πιο εύκολο είναι να κάνει μια γυναίκα παιδιά μέχρι τα 30 της ώστε να έχει την ψυχραιμία, την άνεση και την υπομονή για όλες τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει. Μύθος.


Παίρνω πίσω το "σχεδόν καθόλου" της δεύτερης παραγράφου: η ζωή μου μ.Ε. έχει αλλάξει σαφώς προς το καλύτερο.
Το βλέπω στον καθρέφτη μου κάθε πρωί που ξυπνάω, στα μάτια του όταν μου λέει πόσο όμορφη είμαι, στους γύρω μου που με κοιτάνε όλο γλύκα. Και τελικά δεν την αλλάζω με τίποτε τη μ.Ε. εποχή και ας έχει όση καταπίεση θέλει!


*sM: supermarket
** προ και μετά εγκυμοσύνης

Πέμπτη 11 Αυγούστου 2011

Μια ημέρα που θα τη θυμάμαι για πάντα

10.08.11

με λίγα και αληθινά δάκρυα συγκίνησης στα μάτια
με μία ανεξήγητη απληστία ["θέλω κι άλλο, κι άλλο"]
με την εξέταση β' επιπέδου στην 22η εβδομάδα
με τον πιο ευαίσθητο άντρα δίπλα μου να μου κρατάει το χέρι σφιχτά και να χαμογελά
με τα μάτια καρφωμένα σε μία οθόνη να βλέπω το πιο περίεργο πλάσμα του κόσμου και να μου μοιάζει κιόλας (!)
με σκέψεις που δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα έκανα στη ζωή μου ["μπορεί να νοιάζομαι τόσο για ένα πλάσμα που δεν έχει καν γεννηθεί;"]
με μία απεριόριστη λαχτάρα να ευχαριστήσω το σύντροφο της ζωής μου που μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω αυτήν τη μέρα
με λίγο παραπάνω φόβο από χτες για το αύριο
με αισιοδοξία ότι η ζωή θα γίνει ακόμα πιο όμορφη από εδώ και πέρα κι ας είναι πιο δύσκολη
με την απορία "μα πως οι γυναίκες που ξέρω δε μου είχαν πει τίποτε για αυτά τα συναισθήματα;"
με απόλυτη τήρηση σιωπής κατά τη διάρκεια της εξέτασης, κάτι που δε συνηθίζω...
με τη λαχτάρα να περάσουν και οι υπόλοιπες εβδομάδες όσο γρήγορα πέρασε το πρώτο μισό και να τον αγκαλιάσουμε λίγο πριν τα Χριστούγεννα, πλάι στο πρώτο δέντρο που θα στολίσω μετά από πολλά χρόνια...

Καλό βράδυ μετά από μία ημέρα που θα θυμάμαι για πάντα και με την ευχή όλες οι γυναίκες που θέλουν να γίνουν μητέρες να το καταφέρουν ακόμα και μετά τα 35+.

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Διακοπές με (Την) κοιλίτσα

Οι διακοπές μας ξεκίνησαν πριν 12 μέρες.
Περίεργα, αλλοπρόσαλα, με ένα υπερατλαντικό ταξίδι που δεν περίμενα κανένας μαιευτήρας να με αφήσει να πραγματοποιήσω, αλλά ο δικός μου εκτός από τρομερά rock είναι και τόσο cool άνθρωπος που αληθινά, τον θαυμάζω και φυσικά τον εμπιστεύομαι απόλυτα (όχι αδίκως φυσικά).
Η κοιλίτσα τώρα.
Πρωτόγνωρο συναίσθημα, να ακουμπάς κάτι που εξέχει από το υπόλοιπο σώμα σου, είναι σφριγηλό και λείο αλλά και ενοχλητικό μερικές φορές, όταν πχ θες να σκύψεις να βάλεις τα παπούτσια σου ή να πιάσεις το σιχαμένο το σαπούνι που έχει πέσει στη ντουσιέρα. Επίσης, δε χωράει απαραίτητα στα παλιά σου εσώρουχα. Προσπαθείς να τη βολέψεις με bellybelts ώστε να αισθάνεσαι μια "ζεστασιά", μια αγκαλιά εκεί κάτω ώστε να μη σε παγώνουν τα δυνατά αιρκοντίτιον. Και το βράδυ στον ύπνο φυσικά, το σωτήριο μαξιλάρι, σου δίνει τη στήριξη που θες ώστε να μην αισθάνεσαι ότι η βαρύτητα έχει νικήσει και η κοιλίτσα έχει χάσει παρασάγκας!
Διακοπές με (Την) κοιλίτσα λοιπόν. Τις περίμενα πιο δύσκολες, ομολογουμένως. Περίμενα ότι θα γκρινιάξω -ΠΟΛΥ- σε 10 ώρες πτήση με επιπλέον τράνζιτ, με απαράδεκτο και ετοιματζίδικο φαγητό που θα μου προκαλούσε αναγούλες και τελικά τίποτα δε μου προκάλεσε (!), με σμπρωξίδια  στις ουρές που δε θα έβλεπαν όλοι ότι ΝΑΙ έχω μια κοιλίτσα λίγο πιο στρογγυλή και προεξέχουσα από τις υπόλοιπες μαντάμ, όχι κύριε δεν πάχυνα ξαφνικά, έγκυος είμαι και απαιτώ να το καταλάβετε γιατί είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό και καθόλου δε θέλω να γκρινιάξω για αυτήν (Την κοιλίτσα ντε!).
Θα συνεχίσουμε με μπάνια σε παραθαλάσσιο μέρος όπου θα πάμε με το κλασσικό, παραδοσιακό αυτοκίνητο, ώστε να αποφύγουμε (κι άλλα!) αεροπλάνα, βαπόρια, ελικόπτερα, φουσκωτά, ιστιοπλοϊκά (μπλιάχ!), ποδήλατα, κανώ, κλπ. κλπ. Σκοπεύω να την ξεκουράσω από το ξεπάτωμα των πρώτων της διακοπών, να τη φροντίσω όσο μπορώ, να της μιλάω, να τη χαϊδεύω και να είμαι όσο το δυνατό πιο τρυφερή και στοργική μαζί της μιας και είναι η πρώτη φορά που συνταξιδεύουμε και όσο περίεργο κι αν ακούγεται, είναι μια παρέα πρωτότυπη αν μη τι άλλο που ξέρω ότι σε λίγο καιρό δε θα έχω και αυτό με παραξενεύει μιας και την έχω αγαπήσει (πολύ!) πλέον.
Καλές διακοπές λοιπόν σε όλες τις κοιλίτσες του κόσμου που μας κάνουν πιο γλυκές, πιο όμορφες, πιο αληθινές και ευχή να αυξάνονται γιατί όλοι μας έχουμε ανάγκη από αυτήν την τόσο απλή και αγνή ομορφιά γύρω μας, μέσα μας, ΠΑΝΤΟΥ!

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Καλωσορίζοντας το θερινό ηλιοστάσιο

Και αποχαιρετώντας το πρώτο τρίμηνο της πρώτης μου εγκυμοσύνης.  

Τώρα μπορώ να το ανακοινώσω/φωνάξω/ουρλιάξω;
Είμαι έγκυος στο πρώτο μας παιδί. Και πολύ μα πάρα πολύ χαρούμενη και φυσικά πολύ απορημένη! 
Σκέψεις που πριν μερικές μέρες ούτε που περνούσαν από το μυαλό μου, σήμερα με κάνουν και κοιμάμαι ανήσυχα με έντονα όνειρα και λιγοστό βαθύ ύπνο (σαν εκείνον τον παλιό, καλό ύπνο!)

  • Θα είμαι τόσο καλή μαμά όσο θέλω;
  • Θα είμαι καλύτερη μαμά από τη δική μου;
  • Θα συμφωνούμε στην ανατροφή με τον σύντροφό μου;
  • Θα μπορώ να μεγαλώσω το παιδί μας όπως θέλω εγώ και όχι οι γύρω-γύρω;
  • Πότε θα καταφέρω να χαλαρώσω ξανά;
  • Πως θα καταφέρω να χαλαρώσω ξανά;
 Και άλλες τέτοιες κουτές ερωτήσεις που φυσικά δεν έχουν απάντηση ή κι αν έχουν, αυτή είναι αόριστη, πάντα προς τη θετική και αισιόδοξη πλευρά. Για να μην τρελλαθούμε και τελείως…
Μία ερώτηση όμως σίγουρα μπορώ να την απαντήσω και το οφείλω σε αυτό το νεαρό blog. Πως νοιώθω τελικά που είμαι έγκυος στα 37 και κάτι ψιλά;
Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω θα έκανα κάτι διαφορετικό; Πιθανότατα ναι, θα ήθελα να είμαι 2-3 χρόνια νεότερη ίσως για να έχω την πολυτέλεια να κάνω περισσότερα παιδιά. Για κανέναν άλλο λόγο όμως.
Ανήκω στην κατηγορία εκείνη που σπάνια σκέφτηκε τον εαυτό της μαμά –εκτός από την πολύ νεαρή ηλικία των 19-20 που νόμιζα ότι θα παντρευτώ τον εφηβικό μου «έρωτα» και θα γεράσω μαζί του (jesus!) – γιατί ήξερα ότι έχω τόσα πολλά να ζήσω στη ζωή μου που ένα παιδί και η δημιουργία οικογένειας θα μου τα στερούσαν. Εξάλλου υπήρξα σχετικά ανώριμη ως προς τις επιλογές μου για αρκετά χρόνια, οπότε χαίρομαι διπλά που βρήκα τον σωστό άνθρωπο με τον οποίο ξεκινάμε μαζί την οικογένειά μας μετά την ηλικία ορόσημο των 35 ετών.

Βλέπω γνωστές μου που έχουν μεγαλύτερα παιδιά, γύρω στα 8 με 10 σήμερα, να ξεμωραίνονται στη θέα ενός μωρού, να κάνουν σαν τρελλές με τα μωρά των άλλων, λες και θα ήθελαν τώρα στα 35+ τους να κάνουν ένα ακόμα μωρό, αλλά όταν τις ρωτάς, σε κοιτάνε με το βλέμμα «σκοτώνω άνθρωπο» και σου απαντάνε κάτι τύπου «και να περάσω όλα αυτά που πέρασα με τις αυπνίες, τις αρρώστιες και τα ξενύχτια ;;; Τρελλάθηκες;;;»
Και αναρωτιέμαι: δηλαδή όλες εμείς (και είμαστε πλέον περισσότερες!) που το κάνουμε, είμαστε τρελλές;
Ξέρω πως η απάντηση στη ρητορική ερώτηση έχει να κάνει με τόσα πολλά πιο σύνθετα όπως τις όποιες προσωπικές μας επιλογές, θυσίες άλλες στο βωμό της καριέρας άλλες στο βωμό της εργένικης ζωής, έναν υπέρμετρο εγωισμό να είσαι πάντα το #1, επιλογές λάθος συντρόφων, άτυχες στιγμές , κακές επιρροές και τόσα άλλα που μόνο σε έναν απολογισμό μπορεί κάποιος να τα δει καθαρά και να τα αξιολογήσει με σοβαρότητα.
Όταν έχεις κάνει το πρώτο σου παιδί στα 26 με 28 και το δεύτερο στα 30 με 32, κάτι μου λέει ότι στα 35+ αισθάνεσαι ότι έχεις ανέβει το πιο ψηλό βουνό του κόσμου ήδη και δεν έχεις καμμία όρεξη να σε βάλουν να διασχίσεις και το φαρδύτερο ποτάμι! Σωστά; Άσε που όταν έχεις ήδη αποκτήσει τα παιδιά σου πιο νέα, μετά αισθάνεσαι «μεγάλη» για να το ξανακάνεις! Υπάρχουν βέβαια πάντα και οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Επειδή όμως δε θέλω να σοβαρέψω το σημερινο ποστ, θέλω απλά να μοιραστώ την απέραντη χαρά μου, που δε μπόρεσα εδώ και περίπου τρεις μήνες μέχρι δηλαδή να περάσει το κρίσιμο πρώτο τρίμηνο, για την εγκυμοσύνη μου και τον ερχομό του μικρού Α. στη ζωή μας λίγο πριν τα Χριστούγεννα!

Έρχεται την πιο κατάλληλη στιγμή, αυτό το ξέρω με απόλυτη βεβαιότητα πια.
Καλό μας καλοκαίρι στο τελείωμα της μεγαλύτερης Ημέρας του χρόνου.

Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

"Με το γάλα της «τάισε» 35 πρόωρα νεογνά"

Διαβάζω τη φράση από σημερινό άρθρο στο ΒΗΜΑ και μόνο μία λεξη μου έρχεται στο μυαλό: Αλτρουισμός.

Και ενώ εδώ και ένα μήνα δεν έχω έμπνευση να γράψω για κάτι μιας και είμαι σε μια κατάσταση γλυκιάς αναμονής που δε μοιράζεται -ακόμη- ούτε περιγράφεται -ακόμη- αυτή η γυναίκα, η πρόσφατα συνεορτάζουσα Κωνσταντίνα, με ενέπνευσε να γράψω για αυτήν και την σπάνια και αλτρουιστική προσφορά της σε 35 πρόωρα νεογνά.

Μια γυναίκα που στα 50της πια μάλλον βρήκε το νόημα της δικής της ζωής, έχοντας ζήσει και περάσει πολλά, το βλέπω στο βλέμμα της που είναι γαλήνιο και τρυφερό από τη μία αλλά και τόσο σοφό και ταλαιπωρημένο από τη ζωή από την άλλη. Ποιο νόημα; τα δίδυμα παιδιά της. Που σίγουρα έφερε στον κόσμο μετά από πολλές δυσκολίες και που θέλοντας να βοηθήσει άλλες μητέρες που περνάνε κι αυτές το δικό τους Γολγοθά, έκανε αυτήν την τόσο απλή αλλά και τόσο σπάνια πράξη: να δωρίσει το μητρικό της γάλα.

πηγή: http://www.tovima.gr/society/article/?aid=402270
Δε μπορώ να μην αναρωτιέμαι: εγώ τι έχω κάνει για να προσφέρω σε ανθρώπους που υποφέρουν; Αισθάνομαι άσχημα που υπάρχουν τέτοιες γυναίκες εκεί έξω κι εγώ δεν τις γνωρίζω.
Πόσο θα ήθελα να τη γνωρίσω την Κωνσταντίνα. Και να τη συστήσω στις φίλες και γνωστές μου που όχι μόνο δε θήλασαν "ξένα" παιδιά αλλά ούτε κάν το δικό τους όχι γιατί δε μπορούσαν σωματικά αλλά γιατί δεν ήθελαν να χαλάσουν τη βολή τους. Να τη ρωτήσω που βρήκε τη δύναμη στα 50της να ξεκινήσει μια νέα ζωή ενώ άλλες γυναίκες βαριούνται ακόμα και στα 35 που είναι ακόμα αντικειμενικά νεότατες. Να τη συγχαρώ που σκέφτηκε, έψαξε και τελικά βρήκε τον τρόπο να βοηθήσει άλλες μητέρες που το είχαν ανάγκη και δεν ήξεραν που να απευθυνθούν.

Αυτό που έκανε αυτή η μητέρα για τα "ξένα" παιδιά, με άγγιξε.
Αν με ρωτούσαν σήμερα τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω, θα έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη:

Μάνα όλων των παιδιών του κόσμου.


Σάββατο 23 Απριλίου 2011

"Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι"

Τώρα πως μου ήρθε Πασχαλιάτικα να γράψω τέτοιο ποστ;
Αντί να ασχολούμαι κι εγώ με τα Θεία και τα Ιερά και να περιμένω με πίστη και ευλάβεια το Άγιο Φως από τα Ιεροσόλυμα, είπα να γράψω ένα ποστ για τους φίλους.

Όχι, όχι τους φίλους ΜΟΥ, τους φίλους που περνάνε, μένουν ή φεύγουν από τη ζωή του καθενός και αφήνουν στο πέρασμά τους σημάδια ανεξίτηλα, όμορφα ή άσχημα, γλυκά ή πικρά, καλά ή κακά.

Από πολύ νεαρή ηλικία, έκανα "κακές" παρέες.
Αυτό φυσικά μου κόστισε στη ζωή μου γιατί δεν είχα σωστά πρότυπα και πληγώθηκα πολύ από τους λάθος "φίλους". Σήμερα, ένα από τα θέματα που με απασχολεί περισσότερο είναι τι παρέες θα επιλέξει το παιδί μας (όταν με το καλό θα έχει αυτή τη δυνατότητα) και ένα από τα άγχη μου είναι μήπως και δε πάρω πρέφα ότι έχει μπλέξει με κακές παρέες όπως κι εγώ στα νιάτα μου (12-13 ετών).

Βλέπω παιδάκια σήμερα που κοινωνικοποιούνται αναγκαστικά με τα παιδιά της πολυκατοικίας, της γειτονιάς, του σχολείου, του ωδείου, της σχολής χορού, karate, του κολυμβητηρίου.
Και αναρωτιέμαι: αν έχεις τα ίδια ενδιαφέροντα, ακόμα και σε αυτήν τη μικρή ηλικία, έχεις περισσότερες πιθανότητες να κάνεις "καλούς" φίλους για το  μέλλον;

Μετά από 25 χρόνια τριβής με φίλους, που έφυγαν ή έμειναν, δεν έχει σημασία, μπορώ να πω με σιγουριά ότι ΝΑΙ, οπωσδήποτε παίζει ρόλο να έχεις κοινά ενδιαφέροντα, κοινές προσλαμβάνουσες, εμπειρίες με άτομα που είναι εν δυνάμει φίλοι σου. Δε γίνεται, για παράδειγμα να έχεις γεννηθεί από γονείς με δυσκολίες οικονομικές και να γίνει κολλητή σου φίλη η Χρύση Βαρδινογιάννη! Σωστά;

Απολαμβάνω με τρέλλα το γεγονός ότι οι δικοί μου καλοί φίλοι, όχι απλά δε μου μοιάζουν, αλλά είναι καλύτεροι από εμένα σε αρκετά θέματα. Τα κοινά μας στοιχεία είναι πολλά ειδικά η αγάπη που μας δένει μέσα από διάφορες κακές εποχές στη ζωή μας που είμασταν εκεί να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Κάποιοι από αυτούς όμως είναι πιο υπομονετικοί, πιο πειθαρχημένοι, κάποιοι ακόμα και πιο χαλαροί σε θέματα που εγώ έχω ακόμα taboo. Με βοηθάνε ασύλληπτα να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να μάθω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, να βλέπω την άλλη όψη του όποιου νομίσματος.

Έχω ξαναγράψει πόσο ευγνώμων είμαι για τους φίλους μου σε άλλο ποστ εδώ και προσπαθώ σε κάθε ευκαιρία να τους το δείχνω. Ξέρω ότι δεν είμαι πάντα αποτελεσματική αλλά το προσπαθώ.
Και μιας και σήμερα γνώρισα δύο ανθρώπους που θα ήθελα πολύ να έχω φίλους, καλούς, πήρα την πρωτοβουλία να μοιραστώ μαζί σας αυτό το ποστ για να δω και τη δική σας άποψη. Γίνεται να κάνεις καλούς φίλους σε φάση 35+; Μπορεί κάποιος να προσπαθήσει αντί να βολευτεί με τις κοινωνικές του επαφές και να τις αποκαλεί φιλίες, να προσπαθήσει για κάτι πιο ουσιαστικό ακόμα και σε αυτήν την ηλικία που ο χρόνος είναι πιο περιορισμένος και οι ευκαιρίες για σύσφιξη σχέσεων λιγοστές;

Το σοφό ρητό "δείξε μου τους φίλους σου να σου πως ποιος είσαι" θέλω να πιστεύω ότι έχει ουσία και νόημα. Πρέπει να κάνουμε πέρα ανθρώπους που δε θαυμάζουμε και δεν έχουμε σαν πρότυπα και να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε δίπλα μας ανθρώπους που εκπέμπουν τη θετική τους ενέργεια, όχι μόνο σε εμάς αλλά και στα παιδιά μας που είναι σίγουρο ότι από πολύ μικρά ψάχνουν για πρότυπα και "κολλητάκια" για να μοιράζονται τον ελεύθερο χρόνο τους.

Σήμερα γνώρισα δύο τέτοιους ανθρώπους, που "ανακάλυψα" μέσα από την ασχολία με τούτο το blog, Πιστεύω τελικά ότι όλα πρέπει να τα περιμένει κανείς από τη ζωή, σε οποιαδήποτε ηλικία, αρκεί να είναι ανοιχτός και ακομπλεξάριστος!

Εύχομαι σε όλους σας, φίλους και μη, να έχετε μία Ανάσταση Ψυχής όπως ο καθένας την ονειρεύεται και κανούργιες φιλίες που αντέχουν στο χρόνο και αποδεικνύουν την αξία τους.

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Καριέρα στη Μητρότητα υπάρχει;

Συνειδητοποιώ ότι δε συμφωνώ με τις περισσότερες μητέρες που γνωρίζω.
Πιστεύω ότι μεγαλώνουν τα παιδιά τους με manual, με ένα νοητό εγχειρίδιο κοινώς που είτε ξετρυπώνουν σε advice forums στο internet (τύπου parents) είτε τους το μεταδίδουν με ιδιαίτερη πίεση οι γιαγιάδες/παπούδες/ πεθερικά/ γείτονες/ άλλοι γονείς του περίγυρου.



Αυτό που ΔΕ βλέπω δυστυχώς, είναι αυθορμητισμός, αυτοσχεδιασμός, αυτό που μας λέγανε στο πανεπιστήμιο IMPROVISE and you will dicover the best parts of yourself (σε ελεύθερη μετάφραση, αυτοσχεδιάστε και θα δείτε τον καλύτερο εαυτό σας). Με λυπεί το γεγονός ότι συναντώ πολύ συχνά πλέον μαμάδες-"καριερίστες" που επιστρέφουν στο σπίτι μετά τις 7 το βράδυ, έχοντας χάσει τις πιο παραγωγικές και παιχνιδιάρικες ώρες ενός παιδιού, τις πλέον δημιουργικές απλά για να είναι πιο συνεπής (;) απέναντι στην εταιρεία στην οποία εργάζονται, ή για να το θέσω πιο σωστά, για να "κάνουν καριέρα".

Πάντα ήμουν της άποψης ότι στην Ελλάδα αν τύχει και γνωρίσεις πετυχημένη career woman (κάποια δηλαδή που να συναγωνίζεται έναν άντρα επάξια για μια θέση διοικητική, ψηλά στην ιεραρχία) το πιο πιθανό είναι:
α. να είναι χωρισμένη χωρίς παιδιά
β. να είναι χωρισμένη ή παντρεμένη με παιδιά τα οποία μεγαλώνουν μετανάστριες ή η μαμά της
γ. να είναι single ή χωρισμένη (χωρίς παιδιά)

Και αυτό με λυπεί, όχι γιατί τα παιδιά αυτά μεγαλώνουν πολύ μοναχικά (έχω προσωπική εμπειρία έχοντας περάσει μοναχική παιδική ηλικία) αλλά γιατί αυτές οι γυναίκες δεν είναι δυνατό να είναι ευχαριστημένες με μια τέτοια κατάσταση που απλά τους επιβλήθηκε λόγω πλύσης εγκεφάλου ή λόγω αυξημένης ανταγωνιστικότητας με το "άλλο" φύλο.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί βλέπω γύρω μου παιδάκια σε υστερία να απαιτούν μια αγκαλιά από τη μαμά τους ακόμα και όταν εκείνη επιστρέφει ράκος στις 7 και 8 και 9 το βράδυ και δεν έχει το κουράγιο να προσφέρει με όρεξη την τρυφερότητά της, παρά πιέζεται να τα φέρει βόλτα με τις δουλειές του σπιτιού, το διάβασμα για το σχολείο, τα ψώνια που πρέπει να γίνουν, τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρωθούν, τις κοινωνικές επαφές κ.ο.κ.

Και τι γίνεται τελικά μετά από όλο αυτό το μπάχαλο; Παιδιά κολλημένα πάνω σε Φιλιππινέζες και Γεωργιανές (οι χώρες είναι τυχαία επιλεγμένες), υστερικά όταν τελικά έχουν τη μαμά σπίτι αλλά σε κατάσταση εξουθένωσης, απαιτητικά σε κρίση ταυτότητας μιας και δεν κατανοούν τι σημαίνει "η μαμά δουλεύει για να βγάζει ακόμα περισσότερα χρήματα και για τη ματαιοδοξία της", κουρασμένα να ζητάνε μια απλή αγκαλιά στο κρεβάτι τους πριν κοιμηθούν στο τέλος της ημέρας.

Δε φοβάμαι μήπως γίνω τέτοια μαμά.
Απαρνήθηκα πολλά χρόνια πριν αυτό το ρόλο, όχι για το μελλοντικό μου διάδοχο, αλλά γιατί κόντευα να σαλτάρω και καμμία επιβράβευση ή ματαιοδοξία δε με έκανε να μπορώ να υποστώ τον πόλεμο νέυρων. Εξάλλου, οι γυναίκες-καριέρας δεν εργάζονται πρωτίστως για τα χρήματα, αλλά για την προσωπική τους υστεροφημία (αυτό πιστεύω εγώ, δε σημαίνει ότι είναι και το σωστό).

Τώρα που πλησιάζει ο χρόνος να γίνω κι εγώ μαμά, ονειρεύομαι το παιδί μου να μεγαλώσει  με τα απολύτως απαραίτητα υλικά αγαθά, με την ενασχόλησή μου μαζί του τις περισσότερες ώρες της ημέρας, με πολλά κατοικίδια στο σπίτι (έχουμε ήδη 3) ώστε να μάθει να έχει ευθύνη για μια άλλη ζωή πέραν της δικής του, με πολλά ταξίδια για να έχει εικόνες και εμπειρίες χαραγμένες στο μυαλό του που πιστεύω θα του δίνουν ερεθίσματα να γίνει καλύτερος άνθρωπος και με σεβασμό προς το συνάνθρωπό του μέσα από την κοινωνικόποίησή του από μικρή ηλικία σε δραστηριότητες και ομάδες.

Ναι, έχω ένα σχετικό άγχος, αλλά είναι αυτό το δημιουργικό, αυτό που με κάνει να "ψάχνομαι" περισσότερο (που λένε)...
Σχόλια και σκέψεις ευπρόσδεκτες ακόμα και διαφωνίες που μπορεί να με κάνουν καλύτερο άνθρωπο, εν τέλει.

Αυτό είναι το ζητούμενο στην παρούσα φάση της ζωής μου.

υ.γ. και γιανα μην παρεξηγηθώ δεν αναφέρομαι σε αυτές τις μητέρες που αναγκάζονται να εργάζονται για βιοποριστικούς λόγους ή εκείνες που απολαμβάνουν τη δουλειά τους και θέτουν όρια ώστε να μην πληγούν από το γνωστό job burnout και με σεβασμό προς τον εργοδότη τους, διεκδικούν μία υγιή εργασιακή σχέση.

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Πόσο μου φτιάχνουν τη νύχτα

...μερικές γυναίκες που γράφουν τόσο εξαιρετικά.
Μόλις ανακάλυψα εμπνευσμένη mama blogger με ομολογουμένως, πολύ περίεργο τρόπο: από ένα υβρίστικό της σχόλιο σε κάποιο -τρομερά βαρετό- blog.
Μα τι χιούμορ έχει αυτή η πουτάνα η ζωή τελικά.
Αφιερωμένο λοιπόν το σημερινό της ποστ στο λατρεμένο φύλο και στον #1 αυτού που κάθεται πλάι μου και κάνει όλα τα παρακάτω τόσο εκνευριστικά υπέροχα.

"Τους άντρες τους αγαπώ, ειδικά τώρα που έχω δύο στο σπίτι να μου τραβάνε τα βυζιά, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Και τους αγαπώ όχι μόνο γιατί είναι ακομπλεξάριστοι, αληθινοί κι αυτό που λένε είναι συνήθως αυτό που εννοούν (μόνο όταν είναι να γ@μήσουν αποσυντονίζονται) αλλά και γιατί είναι χύμα. Τόσο χύμα που νομίζουν ότι το σπίτι είναι δωμάτιο πενταήμερης στον Καψή κι εσύ η καμαριέρα με την κρεατοελιά που περνάει κάθε πρωί για να μαζέψει τα ξερατά απ΄τα σφηνάκια. Όσο κι αν θες να γίνεις Λορένα Μπόμπιτ αγαπητή φίλη, ξανασκέψου το: ειδικά τώρα που οι μισοί είναι παντρεμένοι κι οι άλλοι μισοί gay δεν λέει να μένεις αγάμητη για δυο άδεια μπουκάλια κι ένα playstation, λέει;!"...
διαβάστε τη συνέχεια εδώ μόνο αν δεν τα έχετε πάρει.



Πάω να γεμίσω κανά μπουκάλι και το πλυντήριο φυσικά.

863,1 [μαγικός αριθμός] καληνύχτες σε όλους...

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Τώρα που μπαίνει η Άνοιξη

Μόλις το διάβασα εδώ.
Και μου άρεσε πολύ. Γιατί κάτι παρόμοιo σκεφτόμουνα χτες οδηγώντας στην αττική οδό, με το "όλα τα σ'αγαπώ" του σφακιανάκη στη διαπασών (o.k. είμαι φαν, αλλά δε μου το είχα χτες για τόση καψούρα) και τέρμα το γκάζι μιας και η μεσημεριανή ώρα με λιγοστά αυτοκίνητα στο δρόμο, το επέτρεπε.
Σκεφτόμουν ότι θέλω να γεράσουμε μαζί. Να τον αγαπώ με την ίδια ένταση που τον αγαπώ και σήμερα, να τον κοιτάζω και να χαμογελάω όπως πριν λίγες μέρες που παίζαμε με τα σκυλιά μας στο σπίτι. Να του τα χώνω με την ίδια ένταση (καλά ας είναι και λιγότερη αυτή) που του τα χώνω όταν με νευριάζει που είναι τόσο zen και τα παίρνει όλα τόσο πιο ψύχραιμα από εμένα. Να νιώθω το ίδιο ευγνώμων που μπήκε στη ζωή μου και την άλλαξε 180 μοίρες.

Δε θέλω να σιροπιάσω περισσότερο, αλλά τον τελευταίο καιρό με απασχολεί πολύ το γεγονός ότι οι περισσότεροι φίλοι μας είναι βολεμένοι στην κοινή ζωή τους και δε δείχνουν σημάδια επικοινωνίας ή ενδιαφέροντος μεταξύ τους. Δε μιλάνε, δεν κοιτάζονται, αλλά το σημαντικότερο (για μένα) δεν ακουμπά ο ένας τον άλλον.
Για μένα πάντα η αφή και η όσφρηση ήταν το α και το ω σε οποιαδήποτε intimate σχέση: αν στο άγγιγμα του άλλου ή στο άρωμά του δεν αντιδρούσα καλά, δεν υπήρχε περίπτωση να προχωρήσει το πράγμα. Ε, κάπως έτσι και τώρα όταν βλέπω ζευγάρια γύρω μου, αντιλαμβάνομαι ότι ούτε να μυριστούν μα ούτε και να αγγίξουν αμφότερους θέλουν! Και σκέφτομαι: λες κι εμείς να γίνουμε έτσι κάποτε; Μετά από 2 δεύτερα βέβαια, μου φεύγει τελείως η σκέψη από το μυαλό, ούτε για πλάκα δε θέλω να το σκέφτομαι. Καν!

Και γιατί τα γράφω όλα αυτά όταν υπάρχουν τόσα προβλήματα γύρω μας, τόσες υποχρεώσεις, τόσες ευθύνες που εγώ κάθομαι να ασχολούμαι με "τέτοια", με αποτέλεσμα να φαίνομαι τουλάχιστον γραφική; Γιατί ειλικρινά πιστεύω ότι αν όλοι μας έχουμε κάποιον/αν πλάι μας να τον/την αγαπάμε αληθινά, να σκεφτόμαστε το κοινό μας καλό, να κάνουμε κοινά όνειρα και να πιστεύουμε ο ένας στον/ στην άλλον/ ην, τότε μόνο είμαστε ευτυχισμένοι και ολοκληρωμένοι άνθρωποι.

"...όλα τα σ'αγαπώ που ακούστηκαν στη γη αξίζεις και πιστεύω πως για σένα τα'χουν πει".
Έτσι με ανοιξιάτικη καψούρα σας εύχομαι μια χαρωπή Πρωταπριλιά!
Καλή μας άνοιξη λοιπόν.

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Σ 'ένα όμορφο σπίτι...

...όλα μοιάζουν πιο αρμονικά, πιο χαρούμενα, η διάθεσή μας αλλάζει προς το καλύτερο με τα χρώματα, τα ζωηρά μοτίβα και τις πρωτότυπες τοιχογραφίες.
Είναι αλήθεια, έχω προτίμηση στις ταπετσαρίες και στα αυτοκόλλητα τοίχου όταν διακοσμώ ζωτικούς χώρους. Έχω βρει κατά καιρούς πολλά sites με προϊόντα κάλυψης τοίχων είτε αυτά είναι αυτοκόλλητα, είτε είναι ταπετσαρίες όμως σήμερα ανακάλυψα ένα πραγματικά υπέροχο site που θέλω να μοιραστώ μαζί σας μιας και τα αυτοκόλλητα σε αυτό είναι ιδιαίτερα καλαίσθητα και πρωτότυπα και δε μου θύμισαν αντιγραφές ή καρικατούρες άλλων όπως βλέπω συνήθως.

Ξεκινάω με μία εξαιρετική ιδέα για παλαιά σπίτια όπου στη βάση ενός "κρεμαστού" φωτιστικού έχουμε ένα σπασμένο γύψινο που θέλουμε να ξεφορτωθούμε μεν, αλλά επειδή σκέτο το ταβάνι θα δείχνει πολύ μοντερνιά, θέλουμε "κάτι" να το στολίσουμε!

Ιδού λοιπόν ένα ζωηρό και χαρούμενο μοτίβο που θα ζωντανέψει το ταβάνι μας σίγουρα!
                     ---->
Αν πάλι αυτό που λείπει είναι κάτι πιο αφαιρετικό και με κίνηση, τότε ένα κλουβί, κρεμασμένο στον τοίχο είναι η λύση για να επενδύσουμε ένα βαρετό τοίχο με κάτι πιο ζωηρό.
<-------




Για πολλές φίλες μου με δίδυμα παιδάκια, διαφορετικού φύλου, βρήκα ό,τι πιο ταιριαστό!

Αλλά και για πιο artistic παιδάκια, αυτά τα πουλιά τα λάτρεψα, μου θυμίζουν τις φευγάτες προτάσεις design σε παιδικά δωμάτια της hoolaboola (που θαυμάζω απεριόριστα!). Τα παιδιά αγαπούν πολύ ότι τους θυμίζει ζωγραφιές και όσο πιο χρωματιστά, τόσο το καλύτερο!





Πολλά κάστρα έχω βρει σε αυτοκόλλητα αλλά όχι με τόση ένταση και βάθος. Ακόμα και το "απλό" κάστρο, στο invasions ephemeres μοιάζει με ζωγραφικό πίνακα!



Και για να μην ξεχνάμε όμως και τους "μεγάλους", αυτά τα αφαιρετικά αλλά και από μια άλλην εποχή αυτοκόλλητα, πολύ μου άρεσαν και μου θύμισαν μια πιο art deco εποχή που κάθε άνοιξη την νοσταλγώ γιατί όσο "μοντέρνα" ή σύγχρονη και να προσπαθώ να είμαι στη ζωή μου και στη δουλειά μου, πάντα οι καμπύλες, οι ζωηράδες στα σχήματα και οι όποιες φιοριτούρες με γλυκαίνουν και με κάνουν να χαμογελώ.




Καλή μας Άνοιξη λοιπόν και ΑΣ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ σε φίλους και αγαπημένους!


Πηγή: τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα θα τα βρείτε εδώ

Κυριακή 6 Μαρτίου 2011

Παρεϊστικα!

Χθες βράδυ περάσαμε υπέροχα.
Όταν έχεις καιρό να βγεις με ένα ζευγάρι που "ταιριάζεις", το εκτιμάς ακόμα περισσότερο και σου μένει μια γλυκιά γεύση όταν πέφτεις στο κρεββάτι, άσε που βλέπεις και πιο όμορφα όνειρα. Το επόμενο πρωινό, περιμένεις πως και πως να ξαναβρεθείς πάλι μαζί τους, σκέφτεσαι ότι μπορεί να μην αναλύσατε κανένα σπουδαίο γεγονός, να μη βρήκατε τη λύση στα όποια προβλήματά σας, αλλά όλη η ατμόσφαιρα της χαράς, του γέλιου και του κεφιού είναι ό,τι πιο ξεχωριστό μπορούσε να σου συμβεί.

Συνειδητοποιώ πως σημασία δεν έχει η ποσότητα -πόσο συχνά βλέπεις κάποιους φίλους- αλλά η ποιότητα της επαφής, της σχέσης που αισθάνεσαι ότι δημιουργείς μαζί τους, μιας σχέσης που δε σταματά να εξελίσσεται αν θες να την εξελίσσεις φυσικά και που σου δίνει μια αισιοδοξία για το ότι υπάρχουν άνθρωποι που ΔΕ ζουν μονάχοι και που θες να ζεις και να μοιράζεσαι μαζί τους.

Οι φίλοι μας, αυτοί οι 2-3, για άλλους 5-6 και για τους λιγότερο προνομιούχους ένας, είναι αυτοί που μας κάνουν να χαμογελάμε, να αισθανόμαστε όμορφα και ανέμελα και -το κυριότερο- να μας αποδέχονται όπως είμαστε, τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο. Και φυσικά να ισχύει και το ανάποδο!

Μια τέτοια βραδιά ζήσαμε κι εμείς χτες βράδυ και πολύ τη χαρήκαμε.
Νομίζω ότι στους δύσκολους καιρούς που περνάμε δεν υπάρχει τίποτε πιο σπουδαίο από το να περνάμε καλά με καλούς, πραγματικούς φίλους.

Ε+Ι πολλά, πολλά ευχαριστώ για μια τέλεια έξοδο!
Αφιερωμένο...




Καλή σαρακοστή από καρδιάς σε όλους.

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Τι θέλετε να γίνετε όταν μεγαλώσετε: Sex and the City (Girls) ή Desperate Housewives?

Η σημερινή μέρα γιορτάζεται από 13χρονες πιτσιρίκες μέχρι και μεσόκοπες μανδάμ(ς) και είναι αφιερωμένη σε ξενόφερτη γιορτή που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί γιορτάζουμε (αν και πρέπει να ομολογήσω ότι σε νεαρή ηλικία έχω αγοράσει κι εγώ κάρτες με καρδούλες για κάποια νεανική μου καψούρα). Επειδή όμως δε μου αρέσει πλέον να είμαι σπαστικιά και δήθεν υπεράνω, Ο.Κ. χαμογελάω στωικά σε όσες μου εύχονται (γιατί άντρες δεν τα κάνουν αυτά!) και πάω παρακάτω.

Το σημερινό  μου ποστ αποφάσισα να το αφιερώσω σε μερικές γυναίκες που -πιστεύω- πως υποφέρουν μέρες σαν τη σημερινή (και όχι μόνο). Αυτές που δεν απολαμβάνουν πια ούτε τον έρωτα στην ουσία του, ούτε και τη δήθεν γιορτή του. Αυτές που ίσως έπρεπε να απαντήσουν στο ερώτημα του ποστ από -μάλλον πολύ- μικρή ηλικία, πιστεύοντας ότι έτσι θα βρουν την απόλυτη ευτυχία στη ζωή τους.

Αυτές που επένδυσαν στο βιογραφικό τους, έκαναν τις σωστές γνωριμίες, απέκτησαν εμπειρίες και όταν χρειάστηκε άλλαξαν πορεία: έγιναν σοβαρές και εκπλήρωσαν τον αυτοσκοπό τους αντικρίζοντας πια τον κόσμο μέσα από την οικογενειακή θαλπωρή που τους προσφέρουν τα πολυτελή σπίτια τους στα προάστια. Αναρωτιέμαι πολύ συχνά: Τι γίνεται όταν οι ηρωίδες -σύμβολα της εργένικης ζωής-του "Sex and the City" κουράζονται και εγκαταλείπουν το δικό τους Μανχάταν και μαζί με αυτό τις μοναχικές νύχτες αναζήτησης και αποφασίζουν να εγκατασταθούν σε καλοφτιαγμένες μονοκατοικίες σε ήσυχα προάστια μεγαλώνοντας μωρά και περιορίζοντας πλέον τις πιο συναρπαστικές στιγμές τους στο να αλλάζουν πάνες;

Αν το "Sex and the City" κατάφερε να απογυμνώσει με χιούμορ το όνειρο του νεοφεμινισμού και να δείξει τη ζοφερή πραγματικότητα που αντιμετωπίζει η νέα και ανεξάρτητη γυναίκα προκειμένου να βρει τη συναισθηματική ευτυχία, το "Desperate Housewives" έφερε στις οθόνες μας μια καταγραφή αυτών που συμβαίνουν όταν κλείνουν οι πόρτες, όταν αυτός ο σκοπός έχει εκπληρωθεί, η ζητούμενη ισορροπία έχει κατακτηθεί και πλέον αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση της απομυθοποίησης.

"Ο άντρας μου έκανε πραγματικότητα όλα όσα ονειρευόμουν, μόνον που δεν ονειρευόμουν τα σωστά πράγματα". Όταν οι άγριες μοναχικές νύχτες στην πόλη και το ατελείωτο σαφάρι εμπειριών μοιάζει αδιέξοδο και η εκπλήρωση του Αμερικάνικου -και όχι μόνο- ονείρου, φαντάζει ως μοναδική λύση, η ρουτίνα έρχεται σαν το επαναλαμβανόμενο μαρτύριο του Σίσυφου και προσγειώνει τις ηρωίδες σε μια άλλη πραγματικότητα. Με λιγότερες διεξόδους, περισσότερο μονοδιάστατες υποχρεώσεις και το χρόνο να μετράει αντίστροφα. Τελικά τι συμβαίνει όταν ο παράδεισος μοιάζει περισσότερο με κόλαση και όλα αυτά που θεωρούνταν διαπιστευτήρια ευτυχίας γίνονται απλά τα κάγκελα μίας ακόμη "χρυσής" φυλακής;

Θα πείτε: "ε, και, δεν έγινε και τίποτα πρωτότυπο...".
Το παράδοξο και ίσως αυτό που διαφοροποιεί την κουρασμένη νοικοκυρά παλαιότερων δεκαετιών από την επίγονή της, είναι πως η νέα της εκδοχή είναι συνειδητοποιημένη. Επέλεξε αυτή τη στάση ζωής όχι ως αναγκαίο κακό, ως μοναδική διέξοδο στην πατρική καταπίεση ή ως μέσο κοινωνικής καταξίωσης, αλλά μέσα από μία εξαντλητική εις άτοπον απαγωγή. Αποφάσισε πως δε θέλει να είναι μόνη, πως κουράστηκε να είναι γιάπισσα, προτιμάει να ακούει το βιολογικό της ρολόι από το μπίπερ της, να νταντεύει μωρά από γατιά, έβαλε το σκληροπυρηνικό φεμινισμό στην άκρη και αποφάσισε συνειδητά πως "τα είδε όλα" και θέλει να κάνει ότι και η γιαγιά της: Να βρει έναν άντρα που να μπορεί να της εξασφαλίσει τα Gucci της, να εγκατασταθεί σε ένα καλόγουστο σπίτι μακριά από το άγχος της πόλης και να δίνει πετυχημένα δείπνα επιδεικνύοντας τις δεξιότητες της οικιακής της βοηθού και τα κομψά εγγλέζικα σερβίτσια της. Σε αυτό που δε μοιάζει με τις προκατόχους της είναι στο ότι δε θυσίασε την εικόνα της μέσα στον πανικό της να μεγαλώσει τα παιδιά και να φροντίσει το σπίτι (έχει προσωπικό για τις άχαρες δουλειές), αλλά συνεχίζει να επενδύει στο παρουσιαστικό της και να φροντίζει με εμμονή την εμφάνισή της. Το πρόβλημα όμως είναι πως όσο και να έχει δημιουργήσει μία οικογένεια σα σκηνικό διαφημιστικού είναι σα να κυνηγάει την ουρά της, αφού όση συνέπεια και να δέιχνει στα μαθήματα yoga, δεν αποφεύγει την "κοιλιά" στη σχέση, όσο κι αν προσέχει τι θα φορέσει, κάποια στιγμή τσακώνει τον άντρα της να προσέχει τι δε θα φορέσει κάποια άλλη, λιγότερο κουρασμένη, κυνική και εξαρτημένη.

Και έτσι φτάνει να βιώνει την αναπόφευκτη φθορά της σχέσης με όλα τα επακόλουθά της, έχοντας χάσει κάθε ίχνος αυτοσεβασμού και κάθε άλλοθι, αλλά κυρίως έχοντας απομυθοποιήσει και το τελευταίο οχυρό.

Προσπαθώ να δω το φαινόμενο ψυχρά, σα να μπορούσε να συμβεί και σε εμένα την ίδια. Συνειδητοποιώ πως η νεότερη εκδοχή της απελπισμένη νοικοκυράς είναι ένα σκαλί πιο κάτω από την προκάτοχό της. Γιατί η "σημερινή" εκδοχή δεν έχει μόνο αποδεχθεί αλλά και επιλέξει συνειδητά το διακοσμητικό της ρόλο, έχει βάλει η ίδια τον εαυτό της σε αυτήν τη θέση και έχει διαλέξει τη μοίρα της απορρίπτοντας πολλές εναλλακτικές εκδοχές του μέλλοντός της από πολύ μικρή ηλικία, επιλέγοντας πρότυπα οικογένειας βγαλμένα από σαπουνόπερες ίσως (θυμηθείτε λίγο Colbies και Carringtons δεκαετίας 80s' ή ακόμα και τα πρόσφατα "βραζιλιάνικα" σήριαλ...).

Αυτές τις γυναίκες, ειδικά σήμερα, τις βλέπω γύρω μου με ιδιαίτερη συμπάθεια διότι και οι ίδιες ξέρουν πως ό,τι επέλεξαν δεν τους επιβλήθηκε από κανέναν παρά από τον ίδιο τους τον εαυτό, που παρασύρθηκαν από το ένστικτο του φύλου μας στην πιο κλασική και ρομαντική ουτοπία: Αυτή της Ιδανικής Οικογένειας.

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Αλκυονίδες...

Αγαπώ πολύ αυτές τις ηλιόλουστες μέρες μέσα στο χειμώνα, έστω κι αν καθυστέρησαν λίγο φέτος. Σας αφιερώνω με αγάπη τον υπέροχο μύθο πίσω από τις¨"Αλκυονίδες ημέρες".


Η Αλκυόνη (το θαλασσοπούλι ή μπιρμπίλι της θάλασσας) ήταν κόρη του Αιόλου και σύζυγος ενός δύτη, του Κήυκα. Ασέβησαν όμως προς το Δία, ο οποίος τους μεταμόρφωσε σε πουλιά με την ποινή να επωάζουν τα αυγά τους το χειμώνα και όχι την άνοιξη, όπως τα άλλα πτηνά. Επειδή τα αυγά και τους νεοσσούς της τους άρπαζαν άλλα πουλιά και τα κύματα λόγω σφοδρής κακοκαιρίας στα παράλια, η μεταμορφωμένη Αλκυόνη έκλαιε διαρκώς και παρακάλεσε το Δία να τη συχωρέσει και εκείνος (παντοδύναμος και μεγαλόκαρδος) της χάρισε 14 (κατ’ άλλους 18 - 20) καλές ημέρες με ήπιο καιρό μέσα στο χειμώνα για να επωάσει τα αυγά της, 7 - 10.
Ο μύθος είναι παμπάλαιος και πολλοί συγγραφείς έχουν εμπνευσθεί από αυτόν και περιλάβει στα έργα τους. Και ως πτηνό ακόμη η Αλκυόνη τρέφει μεγάλο έρωτα προς το σύζυγό της τον οποίο δεν αποχωρίζεται, τον φέρνει μαζί της και τον φροντίζει έως θανάτου. Ο Πλούταρχος τη χαρακτηρίζει «φίλανδρο» το δε σύζυγό της «γηροφορεί και γηροτροφεί». Ουδέποτε τον εγκαταλείπει. Αν δε εκείνος γεράσει και αποδυναμωθεί τον κουβαλάει στην πλάτη της μέχρι να πεθάνει, συνεχίζει ο αρχαίος παιδαγωγός και συγγραφέας, «τοις ώμοις εκείνον αναθεμένη, κομίζει πανταχόσε και θεραπεύει και σύνεστιν άχρι τελευτής». Τον γηροκομάει με συνέπεια υποδειγματική θα λέγαμε σήμερα, και δεν τον αναθέτει σε κάποια...αλλοδαπή να τον...αποτελειώσει! Παραμένει μονογαμική, όπως πολλά ζώα και πτηνά.

Η ελληνική αλκυόνη είναι ένα είδος από τα 125 που υπάρχουν στην εύκρατη ζώνη και στην Ασία και αποτελούν την ομογένεια των κεκρακτών. Η θρηνώδης φωνή του πουλιού που ακούστηκε από τη θάλασσα, ανάγκασε το Χαιροφόντα να ρωτήσει το Σωκράτη τι μπορεί να σημαίνει αυτό και δημιουργήθηκε ο νόθος πλατωνικός διάλογος «Αλκυών», αναφορικά με τη μεταμόρφωση ανθρώπων σε πτηνά και αντίστροφα. Εκεί ο Σωκράτης διδάσκει τον Χαιροφόντα ότι «η κριτική δύναμη του ανθρώπου δεν ημπορεί να διακρίνει ποίον είναι το δυνατόν και ποίο το αδύνατον. Ο βίος του ανθρώπου είναι ολιγόχρονος και η περί των θείων πραγμάτων εμπειρία του όλως ανεπαρκής

Όσα μύθια τόσ’ αλήθεια, μαθαίναμε από τους καλοκάγαθους παππούδες και τις υπομονετικές κυρούλες. Η επικαιρότητα όμως μας ξαναφέρνει σ’ εκείνες τις παιδικές μνήμες και παρα - μυθολογούμε αναζητώντας το φανταχτερό τοπίο της παιδικής ασφάλειας, της απονήρευτης αφέλειας και της ευπιστίας, όπου τα πάντα, όσα μας προσφέρονταν, τα προεκτείναμε, τα ζούσαμε και τα απομυζούσαμε χωρίς αμφισβήτηση, τότε, και τα βιώναμε σαν παραδείσους, όπως πραγματικά είναι τα παιδικά όνειρα και η πολύχρωμη, ζωογόνα φαντασία τους.

Μια ηλιόλουστη καλημέρα σε όλους.
mama35+

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

Εγώ, Αυτός και τα Μυστήρια

Το σημερινό ποστ είναι εμπνευσμένο από -τι άλλο- τη ζωή (και συγκεκριμένα τη σημερινή μέρα) και τρία από τα αγαπημένα μου blogs συν ένα άρθρο, στα οποία "έπεσα" πάνω ανοίγοντας την οθόνη μου για να χαλαρώσω (Σάββατο γαρ και μετά από 2 ώρες ποδηλασίας!).

Η σημερινή λοιπόν μέρα είχε απ' όλα: πρωινό ξύπνημα νωρίς λόγω κακού ύπνου (είδαμε το βαρύτατο BIUTIFUL χτες βράδυ), βόλτα σκυλιών σε συνδυασμό με ψώνια λαϊκής, late-breakfast by husband μετά από mini-τσακωμό (από εκεί εμπνευσμένος και ο τίτλος του ποστ) και εκτόνωση ποδηλατώντας (!) μετά συζύγου στην παραλία. Όλα αυτά θα μπορούσαν να σηματοδοτήσουν μία ενδιαφέρουσα και όμορφη μέρα. Αλλά υπάρχουν και τα απρόοπτα που τελικά σου δίνουν την έμπνευση να γράψεις ένα διαφορετικό ποστ!

Δεν είμαι άνθρωπος της δράσης, αυτό το ξέρουν μέχρι και οι πέτρες, ούτε της φύσης ιδιαίτερα (αν και λατρεύω να είμαι κοντά στη θάλασσα και στο όποιο υδάτινο στοιχείο), αγαπώ το cocconing (να κλείνομαι για ώωωωρες στο σπίτι, ελληνιστή) και μισώ το κρύο μετά βδελυγμίας. Οι παραπάνω λόγοι λοιπόν με έκαναν να μην ακολουθήσω τον σύζυγο στα όρη και στα βουνά που ήθελε (πολύ η αλήθεια είναι) να πάει για να ξεσκάσει κάνοντας 4x4.

Δε συνηθίζω να έχω ενοχές. Το εννοώ. Τις θεωρώ εντελώς μη απαραίτητες στη ζωή μου και στη ζωή αυτών που αγαπώ (για αυτό το λόγο δεν τις δημιουργώ κιόλας!). Γράφοντας τώρα αυτό το ποστ, νοιώθω μία μοναξιά, δημιουργική μεν, μοναξιά δε που δεν είμαι πλάι στον άντρα που αγαπώ, Σαββατιάτικο. Δε φταίει ο mini-τσακωμός, αυτά είναι το αλατοπίπερο σε όλες τις σχέσεις. Η ουσία είναι το ΕΓΩ.

Και πέφτω πάνω στο πρώτο και "φρέσκο" ανάγνωσμα-επιρροή του σημερινού ποστ από τη blog-ο-φίλη Μαριάννα που γράφει υπέροχα (θα το βρείτε εδώ) με τίτλο "Εγώ;". Και αναρωτιέμαι διαβάζοντας τις ίδιες προτάσεις: "Το Εμείς είναι δυνατότερο του Εγώ"; "Μήπως σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου"; "Εγώ ή ο Άλλος"; Και συνεχίζοντας να περιδιαβαίνω το διαδίκτυο, βλέπω και την τελευταία εκπομπή της Ολίβια (http://www.eimaimama.tv/eimaimama-11.html) με τίτλο "Μαμά Μόνη" και με πιάνει ένα παράπονο που εγώ δεν είμαι μόνη, είμαι με τον άντρα που λατρεύω, αλλά επέλεξα να μείνω μόνη σήμερα και όχι πλάι του, ενώ μου το ζήτησε. Ενοχές; Όχι. Απορία; Μεγάλη...

Γιατί ο άντρας μου ήθελε σήμερα να ζήσει με πάθος κι εγώ δεν τον ακολούθησα. Επέλεξα την παθητική ζωή κατά το αγαπημένο, σημερινό ποστ στο myorama ; Δεν αισθάνομαι έτσι ακριβώς. Πιστεύω πως όλες μας (και όλοι) δικαιούνται να επιλέγουν το ΠΩΣ θα ζήσουν, το κάθε λεπτό, την κάθε ημέρα, την κάθε στιγμή. Και αναφαίρετο δικαίωμα είναι να περνάς το χρόνο σου όπως πιστεύεις ότι είναι καλύτερο χωρίς ποτέ να θίγεις αυτόν που αγαπάς, χωρίς να τον πληγώνεις. Να μην κάνεις στον άλλον ότι δε θα ήθελες να σου κάνει. Αυτή είναι η φιλοσοφία μου. Γιατί, εν τέλει, "στη ζωή όλα εξαρτώνται απ΄ το αν θ' αποφασίσεις να "πέσεις" ή αν θ' αφήσεις να σε ρίξουν" (από έτερο αγαπημένο blog που αξίζει να διαβάσετε).

Καλό βράδυ να έχετε μόνες (μόνοι) ή μη.

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

ivf baby

Σήμερα έκανα μία απροσδόκητη επίσκεψη που δεν είχα σκεφτεί ποτέ (μέχρι πριν λίγες μέρες) ότι θα έκανα στη ζωή μου. Σας έχει τύχει να κάνετε πράγματα που δεν είχατε φανταστεί ποτέ ότι θα κάνατε;
...το γύρο του κόσμου, να κερδίσετε το τζόκερ, να ερωτευτείτε με την πρώτη ματιά, ας πούμε;

Ε, καμία σχέση!

Εγώ σήμερα επισκέφτηκα ένα κέντρο υπογονιμότητας.
Εκπλαγήκατε;
Μήπως θα έπρεπε να μην το πω; Να το κρύψω από όλους; Να ντραπώ που μπορεί να μην είμαι πια γόνιμη στην ηλικία μου; Να πω ότι πήγα απλά από περιέργεια και να το ξεχάσω;

Τσου!
Πήγα και το καταευχαριστήθηκα και θέλω να μοιραστώ τις εντυπώσεις μου μαζί σας γιατί ίσως έτσι βοηθήσω κάποιες γυναίκες στο συγκεκριμένο θέμα που -πολλές από εμάς- μας απασχολεί.


Ξεκινάω λοιπόν με τα "πρακτικά" και χρήσιμα:
Είχα κλείσει ραντεβού προ 2 εβδομάδων, σχετικά καλό διάστημα αναμονής αν σκεφτεί κανείς πόσο πολύ κόσμο έχουν αυτά τα κέντρα καθημερινά με τη μάστιγα της υπογονιμότητας που ταλαιπωρεί τόσα πολλά ζευγάρια.
Η αναμονή μέχρι να μπω στο ιατρείο ήταν 35 λεπτά, στα οποία ήρθε μία πολύ ευγενική και φιλικά κοπέλα και μου έδωσε ένα έντυπο το οποίο έπρεπε να συμπληρώσω με όλες τις λεπτομέρειες και στοιχεία που αφορούν την υγεία μου αλλά και τα τυπικά περί σεξουαλικής και γυναικολογικής κατάστασης
Όταν τελικά συνάντησα τη Γυναικολόγο (ναι, προηγείται συζήτηση με μία Γυναικολόγο και μία βοηθό ώστε να συζητήσουμε το ιστορικό μου και τις όποιες εξετάσεις είχα μαζί μου από τεστ ΠΑΠ μέχρι τη σαλπιγγογραφία και το σπερμογράφημα) μιλήσαμε περίπου 45 λεπτά σε απόλυτα φιλικό και "χαλαρό" κλίμα, λες και γνωριζόμασταν από παλιά. Μου ενέπνευσε εμπιστοσύνη και οικειότητα μαζί, αισθάνθηκα άνετα και έκανα και το σχετικό χιούμορ για την ηλικία μου (είμαι 37 με άποψη 45άρας και attitude 25αρας... τρομάρα μου ) και την ανεξήγητη υπογονιμότητά μου η οποία -το πιο πιθανό- να οφείλεται μόνο σε άγχος και control-freak συμπεριφορά (κάποια πράγματα δεν αλλάζουν όσα χρόνια κι αν περάσουν!)
Στη συνέχεια και αφού είχα αισθανθεί "σα στο σπίτι μου", εμφανίστηκε και ο Γιατρός (ας αποφύγουμε τα ονόματα για λόγους τυχόν προβολής), νεότατος, αλήθεια, αλλά όχι άπειρος, ποτέ δε μου άρεσαν οι γηραιότεροι γυναικολόγοι, πάντα ήθελα ο γυναικολόγος να είναι -όσο το δυνατό- γοητευτικός άνδρας και να έχει και μία χαλαρή διάθεση χωρίς να το"παίζει" ο super επιστήμονας για να με πείσει... Ε, αυτό ακριβώς λοιπόν ήταν και ο Γιατρός. Άμεσος, ειλικρινής, φιλικός και σοβαρός. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.
Αφού μου μίλησε/ εξήγησε/ ξεκαθάρισε όλα όσα θα έπρεπε και θα ήθελα να μάθω για τις επιλογές μου, προχωρήσαμε και σε μία προσεκτική γυναικολογική εξέταση κατά την οποία μου εξηγούσε και ότι έπρεπε.
Τέλος, μίλησα ακόμα 20 λεπτά με μία κοπέλα που ήταν Υπεύθυνη για να μου μεταφέρει όλες τις λεπτομέρειες για τη σωστή έκβαση της θεραπείας (εξωσωματικής), τα φάρμακα, τον τρόπο χορήγησής τους, κλπ.
Βγήκα από το Κέντρο 2 ώρες μετά, με τρελά καλή διάθεση και πολύ-πολύ αισιόδοξη.
Με λίγα λόγια, αν τελικά προχωρήσω (κάτι το οποίο θα ξέρω μέχρι τον επόμενο κύκλο μου*) θα είναι σίγουρα με αυτούς τους αξιόλογους, σοβαρούς και, το σημαντικότερο, ειλικρινείς επαγγελματίες!

Όσο για το ψυχολογικό κομμάτι, κατανοώ ότι υπάρχουν πολλές (ίσως οι περισσότερες γυναίκες) που δε θέλουν να πουν ότι προσπαθούν να αποκτήσουν παιδί (ή παιδιά) με εξωσωματική και άλλες που ήδη τα απέκτησαν να το κρύβουν. Τους λόγους δε μπορώ να τους ξέρω, γιατί δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία, αλλά ψάχνοντας στο amazon.com βιβλία με τίτλο ivf, βρήκα 550 (!!!) αποτελέσματα τίτλων (στα αγγλικά φυσικά) μόνο για τα βιβλία που αφορούν την ψυχολογική υποστήριξη των -wannabe- γονέων. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η τυχόν αποτυχία προκαλεί πόνο, θλίψη, δημιουργεί ενοχές, προκαλεί το συναίσθημα της αδικίας και εν τέλει, καταρρακώνει μία γυναίκα και ο βαθμός στον οποίο αυτό μπορεί να συμβεί ποικίλλει ανάλογα με το χαρακτήρα της. Αυτό που θέλω εγώ να κρατήσω από όλο αυτό όμως είναι ότι είναι μεγάλη τύχη για όλες μας να έχουμε τη δυνατότητα να αποκτήσουμε παιδί. Και εκεί θέλω να το αφήσω. Μόνο θετική σκέψη και ενέργεια, τίποτε άλλο.

 Καλή τύχη σε όλες τις wannabe μανούλες εκεί έξω.

(wannabe) mama35+



 * ...γιατί όπως είπε και ο Γιατρός "βλέπω αυγουλάκι πολύ καλό, σήμερα το βράδυ προτείνω να μην κοιμηθείτε καθόλου!!!"... καμμία σχέση με κάτι "άλλους" που σε "σπρώχνουν" ΒΟΥΡ για εξωσωματική με το καλημέρα σας απ' ότι ακούω και διαβάζω τον τελευταίο καιρό...

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Να τριτώσει το καλό!

Τις τελευταίες ημέρες ο αγαπημένος μου έχει πειστεί ότι θέλει/ γουστάρει/ έχει ανάγκη/ πρέπει να έχουμε (και) "Μεγάλο" σκύλο. Ξεκίνησε την -σχετική- έρευνά του όταν αντικρίσαμε πριν λίγες εβδομάδες ένα μελαγχολικό και πανέμορφο λυκόσκυλο σε βιτρίνα pet shop (ναι είμαι κατά της αγοράς από p.s... άλλο θέμα αυτό όμως για το συγκεκριμένο post...) η οποία μας φλέρταρε αρκετά επίμονα και για να είμαι ειλικρινής έβαλα κι εγώ το χεράκι  μου ώστε να μας φλερτάρει ακόμα περισσότερο (οποι-α λόγω του ότι έχουμε ήδη 2 θηλυκά και μόνο για θηλυκό το συζητάω και για τΗΝ... τρίτο).

Από εκείνη την ημέρα λοιπόν, ο καλός μας έχει γίνει expert (ελληνιστί, "ειδικός" να το πω;) σε θέματα σκυλιών, παρακολουθεί τις εκπομπές Dogs 101 και Dog Whisperer στο Animal Planet και NatGEO, μπαίνει στο YouTube και μελετά (με τις ώρες όμως!) βιντεάκια από εκτροφείς, εκπαιδευτές, ιδιοκτήτες, ή απλά "πωρωμένους" με τα σκυλιά (όπως είμαι κι εγώ εξάλλου!) και τείνει να γίνει και αυτός "ένας από εμάς"!!!

Με χαροποιεί τόσο πολύ το γεγονός, μιας και μπορεί να ήταν ανέκαθεν φιλόζωος, αλλά παθιασμένο, πωρωμένο, κλπ. δεν τον έλεγες μιας και η διαχυτικότητά του όταν έβλεπε σκυλιά, ήταν ελαφρώς συγκρατημένη (αν και πολύ φιλικός προς αυτά, με ιδιαίτερη προτίμηση στα "Μεγάλα").

Έλα όμως που από τότε που ξεκίνησε όλο "αυτό", ο έρωτάς μας για μία συγκεκριμένη φυλή έχει γίνει -αυτό που λέμε λαϊκά- ΤΡΕΛΛΗ ΚΑΨΟΥΡΑ... Και ποια φυλή;;; Μίας από τις πλέον αμφιλεγόμενες (όχι ότι εγώ έχω θέμα με τέτοια, μιας και θεωρώ τον εαυτό μου γητεύτρια σκυλιών) τα γεροδεμένα και αγέρωχα RottWeiler. Πολλοί τα λένε "σκυλιά-δολοφόνους" μαζί με τα Pitbull μιας και συμμετέχουν σε σκυλομαχίες. Άλλοι βέβαια μιλάνε για μία από τις πιο τρυφερές ράτσες σκύλων μαζί με τα Labrador Retriever, τα Border Collie και τα Golden Retriever. Όπως και να έχει, αυτό το post θέλω να το αφιερώσω στα σκυλιά και τη μοναδική σχέση  τους με τα μωρά και όχι στις ράτσες σκύλων (μιας και εγώ είμαι και ιδιαίτερη fan των αδέσποτων ούτως ή άλλως).

Ξέρω, ξέρω, τελευταία φορά έγραψα για μωρό, εγκυμοσύνες κλπ... αλλά όπως είπε και ο Woody (Allen): "If you want to make God laugh, tell him your plans"! Και μιας και δεν πιστεύω στα μεγαλεπίβολα σχέδια σε τέτοια -ειδικά- θέματα αλλά στο να κάνουμε αυτό που θέλουμε και αγαπάμε ΟΤΑΝ το θέλουμε, ενθαρρύνω τον αγαπημένο μου προς την κατεύθυνση που αυτός θέλει και αγαπά.

Θαυμάζω τους ανθρώπους που μπορούν να έχουν παιδιά και κατοικίδια μαζί, αγαπημένα με διακριτούς ρόλους στο ποιος είναι ο αρχηγός της αγέλης μέσα στο σπίτι αλλά και που για αυτούς η απόκτηση σκύλου ΔΕΝ είναι υποκατάστατο του παιδιού ή test drive για να δουν αν μπορούν να γίνουν καλοί "γονείς". Δυστυχώς δε γνωρίζω κανέναν προσωπικά... Πολύ δυστυχώς μιας και έχω σκυλιά πολλά χρόνια και φαντάζομαι πως κάποιοι, κάποια στιγμή θα είπαν -από μέσα τους- ότι τα σκυλιά λειτουργούν για εμένα ως υποκατάστατα παιδιού.

Η αλήθεια είναι ότι έχω αναρωτηθεί πολλές φορές στη ζωή μου τι θα έκανα χωρίς τα σκυλιά μου (μας, πλέον)... Θα είχα κάνει παιδί νωρίτερα; Κατηγορηματικά όχι!
Θα ήμουν σίγουρα χειρότερος άνθρωπος, με πολύ λιγότερη τρυφερότητα και ανάγκη να μοιράζομαι τη ζωή μου και να την οργανώνω βάσει των αναγκών των σκυλιών μου.
Επειδή όμως δε θέλω να πείσω κανέναν για τη δική μου άποψη, απλά να μοιραστώ με όσους είναι όσο φιλόζωη είμαι κι εγώ τις σκέψεις μου, τις καλύτερες συμβουλές για το πως οι γονείς πρέπει και οφείλουν να προετοιμάζουν το έδαφος πριν τον ερχομό ενός παιδιού τις διάβασα εδώ.

Σίγουρα υπάρχουν χιλιάδες άρθρα για να βοηθήσουν όλους τους γονείς όχι μόνο να υποδεχτούν το νέο μέλος ενώ έχουν σκύλο, αλλά και στην απόκτηση ενός σκύλου ενώ ήδη έχουν παιδί(ά). Για να μη μακρυγορώ, τα παρακάτω βίντεο είναι μία μικρή απόδειξη του πόσο υπέροχη είναι η σχέση ενός παιδιού με το σκύλο του. Πόσο εκπληκτικά όμορφη είναι η επικοινωνία που αναπτύσσουν, ενστικτωδώς, μεταξύ τους, έναν κώδικά που οι "μεγάλοι" δεν καταλαβαίνουν παρά μόνο όταν δείχνουν απόλυτη εμπιστοσύνη στο κατοικίδιό τους.

Εμείς θα το τριτώσουμε το καλό... Το βλέπω!

















most pop

αρχείο

Mamades Mpampades button