Opinions are like assholes*

Διαβάζοντας σήμερα το ποστ της Stelluna εδώ, στο αγαπημένο ΚΟΙΛΙΤΣΑ.COM, συνειδητοποιώ για ακόμη μία φορά πόση σοφία μπορεί να αποκτά μια γυναίκα όταν γίνεται μάνα.
Μαθαίνει να γνωρίζει και να υπερασπίζεται τα όριά της αλλά και τα όρια των άλλων.
Δεν προσφέρει συμβουλές αν δεν της ζητηθούν.
Σέβεται τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνει κάθε μάνα το δικό της παιδί (αρκεί βέβαια ο τρόπος αυτός να μη θίγει την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητα οποιασδήποτε άλλης γυναίκας).
Δε "φυτρώνει εκεί που δεν τη σπέρνουν" και με αυτήν την παροιμιώδη φράση πολλές μητέρες αλλά και άτεκνες γυναίκες θα αισθανθούν ότι ταυτίζονται, ότι συχνά έχουν παίξει το ρόλο της δικαστίνας, της εισαγγελέως, της δικηγόρου που υπερασπίζεται στη δίκη του αιώνα, αυτήν που κρίνει τα "πρέπει" και τα "μη" μιας μαμάς.

Η Stelluna τα λέει όλα, καλύτερα από εμένα (μιας και είναι ήδη μάνα) σε μία παράγραφο, σχεδόν συγκινητική:

>>"...Έχω δεσμευτεί ότι θα κρατηθώ όσο πιο μακριά μπορώ απ’ αυτό το παιχνίδι –με αλυσίδες, αν χρειαστεί. Αυτό που, λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά, παίζουμε οι περισσότερες αφού ζήσουμε έστω και μία μέρα εγκυμοσύνης ή μητρότητας. Το παιχνίδι του «ξέρω εγώ», το παιχνίδι του «δεν το κάνεις καλά», το παιχνίδι του “been there, done that”, το παιχνίδι του «ο δικός μου τρόπος είναι ο σωστός», το παιχνίδι του κουνήματος κεφαλιού, που στο μυαλό μας ισοπεδώνει κάθε διαφορετικότητα, κάθε ιδιαιτερότητα του ζεύγους μαμάς-παιδιού, κάθε σεβασμό στην προσπάθεια του άλλου που, ειλικρινά, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν κάνει, κατά μέσο όρο, περισσότερα λάθη απ’ όσα εμείς..." <<

Πραγματικά μερικές φορές εμείς οι γυναίκες γινόμαστε σχεδόν ανυπόφορες, κρίνοντας άλλες γυναίκες για τον τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Μου έχει τύχει κι εμένα και ως κριτής αλλά και ως μία ακόμα γυναίκα που κρίνεται από μια άλλη (αρνητικά πάντα εννοείται...). Το αν η κριτική γίνεται κακόβουλα ή όχι, δεν είναι κάτι που έχει σημασία, η ουσία είναι πως τελικά εμείς οι γυναίκες μεταξύ μας θα έπρεπε να δείχνουμε μεγαλύτερη κατανόηση, να υποστηρίζουμε η μία την άλλην, να κάνουμε και λίγο τις πάπιες όταν κάτι μας ενοχλεί στον τρόπο που μεγαλώνει μια άλλη μάνα το παιδί της, να κάνουμε ακόμα και τα στραβά μάτια (πάντα εφόσον δε θιγόμαστε!) σε περιπτώσεις που μια άλλη γυναίκα αρχίζει το δασκαλίκι...

Κλείνω λέγοντας για ακόμα μια φορά πόσο θαυμάζω τις γυναίκες που έχουν τη σοφία και τη δύναμη να βοηθούν άλλες γυναίκες χωρίς συμβουλές, νουθεσίες και απόψεις, που μπορούν αντί να θυμούνται έντονα τις στιγμές που κι εκείνες τα σκάτωσαν, έκαναν λάθη, είπαν αρλούμπες και τελικά αντί να πουν «ξέρω εγώ», ρωτήσαν απλώς «θέλεις να σου κρατήσω το χταπόδι σου για να ντυθείς;»...



*quote by Harry Callahan from "The Dead Pool" (1988) "...opinions are like assholes. Everybody has one...".