Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Τη βαρέθηκα (πολύ) την ησυχία τα τελευταία (πολλά) χρόνια...

...έγραψα πριν λίγες μέρες σε απάντηση στον "τοίχο" μου στο fb.
Και μετά διάβασα το πιο συγκινητικό ποστ της blog-ο-φίλης yolinas εδώ και συνειδητοποίησα πόσο άσκοπο είναι να παραπονιόμαστε εμείς οι γυναίκες σχεδόν  για κάθε τί που συνδέεται με τα παιδιά μας: τη συμπεριφορά τους, τον ύπνο τους, το φαγητό τους, το σχολείο τους, τους φίλους τους, τα ενδιαφέροντά τους, και τόσα άλλα που δε χρειάζεται να απαριθμήσω.

Ε ναι τη βαρέθηκα την ησυχία της -συνειδητά- μοναχικής μου ζωής των τελευταίων ετών. Ναι, θέλω να ακούω κλάμματα, φωνές και τρελλά ουρλιαχτά από το παιδί ΜΑΣ και όχι από τα ξένα που -συνήθως- συνοδεύονται και από τη γκρίνια των μανάδων τους. Αυτών που αντίθετα από τη φίλη μου yolina, ίσως δεν πέρασαν το γολγοθά τους προτού φέρουν στον κόσμο το παιδί τους, που δε συνειδητοποιούν όσο συχνά πρέπει πόσο ευλογημένες είναι που έγιναν Μητέρες όταν άλλες γυναίκες δεν το κατάφεραν παρόλες τις προσπάθειες που έκαναν.

Η ησυχία που λείπει από όλες τις μαμαδο-φίλες μου σίγουρα θα ξανακάνει την εμφάνισή της όσο το παιδί ή τα παιδιά τους θα ανεξαρτητοποιούνται και τελικά θα ανοίξουν τα φτερά τους για άλλα μέρη, μακριά από αυτές. Γιατί όμως τόση γκρίνια τελικά; Είμαι παράφρων που ανυπομονώ να γεμίσει το σπίτι μας φωνές και θόρυβο μωρού; Πρέπει να ανησυχώ που κι εγώ έχοντας περάσει όλες τις εξετάσεις με τρομερό άγχος και φόβο για να σιγουρευτούμε ότι το μωράκι μας είναι καλά στην υγεία του, σκέφτομαι διαρκώς πόσο πολύ θέλω να έρθει η μέρα που θα βγούμε παρεούλα και οι τρεις μας από το μαιευτήριο και που η ζωή μας θα αλλάξει εντελώς;

Καμμία γυναίκα δεν πρέπει να γκρινιάζει και να μιζεριάζει με δικαιολογία το ή τα παιδιά της. Το θεωρώ απαράδεκτο να βγαίνουν απωθημένα εκεί που δε σηκώνει καμμία δικαιολογία.
Κυρίες μου κάντε κάτι άλλο, γυμναστείτε, ψωνίστε, τρέξτε. ξεκινήστε μποξ, βγείτε για ένα καφέ με τις φίλες σας, πάρτε το αυτοκίνητο και οδηγήστε μέχρι τη θάλασσα να ξελαμπικάρει το μυαλό σας!

Όμως μη μου λέτε συνέχεια: "θα δεις τώρα που θα γίνεις μανούλα όλα θα αλλάξουν και θα δεις πόσο θα σου λείπει η ησυχία σου" γιατί α) ΤΡΕΛΛΑΙΝΟΜΑΙ και β) για αυτόν ακριβώς το λόγο θέλω παιδί: για να αλλάξουν όλα προς το καλύτερο και να μην έχω ησυχία!

4 σχόλια:

  1. Όταν κάνεις παιδί για πρώτη φορά ο κόσμος θα έρθει τούμπα... Η προσαρμογή δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου, όχι λόγω του ότι δεν αγαπάς το παιδί σου ή συνειδητοποίησες ότι κουράζεσαι περισσότερο από όσο πίστευες αλλά γιατί είσαι υποχρεωμένος να ξαναστήσεις τη ζωή σου, την καθημερινότητα δηλαδή, από την αρχή... Όταν το καταφέρεις αυτό όμως θα ανοίξουν μπροστά στα μάτια σου και την καρδιά σου εικόνες και συναισθήματα που δεν θα μπορούσες ποτέ να τα φανταστείς ότι υπήρχαν...

    Από τότε που έγινα πατέρας, ο γιος μου μου έχει χαρίσει απίστευτη ευτυχία, που δεν φανταζόμουν ότι θα έβρισκα ποτέ, μου έδωσε την μεγαλύτερη στενοχώρια και απελπισία της ζωής μου όταν πέρσυ το καλοκαίρι αντιμετώπισε ένα πρόβλημα υγείας και ήταν ο καταλύτης για μια μεγάλη αλλαγή που έκανα στη ζωή μου και την αντίληψη των σχέσεων με τους γύρω μου... Το πρόσωπο του Θεού είναι το πρόσωπο του γιου μου, η ζωή η ίδια είναι ο γιος μου... Κουράζομαι κι εγώ κι η γυναίκα μου και κακοκεφιάζω μερικές φορές αλλά ο γιος μου είναι αυτός που μου θυμίζει πάντα ότι τα σημαντικά πράγματα στη ζωή είναι άλλα και δεν είναι ούτε η δουλειά, ούτε το χρήμα, ούτε οι μικρότητες μεταξύ των ανθρώπων...

    Σου εύχομαι ολόψυχα να ζήσεις τον ανεμοστρόβιλο των συναισθημάτων που θα σου χαρίσει το παιδάκι σου και να ζήσεις την κάθε στιγμή μαζί του δυνατά...

    Να είσαι καλά!

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. συμφωνω απολυτα,ουτε εγω αντεχω την γκρινια,επιλογη μας ειναι να γινουμε γονεις κ φανταζομαι λιγο πολυ ξερουμε τι μας περιμενει,ομως απο την αλλη το συνεφο δεν ειναι συνεχεια ροζ...πολλες φορες βρεχει....σου ευχομαι γρηγορα να αποκτησεις αυτο που τοσο πολυ θες.δεν υπαρχει μεγαλυτερη ευτυχια...φιλια πολλα κ καλο μηνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ποτε σου εδωσαν πιθανη ημερομηνια τοκετου?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. blog-ο-φίλη Έλενα, αρχικά σ'ευχαριστώ.
    παίρνω λίγο χώρο εδώ για να πω ότι πέρασα ένα ζόρι, μεγάλο, αλλά γολγοθά, όχι, γολγοθά περνάνε άλλες γυναίκες με παιδιά με χρόνια προβλήματα ή με άσχημη κατάληξη, ή, ή, ή... τέλος πάντων πολύ χειρότερα, πολύ σοβαρότερα.
    αλλά για να είμαι ειλικρινής και η γκρίνια είναι μέσα στο πρόγραμμα, εκτός αν είσαι ο δαλάι λάμα. ναι, είναι γκρίνια που ξεχνιέται, που περνάει, που κάποιες φορές δεν αξίζει τον κόπο και την μετανιώνεις (τις περισσότερες), αλλά όταν ζορίζεσαι (και ζορίζεσαι πολύ, και αυτό είναι αλήθεια), κάπως πρέπει να ξεσπάσεις. είναι ανθρώπινο και δεν αναιρεί ούτε την αγάπη, ούτε την αφοσίωση, ούτε την τρυφερότητα που έχεις και θα έχεις μέσα σου για πάντα.
    καλή φασαρία λοιπόν!!! θα τη χορτάσεις ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

most pop

Mamades Mpampades button