Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Το πρώτο χτύπημα

Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που έγραψα τελευταία φορά εδώ.
Δώδεκα μήνες που με έκαναν πιο ώριμη, πιο σοφή και σίγουρα πιο υπομονετική από ποτέ. Κι ας μην ήθελα να γράψω. ϊσως ακριβώς γι' αυτό δεν ήθελα να γράψω. Γιατί ζούσα και συνεχίζω να ζω μια απόλυτα μεταβατική περίοδο στη ζωή μου που κάθε μέρα ανακαλύπτω πτυχές του χαρακτήρα μου που δε γνώριζα και προσπαθώ να τις αποδεχτώ με ψυχραιμία και κατανόηση.
Σήμερα όμως έγινε κάτι αναπάντεχο: κατάλαβα ότι το να είμαι Μαμά, δεν αποτελεί σε καμμία περίπτωση μόνο τον πιο χαρούμενο και ευτυχισμένο ρόλο της ζωής μου.

Ο γιος μας έπεσε και χτύπησε το στόμα του. Το πρόσωπό του γέμισε αίματα, τα χεράκια του το ίδιο και εγώ σε κατάσταση πανικού έτρεχα να τον ξεπλύνω και να τον καθησυχάσω. Στα λεπτά που διήρκεσε όλο αυτό, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι δε μπορούσα να κάνω τίποτα. Αισθανόμουν σχεδόν ανήμπορη, ίσως και ανίκανη να διαχειριστώ την κατάσταση και να μπορέσω να κάνω το σωστό. Ο Μπαμπάς λείπει σε ταξίδι και ήμασταν οι δυο μας. Ο γιος μας ήταν ήρεμος, σχεδόν ψύχραιμος μπορώ να πω, με κοίταζε όλο απορία που εγώ άλλαζα συνεχώς πετσετάκια για να του καθαρίζω το πρόσωπο και εκείνος απλά έβλεπε τα ματωμένα χεράκια του και τα έγλυφε.

Μέχρι να φτάσω στα επείγοντα και να με καθησυχάσει ο παιδοχειρουργός ότι το τραύμα θα κλείσει μόνο του και ότι απλά είναι σε δύσκολο σημείο και γι' αυτό ματώνει συνεχώς, ούτε εγώ κατάλαβα πως έγιναν όλα. Για πότε τον έντυσα, έφυγα από το σπίτι, οδήγησα για μισή ώρα, πάρκαρα, τον πήρα αγκαλιά και μπήκα στο νοσοκομείο. Λες και γίνανε όλα μόνα τους. Τελικά όταν βρισκόμαστε σε μια τέτοια κατάσταση, ο εγκέφαλος παύει να λειτουργεί και κάνουμε ότι χρειάζεται "στον αυτόματο". Δεν εξηγείται αλλιώς πως δε θυμάμαι τίποτα μέχρι τη στιγμή που ακούω τον παιδοχειρουργό να μου λέει "όλα καλά!"

Το πρώτο χτύπημα του γιου (στο τραπέζι), ήταν και το πρώτο δικό μου χτύπημα (στην ψυχή μου). Να είμαι εκεί και να μην είμαι. Να κρατάω αγκαλιά το μικρό μου με μουδιασμένα χέρια, να του τραγουδάω για να τον ηρεμήσω και ταυτόχρονα να μην ακούω τίποτα. Να τον βλέπω ματωμένο και τα μάτια μου να πονάνε. Τελικά αυτό είναι η συνειδητοποίηση της μητρότητας; Η ψυχή σου να "πηγαίνει στην κούλουρη", το αίμα σου να παγώνει και να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου; Ναι, ομολογώ ότι σήμερα αισθάνθηκα ακόμα πιο Μαμά. Με τεράστια ευθύνη, απίστευτη δύναμη  και ψυχραιμία που ούτε εγώ ήξερα ότι είχα. Ο μικρός μου είναι καλά, κοιμάται ήρεμος και χαρούμενος στο κρεββάτι του και εγώ θέλω να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί μόνο αυτός μπορεί να με κάνει να θέλω να γίνω η πιο δυνατή Μαμά του κόσμου!

Περαστικά σου αγόρι μου γλυκό.
Ο Μπαμπάς αύριο θα γυρίσει σπίτι μας από το ταξίδι του και θα μας πάρει μια τεράστια αγκαλιά.


υ.γ. συγχωρήστε με για τη μεγάλη απουσία-υπόσχομαι να επανορθώσω.

7 σχόλια:

  1. Πρώτα απ' όλα ξανά καλώς ήρθες!!!

    Το να είσαι γονιός είναι ένα ταξίδι υπέροχο αλλά και τρομακτικό...

    Ο γιος μου μου χαρίζει κάθε μέρα ανείπωτη ευτυχία αλλά υπάρχουν δυο, τρία περιστατικά που ο γιος μου χτύπησε ή αρρώστησε και από την στενοχώρια και το άγχος γκρίζαραν τα μαλλιά μου...

    Έτσι όμως είναι η ζωή και πρέπει να μάθουμε να είμαστε ψύχραιμοι και να την αντιμετωπίζουμε όσο πιο ήρεμα γίνεται... Δεν το καταλάβαινα από την αρχή αυτό αλλά ο γιος μου κλείνει τα τρία σε 10 μέρες κι έχω μια εμπειρία μεγαλύτερη που ελπίζω να είναι χρήσιμη τώρα που θα γεννηθεί ο δεύτερος γιος μου...

    Περαστικά στο γιο σου, όλα περαστικά να είναι!

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. πόσο δίκιο έχεις .... εμένα μου έχει συμβεί αυτό με τον μικρό μου γιο (21 μηνών σήμερα). Ο μεγάλος μου που είναι τώρα 6 , μας "ξεγέλασε". Ποτέ δεν είχαμε τέτοια περιστατικά μαζί του. Με τον μικρό έχουμε περάσει πολλές δύσκολες καταστάσεις. Ελεγαν "άσπρισαν τα μαλλιά μου σε μια νύχτα" και ακουγοντας το μου φαινόταν υπερβολικό μέχρι που μου συνέβει και έπαθα πλάκα. Με το καλό να έρθει και το δευτερο αντράκι σου.

      Διαγραφή
    2. Αχ αυτή η πείρα πόσο σημαντική είναι. Ίσως τελικά το πρώτο παιδί να "τραβάει" όλο το άγχος και την ανασφάλειά μας και τα επόμενα να μεγαλώνουν πιο ξεκούραστα και ανέμελα επειδή εμείς σα γονείς είμαστε λίγο καλύτεροι (ή απλά πιο ανέμελοι και ψύχραιμοι).
      Πάντως η πρώτη εμπειρία ήταν μάθημα ζωής από αυτά που μόνο το παιδί σου μπορεί να σου δώσει και κανένας άλλος.
      Σ'ευχαριστώ για τα περαστικά. Σίγουρα είναι περαστικά και πόσο χαίρομαι γι'αυτό!
      Καλημέρα

      Διαγραφή
  2. Είναι κάθε φορά τόσο δύσκολο αυτό να το ζεις...Σε καταλαβαίνω!! Πόσο ευάλωτοι είμαστε μπροστά στον πόνο των παιδιών μας....
    Και το καλύτερο είναι πως λείπει ο μπαμπάς....τότε συμβαίνουν όλα! Περαστικά λοιπόν, περαστικά και ξεχασμένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όταν λείπει ο μπαμπάς τελικά απλά εμείς οι γυναίκες αισθανόμαστε λίγο πιο ευάλωτες, πιο εκτεθειμένες στον κίνδυνο και με ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη. Ειδικά όταν σκέφτομαι τι θα είχε γίνει αν έλειπα εγώ και ήταν ο Μπαμπάς μόνος... Είναι δώρο τελικά να έχουμε έναν Μπαμπά τόσο καλό, με κατανόηση και ψυχραιμία που το μόνο που είπε ήταν "αχ να μπορούσα να είμαι δίπλα σας να μην το περάσεις μόνη σου όλο αυτό".
      Σκέφτομαι τι μπορεί να έλεγα εγώ στη θέση του και σκιάζομαι!

      Διαγραφή
  3. Στο δικό μας σπίτι, τις περισσότερες ημέρες ο μπαμπάς « έλειπε» λόγω επαγγέλματος ή λόγω κούρασης από την άσκηση του επαγγέλματός του (οδηγός νταλίκας). ΄Επρεπε λοιπόν εγώ, η μαμά, να παίζω το ρόλο και του μπαμπά, φροντίζοντας βέβαια αυτό να μην φαίνεται. Με δύο ζωηρά αγόρια (σήμερα 33 και 30 χρονών), στην προσπάθειά μου να τα μεγαλώσω σωστά, έσπασα τα όρια και έγινα μια πολύ αυστηρή μαμά, όχι μόνο με τα παιδιά μου, αλλά και με τον εαυτό μου – υπερβολική!!!! Σπίτι – δουλειά, δουλειά - σπίτι. Από φόβο μην πάθουν κάτι, έγινα υπερπροστατευτική, στέρησα από τον εαυτό μου την πολυτέλεια να περνάω καλά βγαίνοντας με φίλους, πηγαίνοντας γυμναστήριο, διέκοψα τα μαθήματα κιθάρας………, ήθελα να είμαι πάντα παρών και δίπλα τους. Αυτό που δεν ήταν η δική μου μαμά, δίπλα μου. Και ο άντρας μου, δουλευταράς, αυτό που δεν ήταν ο δικός του μπαμπάς…… Και τι πετύχαμε? Να μην απολαύσουμε τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας, τότε που τα παιδιά μας μεγάλωναν. Και τώρα που μεγάλωσαν πώς να τολμήσουμε να παραδεχθούμε πως κάναμε τέτοιο λάθος (?), πως με τη μόνιμη αγωνία στη ζωή μας, δεν καταλάβαμε πως πέρασαν τα χρόνια και τώρα που το καθένα ακολουθεί τον δρόμο του, στο δικό του σπίτι, πώς να καλύψουμε αυτό το κενό (?), αυτή την απώλεια? Δεν μας κατηγόρησαν ποτέ, μα σαν τα ρώτησα κάποτε τι κάναμε λάθος απέναντί τους, ο μεγάλος μας γιος, μου είπε: «πουθενά μαμά, είμαι περήφανος που έχω τέτοιους γονείς μα σαν κάνω δικά μου παιδιά, θα τα μεγαλώσω μαζί με την γυναίκα μου» και ο μικρότερος μου είπε: "ήσουν πολύ αυστηρή μαμά – και ευτυχώς - γιατί ήμασταν όλο μπελάδες, τι να κάνει κι εσύ, δύο ρόλοι είναι πολύ….. μα θα ήθελα τα παιδιά μου να γίνουν σαν τα δικά σου παιδιά….. "
    Δεν θεωρώ τη ζωή μου χαμένη στα πενήντα τρία μου. Λυπάμαι μόνο που όλα τα ζύγιζα τόσο προσεκτικά ζώντας σε μόνιμο άγχος και με το φόβο μήπως και κάνουμε κάποιο λάθος. Σήμερα περιμένουμε με τον άντρα μου να γίνουμε χαζο – παππούδες (όταν με το καλό προκύψει…). Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως το περιμένουμε…… Φοβάμαι μόνο μην και σ’ αυτό το ρόλο γίνουμε υπερβολικοί……. Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Είχα μεγάλη ανάγκη να τα «βγάλω» από μέσα μου αλλά να πω και στις νέους γονείς πως η επιείκεια δεν είναι αδυναμία και κυρίως να φροντίζουν μαζί τα παιδιά τους .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. χαιρομαι που γραφεις ξανα!ολα οσα μοιραστικες ειναι μεγαλες αληθειες απλα πρεπει νασου πω οτι σε περιμενουν πολλα ακομα..ασχημα σαν κ αυτο αλλακ πολυ ομορφα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

most pop

Mamades Mpampades button