Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Τι θέλετε να γίνετε όταν μεγαλώσετε: Sex and the City (Girls) ή Desperate Housewives?

Η σημερινή μέρα γιορτάζεται από 13χρονες πιτσιρίκες μέχρι και μεσόκοπες μανδάμ(ς) και είναι αφιερωμένη σε ξενόφερτη γιορτή που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί γιορτάζουμε (αν και πρέπει να ομολογήσω ότι σε νεαρή ηλικία έχω αγοράσει κι εγώ κάρτες με καρδούλες για κάποια νεανική μου καψούρα). Επειδή όμως δε μου αρέσει πλέον να είμαι σπαστικιά και δήθεν υπεράνω, Ο.Κ. χαμογελάω στωικά σε όσες μου εύχονται (γιατί άντρες δεν τα κάνουν αυτά!) και πάω παρακάτω.

Το σημερινό  μου ποστ αποφάσισα να το αφιερώσω σε μερικές γυναίκες που -πιστεύω- πως υποφέρουν μέρες σαν τη σημερινή (και όχι μόνο). Αυτές που δεν απολαμβάνουν πια ούτε τον έρωτα στην ουσία του, ούτε και τη δήθεν γιορτή του. Αυτές που ίσως έπρεπε να απαντήσουν στο ερώτημα του ποστ από -μάλλον πολύ- μικρή ηλικία, πιστεύοντας ότι έτσι θα βρουν την απόλυτη ευτυχία στη ζωή τους.

Αυτές που επένδυσαν στο βιογραφικό τους, έκαναν τις σωστές γνωριμίες, απέκτησαν εμπειρίες και όταν χρειάστηκε άλλαξαν πορεία: έγιναν σοβαρές και εκπλήρωσαν τον αυτοσκοπό τους αντικρίζοντας πια τον κόσμο μέσα από την οικογενειακή θαλπωρή που τους προσφέρουν τα πολυτελή σπίτια τους στα προάστια. Αναρωτιέμαι πολύ συχνά: Τι γίνεται όταν οι ηρωίδες -σύμβολα της εργένικης ζωής-του "Sex and the City" κουράζονται και εγκαταλείπουν το δικό τους Μανχάταν και μαζί με αυτό τις μοναχικές νύχτες αναζήτησης και αποφασίζουν να εγκατασταθούν σε καλοφτιαγμένες μονοκατοικίες σε ήσυχα προάστια μεγαλώνοντας μωρά και περιορίζοντας πλέον τις πιο συναρπαστικές στιγμές τους στο να αλλάζουν πάνες;

Αν το "Sex and the City" κατάφερε να απογυμνώσει με χιούμορ το όνειρο του νεοφεμινισμού και να δείξει τη ζοφερή πραγματικότητα που αντιμετωπίζει η νέα και ανεξάρτητη γυναίκα προκειμένου να βρει τη συναισθηματική ευτυχία, το "Desperate Housewives" έφερε στις οθόνες μας μια καταγραφή αυτών που συμβαίνουν όταν κλείνουν οι πόρτες, όταν αυτός ο σκοπός έχει εκπληρωθεί, η ζητούμενη ισορροπία έχει κατακτηθεί και πλέον αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση της απομυθοποίησης.

"Ο άντρας μου έκανε πραγματικότητα όλα όσα ονειρευόμουν, μόνον που δεν ονειρευόμουν τα σωστά πράγματα". Όταν οι άγριες μοναχικές νύχτες στην πόλη και το ατελείωτο σαφάρι εμπειριών μοιάζει αδιέξοδο και η εκπλήρωση του Αμερικάνικου -και όχι μόνο- ονείρου, φαντάζει ως μοναδική λύση, η ρουτίνα έρχεται σαν το επαναλαμβανόμενο μαρτύριο του Σίσυφου και προσγειώνει τις ηρωίδες σε μια άλλη πραγματικότητα. Με λιγότερες διεξόδους, περισσότερο μονοδιάστατες υποχρεώσεις και το χρόνο να μετράει αντίστροφα. Τελικά τι συμβαίνει όταν ο παράδεισος μοιάζει περισσότερο με κόλαση και όλα αυτά που θεωρούνταν διαπιστευτήρια ευτυχίας γίνονται απλά τα κάγκελα μίας ακόμη "χρυσής" φυλακής;

Θα πείτε: "ε, και, δεν έγινε και τίποτα πρωτότυπο...".
Το παράδοξο και ίσως αυτό που διαφοροποιεί την κουρασμένη νοικοκυρά παλαιότερων δεκαετιών από την επίγονή της, είναι πως η νέα της εκδοχή είναι συνειδητοποιημένη. Επέλεξε αυτή τη στάση ζωής όχι ως αναγκαίο κακό, ως μοναδική διέξοδο στην πατρική καταπίεση ή ως μέσο κοινωνικής καταξίωσης, αλλά μέσα από μία εξαντλητική εις άτοπον απαγωγή. Αποφάσισε πως δε θέλει να είναι μόνη, πως κουράστηκε να είναι γιάπισσα, προτιμάει να ακούει το βιολογικό της ρολόι από το μπίπερ της, να νταντεύει μωρά από γατιά, έβαλε το σκληροπυρηνικό φεμινισμό στην άκρη και αποφάσισε συνειδητά πως "τα είδε όλα" και θέλει να κάνει ότι και η γιαγιά της: Να βρει έναν άντρα που να μπορεί να της εξασφαλίσει τα Gucci της, να εγκατασταθεί σε ένα καλόγουστο σπίτι μακριά από το άγχος της πόλης και να δίνει πετυχημένα δείπνα επιδεικνύοντας τις δεξιότητες της οικιακής της βοηθού και τα κομψά εγγλέζικα σερβίτσια της. Σε αυτό που δε μοιάζει με τις προκατόχους της είναι στο ότι δε θυσίασε την εικόνα της μέσα στον πανικό της να μεγαλώσει τα παιδιά και να φροντίσει το σπίτι (έχει προσωπικό για τις άχαρες δουλειές), αλλά συνεχίζει να επενδύει στο παρουσιαστικό της και να φροντίζει με εμμονή την εμφάνισή της. Το πρόβλημα όμως είναι πως όσο και να έχει δημιουργήσει μία οικογένεια σα σκηνικό διαφημιστικού είναι σα να κυνηγάει την ουρά της, αφού όση συνέπεια και να δέιχνει στα μαθήματα yoga, δεν αποφεύγει την "κοιλιά" στη σχέση, όσο κι αν προσέχει τι θα φορέσει, κάποια στιγμή τσακώνει τον άντρα της να προσέχει τι δε θα φορέσει κάποια άλλη, λιγότερο κουρασμένη, κυνική και εξαρτημένη.

Και έτσι φτάνει να βιώνει την αναπόφευκτη φθορά της σχέσης με όλα τα επακόλουθά της, έχοντας χάσει κάθε ίχνος αυτοσεβασμού και κάθε άλλοθι, αλλά κυρίως έχοντας απομυθοποιήσει και το τελευταίο οχυρό.

Προσπαθώ να δω το φαινόμενο ψυχρά, σα να μπορούσε να συμβεί και σε εμένα την ίδια. Συνειδητοποιώ πως η νεότερη εκδοχή της απελπισμένη νοικοκυράς είναι ένα σκαλί πιο κάτω από την προκάτοχό της. Γιατί η "σημερινή" εκδοχή δεν έχει μόνο αποδεχθεί αλλά και επιλέξει συνειδητά το διακοσμητικό της ρόλο, έχει βάλει η ίδια τον εαυτό της σε αυτήν τη θέση και έχει διαλέξει τη μοίρα της απορρίπτοντας πολλές εναλλακτικές εκδοχές του μέλλοντός της από πολύ μικρή ηλικία, επιλέγοντας πρότυπα οικογένειας βγαλμένα από σαπουνόπερες ίσως (θυμηθείτε λίγο Colbies και Carringtons δεκαετίας 80s' ή ακόμα και τα πρόσφατα "βραζιλιάνικα" σήριαλ...).

Αυτές τις γυναίκες, ειδικά σήμερα, τις βλέπω γύρω μου με ιδιαίτερη συμπάθεια διότι και οι ίδιες ξέρουν πως ό,τι επέλεξαν δεν τους επιβλήθηκε από κανέναν παρά από τον ίδιο τους τον εαυτό, που παρασύρθηκαν από το ένστικτο του φύλου μας στην πιο κλασική και ρομαντική ουτοπία: Αυτή της Ιδανικής Οικογένειας.

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Αλκυονίδες...

Αγαπώ πολύ αυτές τις ηλιόλουστες μέρες μέσα στο χειμώνα, έστω κι αν καθυστέρησαν λίγο φέτος. Σας αφιερώνω με αγάπη τον υπέροχο μύθο πίσω από τις¨"Αλκυονίδες ημέρες".


Η Αλκυόνη (το θαλασσοπούλι ή μπιρμπίλι της θάλασσας) ήταν κόρη του Αιόλου και σύζυγος ενός δύτη, του Κήυκα. Ασέβησαν όμως προς το Δία, ο οποίος τους μεταμόρφωσε σε πουλιά με την ποινή να επωάζουν τα αυγά τους το χειμώνα και όχι την άνοιξη, όπως τα άλλα πτηνά. Επειδή τα αυγά και τους νεοσσούς της τους άρπαζαν άλλα πουλιά και τα κύματα λόγω σφοδρής κακοκαιρίας στα παράλια, η μεταμορφωμένη Αλκυόνη έκλαιε διαρκώς και παρακάλεσε το Δία να τη συχωρέσει και εκείνος (παντοδύναμος και μεγαλόκαρδος) της χάρισε 14 (κατ’ άλλους 18 - 20) καλές ημέρες με ήπιο καιρό μέσα στο χειμώνα για να επωάσει τα αυγά της, 7 - 10.
Ο μύθος είναι παμπάλαιος και πολλοί συγγραφείς έχουν εμπνευσθεί από αυτόν και περιλάβει στα έργα τους. Και ως πτηνό ακόμη η Αλκυόνη τρέφει μεγάλο έρωτα προς το σύζυγό της τον οποίο δεν αποχωρίζεται, τον φέρνει μαζί της και τον φροντίζει έως θανάτου. Ο Πλούταρχος τη χαρακτηρίζει «φίλανδρο» το δε σύζυγό της «γηροφορεί και γηροτροφεί». Ουδέποτε τον εγκαταλείπει. Αν δε εκείνος γεράσει και αποδυναμωθεί τον κουβαλάει στην πλάτη της μέχρι να πεθάνει, συνεχίζει ο αρχαίος παιδαγωγός και συγγραφέας, «τοις ώμοις εκείνον αναθεμένη, κομίζει πανταχόσε και θεραπεύει και σύνεστιν άχρι τελευτής». Τον γηροκομάει με συνέπεια υποδειγματική θα λέγαμε σήμερα, και δεν τον αναθέτει σε κάποια...αλλοδαπή να τον...αποτελειώσει! Παραμένει μονογαμική, όπως πολλά ζώα και πτηνά.

Η ελληνική αλκυόνη είναι ένα είδος από τα 125 που υπάρχουν στην εύκρατη ζώνη και στην Ασία και αποτελούν την ομογένεια των κεκρακτών. Η θρηνώδης φωνή του πουλιού που ακούστηκε από τη θάλασσα, ανάγκασε το Χαιροφόντα να ρωτήσει το Σωκράτη τι μπορεί να σημαίνει αυτό και δημιουργήθηκε ο νόθος πλατωνικός διάλογος «Αλκυών», αναφορικά με τη μεταμόρφωση ανθρώπων σε πτηνά και αντίστροφα. Εκεί ο Σωκράτης διδάσκει τον Χαιροφόντα ότι «η κριτική δύναμη του ανθρώπου δεν ημπορεί να διακρίνει ποίον είναι το δυνατόν και ποίο το αδύνατον. Ο βίος του ανθρώπου είναι ολιγόχρονος και η περί των θείων πραγμάτων εμπειρία του όλως ανεπαρκής

Όσα μύθια τόσ’ αλήθεια, μαθαίναμε από τους καλοκάγαθους παππούδες και τις υπομονετικές κυρούλες. Η επικαιρότητα όμως μας ξαναφέρνει σ’ εκείνες τις παιδικές μνήμες και παρα - μυθολογούμε αναζητώντας το φανταχτερό τοπίο της παιδικής ασφάλειας, της απονήρευτης αφέλειας και της ευπιστίας, όπου τα πάντα, όσα μας προσφέρονταν, τα προεκτείναμε, τα ζούσαμε και τα απομυζούσαμε χωρίς αμφισβήτηση, τότε, και τα βιώναμε σαν παραδείσους, όπως πραγματικά είναι τα παιδικά όνειρα και η πολύχρωμη, ζωογόνα φαντασία τους.

Μια ηλιόλουστη καλημέρα σε όλους.
mama35+

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

Εγώ, Αυτός και τα Μυστήρια

Το σημερινό ποστ είναι εμπνευσμένο από -τι άλλο- τη ζωή (και συγκεκριμένα τη σημερινή μέρα) και τρία από τα αγαπημένα μου blogs συν ένα άρθρο, στα οποία "έπεσα" πάνω ανοίγοντας την οθόνη μου για να χαλαρώσω (Σάββατο γαρ και μετά από 2 ώρες ποδηλασίας!).

Η σημερινή λοιπόν μέρα είχε απ' όλα: πρωινό ξύπνημα νωρίς λόγω κακού ύπνου (είδαμε το βαρύτατο BIUTIFUL χτες βράδυ), βόλτα σκυλιών σε συνδυασμό με ψώνια λαϊκής, late-breakfast by husband μετά από mini-τσακωμό (από εκεί εμπνευσμένος και ο τίτλος του ποστ) και εκτόνωση ποδηλατώντας (!) μετά συζύγου στην παραλία. Όλα αυτά θα μπορούσαν να σηματοδοτήσουν μία ενδιαφέρουσα και όμορφη μέρα. Αλλά υπάρχουν και τα απρόοπτα που τελικά σου δίνουν την έμπνευση να γράψεις ένα διαφορετικό ποστ!

Δεν είμαι άνθρωπος της δράσης, αυτό το ξέρουν μέχρι και οι πέτρες, ούτε της φύσης ιδιαίτερα (αν και λατρεύω να είμαι κοντά στη θάλασσα και στο όποιο υδάτινο στοιχείο), αγαπώ το cocconing (να κλείνομαι για ώωωωρες στο σπίτι, ελληνιστή) και μισώ το κρύο μετά βδελυγμίας. Οι παραπάνω λόγοι λοιπόν με έκαναν να μην ακολουθήσω τον σύζυγο στα όρη και στα βουνά που ήθελε (πολύ η αλήθεια είναι) να πάει για να ξεσκάσει κάνοντας 4x4.

Δε συνηθίζω να έχω ενοχές. Το εννοώ. Τις θεωρώ εντελώς μη απαραίτητες στη ζωή μου και στη ζωή αυτών που αγαπώ (για αυτό το λόγο δεν τις δημιουργώ κιόλας!). Γράφοντας τώρα αυτό το ποστ, νοιώθω μία μοναξιά, δημιουργική μεν, μοναξιά δε που δεν είμαι πλάι στον άντρα που αγαπώ, Σαββατιάτικο. Δε φταίει ο mini-τσακωμός, αυτά είναι το αλατοπίπερο σε όλες τις σχέσεις. Η ουσία είναι το ΕΓΩ.

Και πέφτω πάνω στο πρώτο και "φρέσκο" ανάγνωσμα-επιρροή του σημερινού ποστ από τη blog-ο-φίλη Μαριάννα που γράφει υπέροχα (θα το βρείτε εδώ) με τίτλο "Εγώ;". Και αναρωτιέμαι διαβάζοντας τις ίδιες προτάσεις: "Το Εμείς είναι δυνατότερο του Εγώ"; "Μήπως σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου"; "Εγώ ή ο Άλλος"; Και συνεχίζοντας να περιδιαβαίνω το διαδίκτυο, βλέπω και την τελευταία εκπομπή της Ολίβια (http://www.eimaimama.tv/eimaimama-11.html) με τίτλο "Μαμά Μόνη" και με πιάνει ένα παράπονο που εγώ δεν είμαι μόνη, είμαι με τον άντρα που λατρεύω, αλλά επέλεξα να μείνω μόνη σήμερα και όχι πλάι του, ενώ μου το ζήτησε. Ενοχές; Όχι. Απορία; Μεγάλη...

Γιατί ο άντρας μου ήθελε σήμερα να ζήσει με πάθος κι εγώ δεν τον ακολούθησα. Επέλεξα την παθητική ζωή κατά το αγαπημένο, σημερινό ποστ στο myorama ; Δεν αισθάνομαι έτσι ακριβώς. Πιστεύω πως όλες μας (και όλοι) δικαιούνται να επιλέγουν το ΠΩΣ θα ζήσουν, το κάθε λεπτό, την κάθε ημέρα, την κάθε στιγμή. Και αναφαίρετο δικαίωμα είναι να περνάς το χρόνο σου όπως πιστεύεις ότι είναι καλύτερο χωρίς ποτέ να θίγεις αυτόν που αγαπάς, χωρίς να τον πληγώνεις. Να μην κάνεις στον άλλον ότι δε θα ήθελες να σου κάνει. Αυτή είναι η φιλοσοφία μου. Γιατί, εν τέλει, "στη ζωή όλα εξαρτώνται απ΄ το αν θ' αποφασίσεις να "πέσεις" ή αν θ' αφήσεις να σε ρίξουν" (από έτερο αγαπημένο blog που αξίζει να διαβάσετε).

Καλό βράδυ να έχετε μόνες (μόνοι) ή μη.

most pop

Mamades Mpampades button