Σάββατο 23 Απριλίου 2011

"Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι"

Τώρα πως μου ήρθε Πασχαλιάτικα να γράψω τέτοιο ποστ;
Αντί να ασχολούμαι κι εγώ με τα Θεία και τα Ιερά και να περιμένω με πίστη και ευλάβεια το Άγιο Φως από τα Ιεροσόλυμα, είπα να γράψω ένα ποστ για τους φίλους.

Όχι, όχι τους φίλους ΜΟΥ, τους φίλους που περνάνε, μένουν ή φεύγουν από τη ζωή του καθενός και αφήνουν στο πέρασμά τους σημάδια ανεξίτηλα, όμορφα ή άσχημα, γλυκά ή πικρά, καλά ή κακά.

Από πολύ νεαρή ηλικία, έκανα "κακές" παρέες.
Αυτό φυσικά μου κόστισε στη ζωή μου γιατί δεν είχα σωστά πρότυπα και πληγώθηκα πολύ από τους λάθος "φίλους". Σήμερα, ένα από τα θέματα που με απασχολεί περισσότερο είναι τι παρέες θα επιλέξει το παιδί μας (όταν με το καλό θα έχει αυτή τη δυνατότητα) και ένα από τα άγχη μου είναι μήπως και δε πάρω πρέφα ότι έχει μπλέξει με κακές παρέες όπως κι εγώ στα νιάτα μου (12-13 ετών).

Βλέπω παιδάκια σήμερα που κοινωνικοποιούνται αναγκαστικά με τα παιδιά της πολυκατοικίας, της γειτονιάς, του σχολείου, του ωδείου, της σχολής χορού, karate, του κολυμβητηρίου.
Και αναρωτιέμαι: αν έχεις τα ίδια ενδιαφέροντα, ακόμα και σε αυτήν τη μικρή ηλικία, έχεις περισσότερες πιθανότητες να κάνεις "καλούς" φίλους για το  μέλλον;

Μετά από 25 χρόνια τριβής με φίλους, που έφυγαν ή έμειναν, δεν έχει σημασία, μπορώ να πω με σιγουριά ότι ΝΑΙ, οπωσδήποτε παίζει ρόλο να έχεις κοινά ενδιαφέροντα, κοινές προσλαμβάνουσες, εμπειρίες με άτομα που είναι εν δυνάμει φίλοι σου. Δε γίνεται, για παράδειγμα να έχεις γεννηθεί από γονείς με δυσκολίες οικονομικές και να γίνει κολλητή σου φίλη η Χρύση Βαρδινογιάννη! Σωστά;

Απολαμβάνω με τρέλλα το γεγονός ότι οι δικοί μου καλοί φίλοι, όχι απλά δε μου μοιάζουν, αλλά είναι καλύτεροι από εμένα σε αρκετά θέματα. Τα κοινά μας στοιχεία είναι πολλά ειδικά η αγάπη που μας δένει μέσα από διάφορες κακές εποχές στη ζωή μας που είμασταν εκεί να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Κάποιοι από αυτούς όμως είναι πιο υπομονετικοί, πιο πειθαρχημένοι, κάποιοι ακόμα και πιο χαλαροί σε θέματα που εγώ έχω ακόμα taboo. Με βοηθάνε ασύλληπτα να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να μάθω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, να βλέπω την άλλη όψη του όποιου νομίσματος.

Έχω ξαναγράψει πόσο ευγνώμων είμαι για τους φίλους μου σε άλλο ποστ εδώ και προσπαθώ σε κάθε ευκαιρία να τους το δείχνω. Ξέρω ότι δεν είμαι πάντα αποτελεσματική αλλά το προσπαθώ.
Και μιας και σήμερα γνώρισα δύο ανθρώπους που θα ήθελα πολύ να έχω φίλους, καλούς, πήρα την πρωτοβουλία να μοιραστώ μαζί σας αυτό το ποστ για να δω και τη δική σας άποψη. Γίνεται να κάνεις καλούς φίλους σε φάση 35+; Μπορεί κάποιος να προσπαθήσει αντί να βολευτεί με τις κοινωνικές του επαφές και να τις αποκαλεί φιλίες, να προσπαθήσει για κάτι πιο ουσιαστικό ακόμα και σε αυτήν την ηλικία που ο χρόνος είναι πιο περιορισμένος και οι ευκαιρίες για σύσφιξη σχέσεων λιγοστές;

Το σοφό ρητό "δείξε μου τους φίλους σου να σου πως ποιος είσαι" θέλω να πιστεύω ότι έχει ουσία και νόημα. Πρέπει να κάνουμε πέρα ανθρώπους που δε θαυμάζουμε και δεν έχουμε σαν πρότυπα και να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε δίπλα μας ανθρώπους που εκπέμπουν τη θετική τους ενέργεια, όχι μόνο σε εμάς αλλά και στα παιδιά μας που είναι σίγουρο ότι από πολύ μικρά ψάχνουν για πρότυπα και "κολλητάκια" για να μοιράζονται τον ελεύθερο χρόνο τους.

Σήμερα γνώρισα δύο τέτοιους ανθρώπους, που "ανακάλυψα" μέσα από την ασχολία με τούτο το blog, Πιστεύω τελικά ότι όλα πρέπει να τα περιμένει κανείς από τη ζωή, σε οποιαδήποτε ηλικία, αρκεί να είναι ανοιχτός και ακομπλεξάριστος!

Εύχομαι σε όλους σας, φίλους και μη, να έχετε μία Ανάσταση Ψυχής όπως ο καθένας την ονειρεύεται και κανούργιες φιλίες που αντέχουν στο χρόνο και αποδεικνύουν την αξία τους.

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Καριέρα στη Μητρότητα υπάρχει;

Συνειδητοποιώ ότι δε συμφωνώ με τις περισσότερες μητέρες που γνωρίζω.
Πιστεύω ότι μεγαλώνουν τα παιδιά τους με manual, με ένα νοητό εγχειρίδιο κοινώς που είτε ξετρυπώνουν σε advice forums στο internet (τύπου parents) είτε τους το μεταδίδουν με ιδιαίτερη πίεση οι γιαγιάδες/παπούδες/ πεθερικά/ γείτονες/ άλλοι γονείς του περίγυρου.



Αυτό που ΔΕ βλέπω δυστυχώς, είναι αυθορμητισμός, αυτοσχεδιασμός, αυτό που μας λέγανε στο πανεπιστήμιο IMPROVISE and you will dicover the best parts of yourself (σε ελεύθερη μετάφραση, αυτοσχεδιάστε και θα δείτε τον καλύτερο εαυτό σας). Με λυπεί το γεγονός ότι συναντώ πολύ συχνά πλέον μαμάδες-"καριερίστες" που επιστρέφουν στο σπίτι μετά τις 7 το βράδυ, έχοντας χάσει τις πιο παραγωγικές και παιχνιδιάρικες ώρες ενός παιδιού, τις πλέον δημιουργικές απλά για να είναι πιο συνεπής (;) απέναντι στην εταιρεία στην οποία εργάζονται, ή για να το θέσω πιο σωστά, για να "κάνουν καριέρα".

Πάντα ήμουν της άποψης ότι στην Ελλάδα αν τύχει και γνωρίσεις πετυχημένη career woman (κάποια δηλαδή που να συναγωνίζεται έναν άντρα επάξια για μια θέση διοικητική, ψηλά στην ιεραρχία) το πιο πιθανό είναι:
α. να είναι χωρισμένη χωρίς παιδιά
β. να είναι χωρισμένη ή παντρεμένη με παιδιά τα οποία μεγαλώνουν μετανάστριες ή η μαμά της
γ. να είναι single ή χωρισμένη (χωρίς παιδιά)

Και αυτό με λυπεί, όχι γιατί τα παιδιά αυτά μεγαλώνουν πολύ μοναχικά (έχω προσωπική εμπειρία έχοντας περάσει μοναχική παιδική ηλικία) αλλά γιατί αυτές οι γυναίκες δεν είναι δυνατό να είναι ευχαριστημένες με μια τέτοια κατάσταση που απλά τους επιβλήθηκε λόγω πλύσης εγκεφάλου ή λόγω αυξημένης ανταγωνιστικότητας με το "άλλο" φύλο.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί βλέπω γύρω μου παιδάκια σε υστερία να απαιτούν μια αγκαλιά από τη μαμά τους ακόμα και όταν εκείνη επιστρέφει ράκος στις 7 και 8 και 9 το βράδυ και δεν έχει το κουράγιο να προσφέρει με όρεξη την τρυφερότητά της, παρά πιέζεται να τα φέρει βόλτα με τις δουλειές του σπιτιού, το διάβασμα για το σχολείο, τα ψώνια που πρέπει να γίνουν, τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρωθούν, τις κοινωνικές επαφές κ.ο.κ.

Και τι γίνεται τελικά μετά από όλο αυτό το μπάχαλο; Παιδιά κολλημένα πάνω σε Φιλιππινέζες και Γεωργιανές (οι χώρες είναι τυχαία επιλεγμένες), υστερικά όταν τελικά έχουν τη μαμά σπίτι αλλά σε κατάσταση εξουθένωσης, απαιτητικά σε κρίση ταυτότητας μιας και δεν κατανοούν τι σημαίνει "η μαμά δουλεύει για να βγάζει ακόμα περισσότερα χρήματα και για τη ματαιοδοξία της", κουρασμένα να ζητάνε μια απλή αγκαλιά στο κρεβάτι τους πριν κοιμηθούν στο τέλος της ημέρας.

Δε φοβάμαι μήπως γίνω τέτοια μαμά.
Απαρνήθηκα πολλά χρόνια πριν αυτό το ρόλο, όχι για το μελλοντικό μου διάδοχο, αλλά γιατί κόντευα να σαλτάρω και καμμία επιβράβευση ή ματαιοδοξία δε με έκανε να μπορώ να υποστώ τον πόλεμο νέυρων. Εξάλλου, οι γυναίκες-καριέρας δεν εργάζονται πρωτίστως για τα χρήματα, αλλά για την προσωπική τους υστεροφημία (αυτό πιστεύω εγώ, δε σημαίνει ότι είναι και το σωστό).

Τώρα που πλησιάζει ο χρόνος να γίνω κι εγώ μαμά, ονειρεύομαι το παιδί μου να μεγαλώσει  με τα απολύτως απαραίτητα υλικά αγαθά, με την ενασχόλησή μου μαζί του τις περισσότερες ώρες της ημέρας, με πολλά κατοικίδια στο σπίτι (έχουμε ήδη 3) ώστε να μάθει να έχει ευθύνη για μια άλλη ζωή πέραν της δικής του, με πολλά ταξίδια για να έχει εικόνες και εμπειρίες χαραγμένες στο μυαλό του που πιστεύω θα του δίνουν ερεθίσματα να γίνει καλύτερος άνθρωπος και με σεβασμό προς το συνάνθρωπό του μέσα από την κοινωνικόποίησή του από μικρή ηλικία σε δραστηριότητες και ομάδες.

Ναι, έχω ένα σχετικό άγχος, αλλά είναι αυτό το δημιουργικό, αυτό που με κάνει να "ψάχνομαι" περισσότερο (που λένε)...
Σχόλια και σκέψεις ευπρόσδεκτες ακόμα και διαφωνίες που μπορεί να με κάνουν καλύτερο άνθρωπο, εν τέλει.

Αυτό είναι το ζητούμενο στην παρούσα φάση της ζωής μου.

υ.γ. και γιανα μην παρεξηγηθώ δεν αναφέρομαι σε αυτές τις μητέρες που αναγκάζονται να εργάζονται για βιοποριστικούς λόγους ή εκείνες που απολαμβάνουν τη δουλειά τους και θέτουν όρια ώστε να μην πληγούν από το γνωστό job burnout και με σεβασμό προς τον εργοδότη τους, διεκδικούν μία υγιή εργασιακή σχέση.

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Πόσο μου φτιάχνουν τη νύχτα

...μερικές γυναίκες που γράφουν τόσο εξαιρετικά.
Μόλις ανακάλυψα εμπνευσμένη mama blogger με ομολογουμένως, πολύ περίεργο τρόπο: από ένα υβρίστικό της σχόλιο σε κάποιο -τρομερά βαρετό- blog.
Μα τι χιούμορ έχει αυτή η πουτάνα η ζωή τελικά.
Αφιερωμένο λοιπόν το σημερινό της ποστ στο λατρεμένο φύλο και στον #1 αυτού που κάθεται πλάι μου και κάνει όλα τα παρακάτω τόσο εκνευριστικά υπέροχα.

"Τους άντρες τους αγαπώ, ειδικά τώρα που έχω δύο στο σπίτι να μου τραβάνε τα βυζιά, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Και τους αγαπώ όχι μόνο γιατί είναι ακομπλεξάριστοι, αληθινοί κι αυτό που λένε είναι συνήθως αυτό που εννοούν (μόνο όταν είναι να γ@μήσουν αποσυντονίζονται) αλλά και γιατί είναι χύμα. Τόσο χύμα που νομίζουν ότι το σπίτι είναι δωμάτιο πενταήμερης στον Καψή κι εσύ η καμαριέρα με την κρεατοελιά που περνάει κάθε πρωί για να μαζέψει τα ξερατά απ΄τα σφηνάκια. Όσο κι αν θες να γίνεις Λορένα Μπόμπιτ αγαπητή φίλη, ξανασκέψου το: ειδικά τώρα που οι μισοί είναι παντρεμένοι κι οι άλλοι μισοί gay δεν λέει να μένεις αγάμητη για δυο άδεια μπουκάλια κι ένα playstation, λέει;!"...
διαβάστε τη συνέχεια εδώ μόνο αν δεν τα έχετε πάρει.



Πάω να γεμίσω κανά μπουκάλι και το πλυντήριο φυσικά.

863,1 [μαγικός αριθμός] καληνύχτες σε όλους...

most pop

Mamades Mpampades button