Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

ivf baby

Σήμερα έκανα μία απροσδόκητη επίσκεψη που δεν είχα σκεφτεί ποτέ (μέχρι πριν λίγες μέρες) ότι θα έκανα στη ζωή μου. Σας έχει τύχει να κάνετε πράγματα που δεν είχατε φανταστεί ποτέ ότι θα κάνατε;
...το γύρο του κόσμου, να κερδίσετε το τζόκερ, να ερωτευτείτε με την πρώτη ματιά, ας πούμε;

Ε, καμία σχέση!

Εγώ σήμερα επισκέφτηκα ένα κέντρο υπογονιμότητας.
Εκπλαγήκατε;
Μήπως θα έπρεπε να μην το πω; Να το κρύψω από όλους; Να ντραπώ που μπορεί να μην είμαι πια γόνιμη στην ηλικία μου; Να πω ότι πήγα απλά από περιέργεια και να το ξεχάσω;

Τσου!
Πήγα και το καταευχαριστήθηκα και θέλω να μοιραστώ τις εντυπώσεις μου μαζί σας γιατί ίσως έτσι βοηθήσω κάποιες γυναίκες στο συγκεκριμένο θέμα που -πολλές από εμάς- μας απασχολεί.


Ξεκινάω λοιπόν με τα "πρακτικά" και χρήσιμα:
Είχα κλείσει ραντεβού προ 2 εβδομάδων, σχετικά καλό διάστημα αναμονής αν σκεφτεί κανείς πόσο πολύ κόσμο έχουν αυτά τα κέντρα καθημερινά με τη μάστιγα της υπογονιμότητας που ταλαιπωρεί τόσα πολλά ζευγάρια.
Η αναμονή μέχρι να μπω στο ιατρείο ήταν 35 λεπτά, στα οποία ήρθε μία πολύ ευγενική και φιλικά κοπέλα και μου έδωσε ένα έντυπο το οποίο έπρεπε να συμπληρώσω με όλες τις λεπτομέρειες και στοιχεία που αφορούν την υγεία μου αλλά και τα τυπικά περί σεξουαλικής και γυναικολογικής κατάστασης
Όταν τελικά συνάντησα τη Γυναικολόγο (ναι, προηγείται συζήτηση με μία Γυναικολόγο και μία βοηθό ώστε να συζητήσουμε το ιστορικό μου και τις όποιες εξετάσεις είχα μαζί μου από τεστ ΠΑΠ μέχρι τη σαλπιγγογραφία και το σπερμογράφημα) μιλήσαμε περίπου 45 λεπτά σε απόλυτα φιλικό και "χαλαρό" κλίμα, λες και γνωριζόμασταν από παλιά. Μου ενέπνευσε εμπιστοσύνη και οικειότητα μαζί, αισθάνθηκα άνετα και έκανα και το σχετικό χιούμορ για την ηλικία μου (είμαι 37 με άποψη 45άρας και attitude 25αρας... τρομάρα μου ) και την ανεξήγητη υπογονιμότητά μου η οποία -το πιο πιθανό- να οφείλεται μόνο σε άγχος και control-freak συμπεριφορά (κάποια πράγματα δεν αλλάζουν όσα χρόνια κι αν περάσουν!)
Στη συνέχεια και αφού είχα αισθανθεί "σα στο σπίτι μου", εμφανίστηκε και ο Γιατρός (ας αποφύγουμε τα ονόματα για λόγους τυχόν προβολής), νεότατος, αλήθεια, αλλά όχι άπειρος, ποτέ δε μου άρεσαν οι γηραιότεροι γυναικολόγοι, πάντα ήθελα ο γυναικολόγος να είναι -όσο το δυνατό- γοητευτικός άνδρας και να έχει και μία χαλαρή διάθεση χωρίς να το"παίζει" ο super επιστήμονας για να με πείσει... Ε, αυτό ακριβώς λοιπόν ήταν και ο Γιατρός. Άμεσος, ειλικρινής, φιλικός και σοβαρός. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.
Αφού μου μίλησε/ εξήγησε/ ξεκαθάρισε όλα όσα θα έπρεπε και θα ήθελα να μάθω για τις επιλογές μου, προχωρήσαμε και σε μία προσεκτική γυναικολογική εξέταση κατά την οποία μου εξηγούσε και ότι έπρεπε.
Τέλος, μίλησα ακόμα 20 λεπτά με μία κοπέλα που ήταν Υπεύθυνη για να μου μεταφέρει όλες τις λεπτομέρειες για τη σωστή έκβαση της θεραπείας (εξωσωματικής), τα φάρμακα, τον τρόπο χορήγησής τους, κλπ.
Βγήκα από το Κέντρο 2 ώρες μετά, με τρελά καλή διάθεση και πολύ-πολύ αισιόδοξη.
Με λίγα λόγια, αν τελικά προχωρήσω (κάτι το οποίο θα ξέρω μέχρι τον επόμενο κύκλο μου*) θα είναι σίγουρα με αυτούς τους αξιόλογους, σοβαρούς και, το σημαντικότερο, ειλικρινείς επαγγελματίες!

Όσο για το ψυχολογικό κομμάτι, κατανοώ ότι υπάρχουν πολλές (ίσως οι περισσότερες γυναίκες) που δε θέλουν να πουν ότι προσπαθούν να αποκτήσουν παιδί (ή παιδιά) με εξωσωματική και άλλες που ήδη τα απέκτησαν να το κρύβουν. Τους λόγους δε μπορώ να τους ξέρω, γιατί δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία, αλλά ψάχνοντας στο amazon.com βιβλία με τίτλο ivf, βρήκα 550 (!!!) αποτελέσματα τίτλων (στα αγγλικά φυσικά) μόνο για τα βιβλία που αφορούν την ψυχολογική υποστήριξη των -wannabe- γονέων. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η τυχόν αποτυχία προκαλεί πόνο, θλίψη, δημιουργεί ενοχές, προκαλεί το συναίσθημα της αδικίας και εν τέλει, καταρρακώνει μία γυναίκα και ο βαθμός στον οποίο αυτό μπορεί να συμβεί ποικίλλει ανάλογα με το χαρακτήρα της. Αυτό που θέλω εγώ να κρατήσω από όλο αυτό όμως είναι ότι είναι μεγάλη τύχη για όλες μας να έχουμε τη δυνατότητα να αποκτήσουμε παιδί. Και εκεί θέλω να το αφήσω. Μόνο θετική σκέψη και ενέργεια, τίποτε άλλο.

 Καλή τύχη σε όλες τις wannabe μανούλες εκεί έξω.

(wannabe) mama35+



 * ...γιατί όπως είπε και ο Γιατρός "βλέπω αυγουλάκι πολύ καλό, σήμερα το βράδυ προτείνω να μην κοιμηθείτε καθόλου!!!"... καμμία σχέση με κάτι "άλλους" που σε "σπρώχνουν" ΒΟΥΡ για εξωσωματική με το καλημέρα σας απ' ότι ακούω και διαβάζω τον τελευταίο καιρό...

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Να τριτώσει το καλό!

Τις τελευταίες ημέρες ο αγαπημένος μου έχει πειστεί ότι θέλει/ γουστάρει/ έχει ανάγκη/ πρέπει να έχουμε (και) "Μεγάλο" σκύλο. Ξεκίνησε την -σχετική- έρευνά του όταν αντικρίσαμε πριν λίγες εβδομάδες ένα μελαγχολικό και πανέμορφο λυκόσκυλο σε βιτρίνα pet shop (ναι είμαι κατά της αγοράς από p.s... άλλο θέμα αυτό όμως για το συγκεκριμένο post...) η οποία μας φλέρταρε αρκετά επίμονα και για να είμαι ειλικρινής έβαλα κι εγώ το χεράκι  μου ώστε να μας φλερτάρει ακόμα περισσότερο (οποι-α λόγω του ότι έχουμε ήδη 2 θηλυκά και μόνο για θηλυκό το συζητάω και για τΗΝ... τρίτο).

Από εκείνη την ημέρα λοιπόν, ο καλός μας έχει γίνει expert (ελληνιστί, "ειδικός" να το πω;) σε θέματα σκυλιών, παρακολουθεί τις εκπομπές Dogs 101 και Dog Whisperer στο Animal Planet και NatGEO, μπαίνει στο YouTube και μελετά (με τις ώρες όμως!) βιντεάκια από εκτροφείς, εκπαιδευτές, ιδιοκτήτες, ή απλά "πωρωμένους" με τα σκυλιά (όπως είμαι κι εγώ εξάλλου!) και τείνει να γίνει και αυτός "ένας από εμάς"!!!

Με χαροποιεί τόσο πολύ το γεγονός, μιας και μπορεί να ήταν ανέκαθεν φιλόζωος, αλλά παθιασμένο, πωρωμένο, κλπ. δεν τον έλεγες μιας και η διαχυτικότητά του όταν έβλεπε σκυλιά, ήταν ελαφρώς συγκρατημένη (αν και πολύ φιλικός προς αυτά, με ιδιαίτερη προτίμηση στα "Μεγάλα").

Έλα όμως που από τότε που ξεκίνησε όλο "αυτό", ο έρωτάς μας για μία συγκεκριμένη φυλή έχει γίνει -αυτό που λέμε λαϊκά- ΤΡΕΛΛΗ ΚΑΨΟΥΡΑ... Και ποια φυλή;;; Μίας από τις πλέον αμφιλεγόμενες (όχι ότι εγώ έχω θέμα με τέτοια, μιας και θεωρώ τον εαυτό μου γητεύτρια σκυλιών) τα γεροδεμένα και αγέρωχα RottWeiler. Πολλοί τα λένε "σκυλιά-δολοφόνους" μαζί με τα Pitbull μιας και συμμετέχουν σε σκυλομαχίες. Άλλοι βέβαια μιλάνε για μία από τις πιο τρυφερές ράτσες σκύλων μαζί με τα Labrador Retriever, τα Border Collie και τα Golden Retriever. Όπως και να έχει, αυτό το post θέλω να το αφιερώσω στα σκυλιά και τη μοναδική σχέση  τους με τα μωρά και όχι στις ράτσες σκύλων (μιας και εγώ είμαι και ιδιαίτερη fan των αδέσποτων ούτως ή άλλως).

Ξέρω, ξέρω, τελευταία φορά έγραψα για μωρό, εγκυμοσύνες κλπ... αλλά όπως είπε και ο Woody (Allen): "If you want to make God laugh, tell him your plans"! Και μιας και δεν πιστεύω στα μεγαλεπίβολα σχέδια σε τέτοια -ειδικά- θέματα αλλά στο να κάνουμε αυτό που θέλουμε και αγαπάμε ΟΤΑΝ το θέλουμε, ενθαρρύνω τον αγαπημένο μου προς την κατεύθυνση που αυτός θέλει και αγαπά.

Θαυμάζω τους ανθρώπους που μπορούν να έχουν παιδιά και κατοικίδια μαζί, αγαπημένα με διακριτούς ρόλους στο ποιος είναι ο αρχηγός της αγέλης μέσα στο σπίτι αλλά και που για αυτούς η απόκτηση σκύλου ΔΕΝ είναι υποκατάστατο του παιδιού ή test drive για να δουν αν μπορούν να γίνουν καλοί "γονείς". Δυστυχώς δε γνωρίζω κανέναν προσωπικά... Πολύ δυστυχώς μιας και έχω σκυλιά πολλά χρόνια και φαντάζομαι πως κάποιοι, κάποια στιγμή θα είπαν -από μέσα τους- ότι τα σκυλιά λειτουργούν για εμένα ως υποκατάστατα παιδιού.

Η αλήθεια είναι ότι έχω αναρωτηθεί πολλές φορές στη ζωή μου τι θα έκανα χωρίς τα σκυλιά μου (μας, πλέον)... Θα είχα κάνει παιδί νωρίτερα; Κατηγορηματικά όχι!
Θα ήμουν σίγουρα χειρότερος άνθρωπος, με πολύ λιγότερη τρυφερότητα και ανάγκη να μοιράζομαι τη ζωή μου και να την οργανώνω βάσει των αναγκών των σκυλιών μου.
Επειδή όμως δε θέλω να πείσω κανέναν για τη δική μου άποψη, απλά να μοιραστώ με όσους είναι όσο φιλόζωη είμαι κι εγώ τις σκέψεις μου, τις καλύτερες συμβουλές για το πως οι γονείς πρέπει και οφείλουν να προετοιμάζουν το έδαφος πριν τον ερχομό ενός παιδιού τις διάβασα εδώ.

Σίγουρα υπάρχουν χιλιάδες άρθρα για να βοηθήσουν όλους τους γονείς όχι μόνο να υποδεχτούν το νέο μέλος ενώ έχουν σκύλο, αλλά και στην απόκτηση ενός σκύλου ενώ ήδη έχουν παιδί(ά). Για να μη μακρυγορώ, τα παρακάτω βίντεο είναι μία μικρή απόδειξη του πόσο υπέροχη είναι η σχέση ενός παιδιού με το σκύλο του. Πόσο εκπληκτικά όμορφη είναι η επικοινωνία που αναπτύσσουν, ενστικτωδώς, μεταξύ τους, έναν κώδικά που οι "μεγάλοι" δεν καταλαβαίνουν παρά μόνο όταν δείχνουν απόλυτη εμπιστοσύνη στο κατοικίδιό τους.

Εμείς θα το τριτώσουμε το καλό... Το βλέπω!

















Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

Πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε π α ι δ ι ά ααα...

Και όταν λέω παιδιά, το εννοώ.
Γιατί πως αλλιώς μπορεί να γιορτάσει ένας άνθρωπος αν δεν αισθανθεί πάλι παιδί;
Διπλό νόημα όμως έχει ο τίτλος αυτού του ποστ γιατί έχοντας επιστρέψει από κάμποσες μέρες στη βόρεια Ιταλία, συνειδητοποίησα και πόσο ξέρουν να γιορτάζουν οι γονείς ΜΕ τα παιδιά τους σε μέρη που είναι βασικά kid-friendly ή αλλιώς φιλικά προς το παιδί.

Από που να ξεκινήσω λοιπόν να σας εξιστορήσω πως είδα εγώ στο τελευταίο μας ταξίδι να γιορτάζουν (με) τα παιδιά;
σκηνή #1 συγκίνηση: κεντρικός δρόμος μικρής πόλης στη βόρεια Ιταλία, συνωστισμός στους δρόμους για τα εορταστικά ψώνια, κίνηση από αυτοκίνητα, καιρός ευτυχώς ηλιόλουστος. Και ξαφνικά, ζευγάρι τυφλών περπατά κρατώντας και οι δύο μπροστά τους το σχετικό μπαστούνι για εμπόδια και πίσω τους... ένα τροχήλατο ειδικό καρότσι με ένα μωρό το πολύ 8 μηνών! Χαμογελαστοί και οι τρεις, απολάμβαναν τη βόλτα τους χωρίς κανένα πρόβλημα στους δρόμους του Bergamo.

σκηνή #2 απόλαυση: παγωμένος πεζόδρομος, χιόνια στα πλαϊνά και αρκετός πάγος, κίνηση από ανθρώπους που διασκέδαζαν τον ερχομό της νέας χρονιάς. Ζευγάρια πολλά με παιδιά ακόμα περισσότερα, πολλοί με μικρόσωμα ή και μεγαλόσωμα σκυλιά, καρότσια, σακούλες, και ό,τι άλλο μπορεί να μεταφέρει μία οικογένεια σε μια βόλτα της. Απόλυτη ηρεμία. Ούτε φωνές, ούτε ουρλιαχτά στα πεσίματα των μικρών φιλόδοξων σκιέρ & παγοδρόμων που γλιστρούσαν συνεχώς, καμμία υστερία για το στρίμωγμα και την κακουχία από το κρύο και τον πάγο. Σκηνικό βγαλμένο από ταινία του Αγγελόπουλου σχεδόν... αργό και ήρεμο. Και θυμήθηκα την τελευταία φορά στην Αράχωβα (μπλιάχ) πριν από μερικά χρόνια που όλες οι chic μαμάδες με τις φιλιππινέζες τους ούρλιαζαν κάθε φορά που ο μικρός Γιαννάκης (άντε να μας ζήσει σήμερα!) έπεφτε στο χιόνι ή γλιστρούσε στα σπασμένα πεζοδρόμια και έσκουζε.

σκηνή #3 ευχαρίστηση: παραμονή πρωτοχρονιάς και δύο μαμάδες σε μία παρέα λίγο πιο πέρα από το τραπέζι μας σε πολυτελέστατο εστιατόριο της μικρής πόλης όπου κάναμε διακοπές, θηλάζουν τα μωρά τους (άνω των 6 μηνών) στο τραπέζι και η παρέα, οι θαμώνες, οι σερβιτόροι, κοκ. δεν ασχολούνται καν! Όλοι γιορτάζουν σα να μη συμβαίνει τίποτα, μάλιστα ο σερβιτόρος φέρνει μερικές ζεστές πετσέτες σε ειδικό κουτάκι (για να μην κρυώσουν!) ώστε να σκουπιστεί η μαμά μετά το θηλασμό. Περιττό να πω ότι το ρέψιμο-after το ανέλαβαν οι άνδρες ώστε οι μανούλες να απολαύσουν τα βεγγαλικά (που συνεχίστηκαν μέχρι και 35' μετά την αλλαγή του χρόνου).

Αντιλαμβάνομαι λοιπόν, ότι η χώρα μας -στις περισσότερες περιπτώσεις- δεν είναι φιλική όχι μόνο προς τα παιδιά, αλλά και προς τους γονείς. Τα παραπάνω τρία περιστατικά με έκαναν να αναρωτηθώ τι φταίει, ποιες συνήθειες ή απωθημένα μας κάνουν πιο δυσκοίλιους να το πω (;) σε σχέση με την καλοπέραση ΜΕ τα παιδιά μας που συνεπάγεται και τη δική μας  καλοπέραση (σωστά;).

Αν στην Ελλάδα μας δεν είχαμε -οι περισσότεροι- συνηθίσει να "παρκάρουμε" τα παιδιά στους γονείς μας ή όπου αλλού για να διασκεδάσουμε (που λέει ο λόγος) και είμασταν αναγκασμένοι (με την καλή έννοια) να μας συνοδεύουν σε όλες μας τις δραστηριότητες, τότε πιστεύω ότι και η Ελλάδα θα ήταν μια χώρα περισσότερο kid-friendly και λιγότερο προβληματική σε αυτό το θέμα...

Όσο για τους τυφλούς αλλά και γενικότερα τα ΑΜΕΑ που ζουν ανάμεσά μας αλλά σπανίως τα βλέπουμε με τα παιδιά τους, η Λυγερή Βασιλείου μέσα από το υπέροχο blog της φωνάζει προς όλους μας να τη βοηθήσουμε ώστε να γίνει επιτέλους αυτή η χώρα αντάξια της ιστορίας της.

Καλή μας χρονιά λοιπόν και ας κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας ο επόμενος χρόνος να μας κάνει περισσότερο παιδιά και λιγότερο "μεγάλους"...

Περισσότερα για τα ΑΜΕΑ:
Δίκτυο Παροχής Υπηρεσιών και Ενημέρωσης Ατόμων με Αναπηρίες "LifeRight"
Blog των AMEA (Ατόμων με Αναπηρία)

most pop

Mamades Mpampades button