Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Το πρώτο χτύπημα

Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που έγραψα τελευταία φορά εδώ.
Δώδεκα μήνες που με έκαναν πιο ώριμη, πιο σοφή και σίγουρα πιο υπομονετική από ποτέ. Κι ας μην ήθελα να γράψω. ϊσως ακριβώς γι' αυτό δεν ήθελα να γράψω. Γιατί ζούσα και συνεχίζω να ζω μια απόλυτα μεταβατική περίοδο στη ζωή μου που κάθε μέρα ανακαλύπτω πτυχές του χαρακτήρα μου που δε γνώριζα και προσπαθώ να τις αποδεχτώ με ψυχραιμία και κατανόηση.
Σήμερα όμως έγινε κάτι αναπάντεχο: κατάλαβα ότι το να είμαι Μαμά, δεν αποτελεί σε καμμία περίπτωση μόνο τον πιο χαρούμενο και ευτυχισμένο ρόλο της ζωής μου.

Ο γιος μας έπεσε και χτύπησε το στόμα του. Το πρόσωπό του γέμισε αίματα, τα χεράκια του το ίδιο και εγώ σε κατάσταση πανικού έτρεχα να τον ξεπλύνω και να τον καθησυχάσω. Στα λεπτά που διήρκεσε όλο αυτό, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι δε μπορούσα να κάνω τίποτα. Αισθανόμουν σχεδόν ανήμπορη, ίσως και ανίκανη να διαχειριστώ την κατάσταση και να μπορέσω να κάνω το σωστό. Ο Μπαμπάς λείπει σε ταξίδι και ήμασταν οι δυο μας. Ο γιος μας ήταν ήρεμος, σχεδόν ψύχραιμος μπορώ να πω, με κοίταζε όλο απορία που εγώ άλλαζα συνεχώς πετσετάκια για να του καθαρίζω το πρόσωπο και εκείνος απλά έβλεπε τα ματωμένα χεράκια του και τα έγλυφε.

Μέχρι να φτάσω στα επείγοντα και να με καθησυχάσει ο παιδοχειρουργός ότι το τραύμα θα κλείσει μόνο του και ότι απλά είναι σε δύσκολο σημείο και γι' αυτό ματώνει συνεχώς, ούτε εγώ κατάλαβα πως έγιναν όλα. Για πότε τον έντυσα, έφυγα από το σπίτι, οδήγησα για μισή ώρα, πάρκαρα, τον πήρα αγκαλιά και μπήκα στο νοσοκομείο. Λες και γίνανε όλα μόνα τους. Τελικά όταν βρισκόμαστε σε μια τέτοια κατάσταση, ο εγκέφαλος παύει να λειτουργεί και κάνουμε ότι χρειάζεται "στον αυτόματο". Δεν εξηγείται αλλιώς πως δε θυμάμαι τίποτα μέχρι τη στιγμή που ακούω τον παιδοχειρουργό να μου λέει "όλα καλά!"

Το πρώτο χτύπημα του γιου (στο τραπέζι), ήταν και το πρώτο δικό μου χτύπημα (στην ψυχή μου). Να είμαι εκεί και να μην είμαι. Να κρατάω αγκαλιά το μικρό μου με μουδιασμένα χέρια, να του τραγουδάω για να τον ηρεμήσω και ταυτόχρονα να μην ακούω τίποτα. Να τον βλέπω ματωμένο και τα μάτια μου να πονάνε. Τελικά αυτό είναι η συνειδητοποίηση της μητρότητας; Η ψυχή σου να "πηγαίνει στην κούλουρη", το αίμα σου να παγώνει και να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου; Ναι, ομολογώ ότι σήμερα αισθάνθηκα ακόμα πιο Μαμά. Με τεράστια ευθύνη, απίστευτη δύναμη  και ψυχραιμία που ούτε εγώ ήξερα ότι είχα. Ο μικρός μου είναι καλά, κοιμάται ήρεμος και χαρούμενος στο κρεββάτι του και εγώ θέλω να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί μόνο αυτός μπορεί να με κάνει να θέλω να γίνω η πιο δυνατή Μαμά του κόσμου!

Περαστικά σου αγόρι μου γλυκό.
Ο Μπαμπάς αύριο θα γυρίσει σπίτι μας από το ταξίδι του και θα μας πάρει μια τεράστια αγκαλιά.


υ.γ. συγχωρήστε με για τη μεγάλη απουσία-υπόσχομαι να επανορθώσω.

most pop

Mamades Mpampades button