Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Αποχαιρετώντας μία αξέχαστη χρονιά

Θέλω να αποχαιρετήσω αυτή τη χρονιά με μεγάλη συγκίνηση, αλήθεια.
Γιατί σε αυτήν έγιναν τόσα υπέροχα... Πρόταση γάμου βγαλμένη από ταινία, γάμος στο λατρεμένο μας νησί, γεννητούρια φίλων μοναδικών και αγαπημένων, νέοι φίλοι που προστέθηκαν στους αγαπημένους μας, γονείς πλάι μας υγιείς και χαρούμενοι, δουλειά που ακόμα υπάρχει (και ευχαριστούμε την καλοτυχία μας και την επιμονή μας για αυτό), ταξίδια σε όμορφα μέρη και ένα ζεστό σπιτικό να μας φυλά από όλα τα άγρια που συμβαίνουν εκεί έξω.

Πάντα με το νέο έτος συνήθιζα να ζητάω διάφορα από τον εαυτό μου: σε γενικές γραμμές, ζητούσα να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να μαθαίνω νέα πράγματα, να μορφώνομαι, να προσφέρω απλόχερα την αγάπη μου στους δικούς μου ανθρώπους και να προσπαθώ κάθε μέρα να είναι γεμάτη και να μη λείπει η ζεστασιά από τη ζωή μας.

Το 2011 όμως, για πρώτη φορά στη ζωή μου, κάνω μία ευχή που δεν έχω ξανακάνει: ένα μωρό. Εύχομαι να έρθει το πλάσμα αυτό, ο καρπός της αγάπης μας, το παιδί που θα είναι 1+1=1 και τίποτε λιγότερο ή περισσότερο.

Και κάτι ακόμα: εύχομαι και για όλο τον κόσμο να αγαπάει περισσότερο και να φθονεί λιγότερο.
Καλή χρονιά σε όλους.

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Πάμε γι' άλλες πολιτείες...

Ήρθε ο πολυπόθητος Δεκέμβριος λοιπόν.
Ο μήνας που εκτός από γενέθλιος (γίνομαι αισίως 37 φέτος) και επετειακός (για εμάς) είναι και γιορτινός αλλά και ταξιδιάρικος για πολλούς ανθρώπους, μιας και βρίσκουμε αφορμή να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα και να γεμίσουμε μπαταρίες "σε άλλη γη, σε άλλα μέρη"!

Αποφάσισα φέτος να γιορτάσω όπου κι αν βρίσκομαι, ό,τι και αν κάνω, έντονα (!) γιατί οι τελευταίοι μήνες (για να μην πω χρόνος) ήταν πολύ απαιτητικοί, κουραστικοί και ενίοτε μίζεροι λόγω επαγγελματικής ανασφάλειας και διακυμάνσεων στη διάθεσή μου. Ξέρω, θα σκεφτείτε κάποιοι "με τι λεφτά να γιορτάσεις;" αλλά θα σας προλάβω λέγοντας ότι τα χρήματα που θα ξόδευα σε δώρα (ΝΑΙ φέτος δε θα πάρω κανένα, παρά μόνο στον εαυτό μου!), σε μετακινήσεις και σε εξόδους για φαγητό κλπ., θα τα ξοδέψω σε -πολύ καλές- προσφορές εισιτηρίων/ διαμονής/ φαγητού "έξω από εδώ" *.

Μια φίλη μου είπε ότι κακώς ξοδεύουμε τα χρήματα μας σε άλλη χώρα (!). Ομολογώ ότι αν οι ξενώνες και κάποια ξενοδοχεία στην Ελλάδα είχαν λογικές τιμές και η βενζίνη για 200+ χλμ. δεν κόστιζε όσο ένα αεροπορικό εισιτήριο, δε θα είχα κανένα πρόβλημα να τους τα δώσω, όπως έκανα και στο παρελθόν, αλλά δυστυχώς φαίνεται ότι  εντώ στο Ελλάντα ακόμα να βάλουμε μυαλό, να κοιτάξουμε να είμαστε ένας ελκυστικός προορισμός all year round και να σταματήσουμε να φλερτάρουμε με την εποχιακή αρπαχτή (ελληνικότατη argo) της εορταστικής περιόδου.




παραδοσιακός ξενώνας στο χωριό Bergamo της Ιταλίας
Όσο δεν έχουμε οικογένεια, τα ταξίδια μας αρέσουν πολύ και ιδιαίτερα τα "ψαγμένα" αυτά δηλαδή που τα ανακαλύπτεις στο internet και που δεν αποτελούν κλασσικούς προορισμούς. Σε τέτοια ταξίδια βρίσκεις τους πιο cosy ξενώνες, με τα πιο ευφάνταστα & γευστικά πρωινά και τους πιο γελαστούς & φιλικούς οικοδεσπότες. Μου κάνει δε ιδιαίτερη εντύπωση ότι όποτε στέλνω μία ερώτηση σε κάποιο τέτοιο μέρος, μου απαντάνε σχεδόν αμέσως (λες και κάθονται πάνω από το pc), είναι ιδιαίτερα ευγενικοί και απαντούν και σε περισσότερα ζητήματα από αυτά που αρχικά τους έχω ζητήσει (π.χ. πως θα φτάσουμε πιο εύκολα, αν θέλουμε κάτι ιδιαίτερο κατά την παραμονή μας, κλπ).

Τυχαίο; Δε νομίζω. Η κουλτούρα και ο πολιτισμός του τουρισμού παγκοσμίως (ιδιαίτερα στην Ασία τα τελευταία χρόνια) έχει να κάνει με την παιδεία και την εκπαίδευση των ανθρώπων. Και τα δύο μαθαίνονται! Δυστυχώς, δε μπορεί ο μπακάλης σε ένα ορεινό χωριό να αποφασίζει να κάνει ξενώνα το πανωσήκωμα του σπιτιού του και αυτό να το ονομάζει με τη σφραγίδα του ΕΟΤ "Ξενώνα γ' κατηγορίας"!!! Ούτε Ω θα πω εγώ. Γιατί τι πρωινό θα σερβίρει ο κυρ μπακάλης, με τι προϊόντα θα πλύνει τα σεντόνια και τις πετσέτες (και πόσο συχνά αλήθεια;;;), κάθε πότε θα καθαρίσει το δωμάτιο και -το σημαντικότερο- τι υποδομή και παροχές θα προσφέρει κατά τη διαμονή μου στο κατάλυμμά του;

Δεν ξέρω τι με έπιασε ξαφνικά, μάλλον το παράπονο.
Γιατί θέλω να είμαι περήφανη για τον τουρισμό στη χώρα μας, αλλά συχνά δε μπορώ.
Γιατί θέλω να ξοδεύω τα λεφτά μου στην Ελλάδα, αλλά -πολύ συχνά- αισθάνομαι κορόιδο.
Γιατί όταν με το καλό γίνουμε γονείς, θέλω να μάθω στα παιδιά μας ότι αυτή η χώρα είναι περήφανη για το πιο δυνατό της χαρτί, τον τουρισμό της.
Γιατί αγαπώ κάποιους ανθρώπους που μοχθούν για την -τουριστική- εικόνα μας προς τα έξω, αλλά απεχθάνομαι αυτούς της αρπαχτής που -δυστυχώς- είναι ακόμα περισσότεροι.

Καλές μας γιορτές και να περάσετε όλοι καλά όπου κι αν βρεθείτε!

υ.γ. Και μην ξεχάσετε: αν αντιμετωπίσετε κι εσείς την αρπαχτή όπου κι αν βρεθείτε στις γιορτές, ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΕΤΕ εδώ στην Ένωση Καταναλωτών-Η Ποιότητα της Ζωής, για να βοηθήσουμε κι εμείς να γίνει η Ελλάδα καλύτερη.

* προσφορές για ταξίδια: www.booking .com

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Χρόνος ο Θαυματουργός!

Ο.Κ. 10 μέρες απουσίας από εδώ, μου έλειψε η εκτόνωση, η έκφραση, το μοίρασμα.
Είχα λίγο τις "μαύρες" μου, λίγο βήχα, λίγο ανήσυχο ύπνο (και ξύπνιο!), τι να πω, όρεξη να γράψω πάντως ΔΕΝ είχα.

Επειδή όμως σχεδόν κάθε μέρα υπάρχουν bloggers που μου φτιάχνουν τη διάθεση, με βάζουν να σκέφτομαι, να ονειρεύομαι, να εμπνέομαι, να'μαι σήμερα εδώ να μοιραστώ μαζί σας μια σύντομη -και πολύ προσωπική- ιστοριούλα από το πρόσφατο παρόν μου και να διαβάσω τις δικές σας γνώμες και εμπειρίες στα σχόλιά σας.

Εδώ και λίγους μήνες το έχουμε πάρει "ζεστά" το θέμα παιδί, το ομολογώ. Μετράω μέρες, ανησυχώ για την υγεία μου (αλλά δεν κάνω και τίποτα φοβερό!), διαβάζω άρθρα περί γονιμότητας και άλλων δεινών. Το πρόβλημα τελικά είναι ένα: ΧΡΟΝΟΣ!

Χρόνος που θέλουμε να είμαστε μαζί με τον father-to-be, χρόνος ουσιαστικός, χωρίς παρεμβολές από υποχρεώσεις, deadlines, επαγγελματικά ταξίδια, καθημερινές τριβές με ανούσια θέματα κ.α. πολλά. Οι γόνιμες μέρες μιας γυναίκες είναι ελάχιστες, μη σας πω δεν είναι καν μέρες, είναι λίγες ώρες. Που να προλάβει το ζεύγος να βρεθεί, να δημιουργήσει "ατμόσφαιρα", να εκδηλωθεί και να απολαύσει; Έχω προβληματιστεί όχι γιατί είμαι ανυπόμονη, κάθε άλλο, περνάμε υπέροχα οι δυο μας, δεν περιμένουμε το παιδί να γεμίσει τα κενά μας. Απλά σκέφτομαι μήπως τελικά το θέμα υπογόνιμότητα δεν περικλείει μόνο θέματα σωματικής υγείας αλλά και υγείας προσωπικού χρόνου.

Αν για να βρεθεί ένα ζευγάρι τις "σωστές" μέρες και ώρες φαντάζει σχεδόν αδύνατο, τι κάνουμε;
Δεκτές ιδέες από παθόντες (και μη) και σας υπόσχομαι να τις ακούσω-διαβάσω με σεβασμό και κατανόηση.

Καλό μας Σαββατοκύριακο με περισσότερο ελεύθερο χρόνο ουσίας!

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

...σα σήμερα

Σε (ξανά)γνώρισα.
Και η ζωή μου άλλαξε για πάντα (ναι, το πιστεύω το "για πάντα").
Και όσα είχα πει ότι δεν πρόκειται να αλλάξω, τα άλλαξα επειδή ήθελα και όχι επειδή έπρεπε.
Είσαι ό,τι πιο όμορφο υπάρχει στη ζωή μου.
Μου αρέσει πολύ να γράφω για τόσο θετικά συναισθήματα, δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι γράφουν για αρνητικά τον περισσότερο χρόνο της ζωής τους.

Εγώ σήμερα φωνάζω πόσο ευτυχισμένη είμαι δίπλα σου.
Δεν ήξερα ότι υπάρχει η απόλυτη ολοκλήρωση, δεν πίστευα σε αυτήν, μέχρι που (ξανά)βρεθήκαμε.
Σε ευχαριστώ που υπάρχεις. Που δε χρειάζεται να μιλάμε για να επικοινωνούμε. Που μου μιλάς με το βλέμμα σου. Που αλλάζεις τη διάθεσή μου με μία σου φράση. Που ζεσταίνεις την καρδιά μου.

Μα πάνω απ' όλα σ'ευχαριστώ που είσαι ΕΣΥ.

Χρόνια μας πολλά και καλά αγαπημένε μου.
Και σύντομα να γίνουμε περισσότεροι!

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

(να) Πάει κι αυτό!

Τις τελευταίες ημέρες χάθηκα όχι γιατί μου έτυχε κάτι, απλά δεν είχα έμπνευση να μοιραστώ κάτι είτε όμορφο, είτε σημαντικό, είτε άξιο γραφής κλπ. κλπ.

Όμως έχω θυμώσει σήμερα και θέλω αυτές οι δημοτικές να τελειώνουν. Δεν αντέχω άλλη ρύπανση από φυλλάδια, άλλες ομιλίες καφρίλας και λάσπης προς τους υποψήφιους των αντίπαλων παρατάξεων, άλλα "ΘΑ κάνουμε το ένα, το άλλο, το παράλλο..." και όταν τηλεφωνώ στο Δήμο στον οποίο πληρώνω αδρά δημοτικά τέλη, να μου απαντάνε ότι ΘΑ καθαρίσουν τον κάδο σκουπιδιών της παιδικής χαράς της γειτονιάς μου και καθαρό κάδο να μη βλέπω* (1 μήνα τώρα...)

Το δικαίωμα της ψήφου και η άσκηση αυτού είναι -για εμένα- υποχρέωση και όχι επιλογή.

Κατοικώ σε ένα δήμο που θεωρείται "καλός", ακριβός και τα τοιαύτα αλλά δυστυχώς μόνο στα χαρτιά. Λυπάμαι πολύ γιατί μεγάλωσα σε υπέροχη γειτονιά (σε άλλο Δήμο) που σήμερα πνίγεται στο τσιμέντο, στα σκουπίδια και στην άναρχη δόμηση. Δυστυχώς δε μπορώ να έχω άποψη για τα σχολεία και τη φροντίδα υπερήλικων αλλά κάτι μου λέει ότι κινείται στα ίδια επίπεδα.

Έφυγα από εκείνο το Δήμο για να ζήσω σε έναν καλύτερο και φυσικά γιατί επιθυμώ ένα μέλλον σε περιβάλλον καθαρό και Δήμο οργανωμένο.

Πως να μην τρομάζω όμως όταν σήμερα το μεσημέρι, στον "καλό" Δήμο που κατοικώ σήμερα, μάζευα τα δεκάδες (πατημένα από αυτοκίνητα, λερωμένα από ακαθαρσίες, σκισμένα) φυλλάδια ΜΙΑΣ παράταξης και από τα γύρω μπαλκόνια με κοίταζαν σαν την τρελλή του χωριού...

Ας μην ξεχνάμε ότι κι εμείς είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι με εκείνους που δίνουν (ή δε δίνουν) εντολή να καθαριστούν οι δρόμοι, να επιδιορθωθούν τα πεζοδρόμια, να μαζευτούν τα σκουπίδια, να φυτευτούν τα παρτέρια, να δημιουργηθούν χώροι αναψυχής κ.ο.κ.

Ας επιλέξουμε λοιπόν σε ποια "κάστα" θέλουμε να ανήκουμε επιτέλους και ας κάνουμε κι εμείς δουλειά!!! Αν δεν συνεισφέρουμε ΕΜΕΙΣ με τα δικά μας χέρια και το δικό μας μυαλό, γιατί να το κάνουν οι άλλοι;

Καλή μας ψήφο λοιπόν, καλά κοψίδια στους λαρτζ ψηφοφόρους (που βρίσκουν ευκαρία για εκδρομούλα, αδιαφορώντας για το εκλογικό αποτέλεσμα) και φυσικά καλή επιστροφή στους ψηφοφόρους της περιφέρειας.


* απλά για την "ιστορία", χρειάστηκε να τηλεφωνήσω και να παρακαλέσω -ήδη εκλεγμένη από το 2006- Δημοτική Σύμβουλο για να στείλει το συνεργείο καθαρισμού στην παιδική χαρά της γειτονιάς μας. Και όταν την πήρα να την ευχαριστήσω που μέσα στις επόμενες ώρες ήρθαν, μου είπε τα εξής: "τους είπα ότι έπαθε μόλυνση ένα παιδάκι από τα σκουπίδια και ότι μας απειλούν με μυνήσεις για να τους φιλοτιμήσω...".

I rest my case.

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Μεγάλες Ιδέες για Μικρούς Χώρους

Ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζω στις ανακαινίσεις μικρότερων χώρων, είναι πως θα χωρέσουν τα αντικείμενα και τα έπιπλα στους νέους χώρους. Ειδικά όταν ένας τέτοιος χώρος από αποθηκευτικός προορίζεται να γίνει ένα νέο γραφείο ή ένα παιδικό δωμάτιο, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ.
 
...αυτήν τη ριγέ ταπετσαρία την έχω χρησιμοποιήσει
σε μικρούς χώρους και η (οπτική) διαφορά
είναι Τ-Ε-Ρ-Α-Σ-Τ-Ι-Α
Μερικά έπιπλα μπορεί να είναι ιδιαίτερα ογκώδη (π.χ. συρταριέρες) ή να έχουμε προμηθευτεί καινούργια ή μεταποιημένα έπιπλα (από φίλους) που είναι περισσότερα από όσα χωράνε στο νέο μας χώρο. Λύσεις υπάρχουν, αλλά πολύ συχνά η φαντασία είναι περιορισμένη μπροστά στο άγχος να καταφέρουμε να τα χωρέσουμε Ο-Λ-Α εκεί που θέλουμε.



Ξεκινάμε λοιπόν με πρακτικές συμβουλές για μικρούς χώρους:






Βήμα 1ο: Μετρήστε το Χώρο σας
Προτού να πείσετε τον εαυτό σας ότι ο χώρος σας είναι περιορισμένος, μετρήστε τον!
Πάρτε χαρτί και μολύβι και κάντε μια πρόχειρη κάτοψη, μετρώντας από τοίχο σε τοίχο, από πόρτα σε τοίχο, πλάτος και ύψος ντουλαπών, ακόμα και το ύψος του χώρου από το πάτωμα έως το ταβάνι. Επιπλέον, μετρήστε κάτω από τα χαμηλά παράθυρα καθώς αν υπάρχουν στο χώρο, μπορεί εκεί να τοποθετήσετε κάποιο έπιπλο μιας και δεν υπάρχει πρόσβαση προς εξωτερική βεράντα.
Στους χώρους που υπάρχουν ανοίγματα (πόρτες και παράθυρα) προς άλλο χώρο, για παράδειγμα προς ένα άλλο δωμάτιο ή μία βεράντα, πρέπει να αφήνουμε ελεύθερη την πρόσβαση. Συνεπώς, μην υπολογίζετε να τοποθετήσετε μεγάλα αντικείμενα ή έπιπλα κοντά σε αυτά τα ανοίγματα γιατί θα σας περιορίσουν στον τρόπο με τον οποίο κινείστε προς και από το χώρο αυτόν.


Σε ένα τετράγωνο χώρο θα τοποθετήσουμε
δίφυλη ντουλάπα-κρεββάτι-συρταριέρα
αφήνοντας ελεύθερο χώρο αρκετό για
να κινούμαστε ελεύθερα
Βήμα 2ο: Μετρήστε το μέγεθος των Επίπλων
Αν δεν έχετε προμηθευτεί τα έπιπλα, πάρτε την πρόχειρη κάτοψη μαζί σας προτού τα αγοράσετε. Σε οποιοδήποτε κατάστημα και να πάτε, πάντα θα υπάρχει κάποιος να σας βοηθήσει με τα μέτρα του χώρου σας και να σας προτείνει το κατάλληλο έπιπλο ή αντικείμενο που θα χωράει και δε θα περιορίσει τις κινήσεις σας μέσα σε αυτόν.
Πάρτε μαζί σας και μία μετροταινία αν πάτε σε κατάστημα που μπορείτε ελεύθερα να μετρήσετε τα έπιπλα της έκθεσης (π.χ. ΙΚΕΑ).
Αν έχετε τα έπιπλα που πρόκειται να τοποθετηθούν στο νέο χώρο, τότε ξεκινήστε από τα πιο μεγάλα (π.χ. καναπέ, γραφείο, κρεββάτι) στους μεγαλύτερους τοίχους. Από εκεί, θα προχωρήσετε στα μικρότερα που θα πρέπει να τοποθετηθούν σε πιο στενούς τοίχους ή σε πιθανές εσοχές μέσα στο χώρο (για παράδειγμα ράφια και κινητά έπιπλα). Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να αφήσετε χώρο τουλάχιστον 1,5 επί 1,5 μέτρο για να κινείστε εύκολα στο δωμάτιο. Όσο περισσότερο χώρο αφήσετε ελεύθερο, τόσο πιο άνετη η κίνησή σας σε αυτόν.



Το χρώμα στους τοίχους προσδίδει
το επιθυμητό ύφος στο χώρο ιδιαίτερα
όταν είναι περιορισμένος
 Βήμα 3ο: Μην ξεχνάτε τα Πολυχρηστικά Αντικείμενα ή Έπιπλα
Αν συνειδητοποιήσετε ότι τα έπιπλα που θέλετε ΔΕ χωράνε, τότε ήρθε η ώρα να σκεφτείτε τα πολυχρηστικά έπιπλα. Ο καναπές-κρεββάτι  ή η πολυθρόνα-κρεββάτι είναι ένα από αυτά, ιδιαίτερα χρήσιμο σε φοιτητικά σπίτια και σε παιδικά δωμάτια. Το τραπέζι (ειδικά αυτά με επιπλέον επέκταση) που προορίζεται να γίνει η τραπεζαρία σας, μπορεί να είναι συγχρόνως και το γραφείο σας. Μικρά ανάκλιντρα ή υποπόδια παρέχουν στο εσωτερικό τους αποθηκευτικούς χώρους ή ακόμα αφαιρώντας το μαξιλάρι, μετατρέπονται σε τραπεζάκια.
Αφού καθορίσετε τις ανάγκες σας για τότε θα μπορέσετε να επιλέξετε τα σωστά πολυχρηστικά έπιπλα για το νέο χώρο.


Βήμα 4ο: Δείτε τη Μεγάλη Εικόνα
αποθηκευτικοί χώροι, κρυφοί και μη,
δίνουν λύση για τη φύλαξη των
προσωπικών μας αντικειμένων
Ποιος δε θέλει να μένει σε ένα μεγάλο σπίτι; Ένα σπίτι που θα χωρέσει όλα εκείνα τα όμορφα και design-άτα έπιπλα που έχουμε δει σε κάποιο περιοδικό ή σε κάποια έκθεση;
Η πραγματικότητα όμως είναι πως όσο μικρότερο το σπίτι, τόσο πιο εύκολη η διαχείρισή του. Λιγότερη κατανάλωση ενέργειας, πιο έξυπνες λύσεις αποθήκευσης, περιορισμός αγορών και συνεπώς μείωση κόστους συντήρησης και εξόδων διαβίωσης.


Βήμα 5ο: Τολμήστε τις αγορές από Παλαιοπωλεία
Όταν έχετε περιορισμένο προϋπολογισμό για αγορές επίπλων, μη διστάζετε να απευθυνθείτε στα παλαιοπωλεία ή στις υπαίθριες αγορές (για παράδειγμα στο Μοναστηράκι). Πολλές φορές κάτι παλαιό, με την κατάλληλη συντήρηση μπορεί να μεταμορφωθεί σε ένα διαχρονικό και όμορφο αντικείμενο. Ψάχνοντας ακόμα και στις μικρές αγγελίες, μπορείτε να βρείτε από παλιούς καθρέφτες και ανάκλιντρα μέχρι jukebox και γραμμόφωνα που θα ομορφήνουν το νέο σας χώρο.


cosy ατμόσφαιρα σε μικρό χώρο
Συμπέρασμα: εκμεταλλευτείτε το μικρό μέγεθος του χώρου σας και δείτε το σαν πρόκληση για να χωρέσετε όμορφα & λειτουργικά έπιπλα καθώς και ξεχωριστά αντικείμενα. Βάλτε σαν προτεραιότητα τις ανάγκες σας όχι μόνο τις λειτουργικές αλλά και αυτές της καλαισθησίας. Τολμήστε να δώσετε ή να πουλήσετε ένα παλαιότερο έπιπλο που δε θέλετε να κρατήσετε και να προμηθευτείτε ένα άλλο, μεταχειρισμένο μεν αλλά που σας εκφράζει δε!
Με λίγη καλή θέληση, πιστέψτε ότι η διαβίωση σε μικρότερους χώρους είναι προτιμότερη από πολλούς ανθρώπους καθώς διευκολύνει την καθημερινότητά μας στις δουλειές που πρέπει να γίνουν εντός σπιτιού (λάτρα, καθαριότητα, κλπ.), μπορεί να μας κάνει πιο επιλεκτικούς στις αγορές μας και φυσικά προσφέρει μια πιο cosy ατμόσφαιρα.

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

αγάπη είναι...


Ρεβεκκα (8 χρονων)- " Οταν η γιαγια μου ποναει και δεν μπορει να σκυψει για να βαψει τα νυχια των ποδιων της, ο παππους μου της τα βαφει παρ'ολο που τον πονανε κι εκεινον τα χερια του. Αυτο ειναι αγαπη"



Βασιλης (4 χρονων)- " Οταν καποιος σε αγαπαει ο τροπος που λεει το ονομα σου ακουγεται διαφορετικος. Ξερεις οτι το ονομα σου ειναι ασφαλες στο στομα του"


Καρλος (5χρονων)-" Οταν το κοριτσι φοραει το αρωμα του κι το αγορι φοραει το aftershave του και βγαινουν βολτα και μυριζονται."


Χρυση (6 χρονων)-"Αγαπη ειναι οταν βγαινεις εξω να φας και δινεις σε καποιον τις πιο πολλες απο τις πατατες τηγανιτες σου, χωρις να τον κανεις να σου δωσει για ανταλλαγμα τις δικες του."

Κατερινα (4 χρονων)- "Αγαπη ειναι αυτο που σε κανει να χαμογελασεις οταν νιωθεις κουρασμενος."

Ντανυ (7 χρονων)-"Αγαπη ειναι οταν η μαμα μου φτιαχνει καφε για τον μπαμπα μου και τον δοκιμαζει πριν του τον δωσει για να βεβαιωθει οτι ειναι καλος.

Αιμιλια (8 χρονων)-" Αγαπη ειναι οταν συνεχεια φιλιεσαι. Μετα οταν κουραστεις να φιλιεσαι, ακομα θες να ειστε μαζι και ολο μιλας πιο πολυ."


Μαρκος (6 χρονων)-"Αγαπη ειναι οταν η μαμα βλεπει τον μπαμπα στην τουαλετα και δεν το βρισκει αηδιαστικο"

Καρεν (8 χρονων)-" Οταν αγαπας καπιον τα βλεφαρα σου πανε πανω κατω και μικρα αστερακια βγαινουν απο παντου."

Ελενα (5 χρονων)-" Αγαπη ειναι οταν η μαμα δινει στο μπαμπα το καλυτερο κομματι κοτοπουλο"

Μπομπυ (7 χρονων)-" Αγαπη ειναι αυτο που υπαρχει μαζι σου στο δωματιο την ημερα των χριστουγεννων οταν σταματησεις να ανοιγεις τα δωρα και προσεκτικα ακουσεις..."




...φράσεις παιδιών από το αγαπημένο -από σήμερα- blog childit






Πόσο αληθινά είναι τα λόγια των μικρών παιδιών.
Ψυχές καθαρές. Μυαλά ανοιχτά. Σκέψεις πολύχρωμες. Καρδιές αγνές.

Αγάπη είναι Τ Α   Π Α Ν Τ Α αρκεί να αισθανόμαστε παιδιά
στην ψυχή, στο μυαλό, στη σκέψη και στην καρδιά.



Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Για τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού

Όταν μαθαίνω για πρωτοβουλίες μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων με στόχο τη βοήθεια σε παιδιά ειλικρινά συγκινούμαι πολύ. Όλοι μιλάνε για τα παιδιά αλλά λίγοι είναι αυτοί που αγαπάνε τα παιδιά όλου του κόσμου και όχι μόνο τα "δικά τους" παιδιά (σε ένα άλλο ποστ θα μοιραστώ τη γνώμη μου σχετικά με αυτό το "δικά τους"... έχω τις διαφωνίες μου).

http://www.mazigiatopaidi.gr/main.php?l1=58&l2=62&l3=67

Αυτό το ποστ λοιπόν αφιερώνεται στην πλήρη ανακαίνιση του Ξενώνα του Χατζηπατέρειου Κέντρου Αποκατάστασης Σπαστικών Παιδιών. Οι εταιρείες του ομίλου Fourlis (ΙΚΕΑ, Intersport, Fourlis Trade & Service One) ανέλαβαν τη μελέτη διαμόρφωσης, την επίπλωση καθώς και τη διακόσμηση των χώρων του Ξενώνα.

Για περισσότερες από δύο εβδομάδες τον Ιούνιο του 2010, μία μεγάλη ομάδα εργαζόμενων δούλεψε σε ένα χώρο 200 τετρ. μέτρων με κέφι και ενθουσιασμό, τρίβοντας, βάφοντας, συναρμολογώντας και με την ολοκλήρωση της ανακαίνισης, το αποτέλεσμα (δείτε εδώ) ήταν εξαιρετικό και ως προς την αισθητική αλλά και ως προς τη λειτουργικότητα του χώρου.

Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ λοιπόν για αυτές τις πρωτοβουλίες. Ας ελπίσουμε να παραδειγματιστούν κι άλλες εταιρείες προς παρόμοια κατεύθυνση προσφέροντας χαρά, χαμόγελα και μια καλύτερη ζωή στα παιδιά ενός  κατώτερου Θεού (που σε καμμία περίπτωση δεν είναι, ο τίτλος είναι δανεικός από το έργο Children of a lesser God - 1986).

Το κομμάτι που λείπει...



Το κομμάτι που λείπει. Σε κάποιους περισσότερο, σε κάποιους λιγότερο.
Αν κάποιοι το έχετε βιώσει, θα χαμογελάσετε, όπως κι εγώ.
Να έχουμε πάντα ελπίδα και δύναμη ψυχής.
Και αγάπη. Πραγματική. Για τον εαυτό μας πρώτα απ'όλα.
Και για τους άλλους στη συνέχεια, θα μεγαλώνει και θα μεγαλώνει και θα μεγαλώνει...

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Home away from Home (και στην Αθήνα)

Πολλές φορές όταν ταξιδεύω στο εξωτερικό έχω την ανάγκη να μη μείνω σε ξενοδοχείο αλλά κάπου πιο ήσυχα, χωρίς πολυκοσμία, ακριβές τιμές σε οτιδήποτε δεν παρέχεται δωρεάν (mini-bar, room-service, κλπ.) και στριμωγμένα δωμάτια και μπάνια. Έτσι λοιπόν σκέφτηκα να ψάξω να βρω τι υπάρχει στην Αθήνα που να μπορεί να ικανοποιήσει παρόμοιες ανάγκες με τις δικές μου μιας και η τάση πλέον και στο εξωτερικό είναι η διαμονή σε πολυτελή ενοικιαζόμενα διαμερίσματα (τα οποία φυσικά και προτιμώ) παρά σε δωμάτια ξενοδοχείου. Είναι αυτό που λένε σε άλλες χώρες ή αίσθηση του home away from home (σπίτι -σου- μακριά από το σπίτι -σου)

πηγή: http://athenshabitat.gr/
Ο λόγος είναι απλός: φανταστείτε να έχετε ένα μικρό παιδί (ή και περισσότερα) ή να έχετε έρθει στην Αθήνα από την περιφέρεια για να επισκεφτείτε το γιατρό σας και να θέλετε οπωσδήποτε να μείνετε σε ένα ευρύχωρο δωμάτιο με όλες τις ανέσεις και τις παροχές, που να μη θυμίζει ξενοδοχείο (μικρότεροι χώροι, περισσότερα δωμάτια, συνωστισμός στο πρωινό, κοκ) αλλά και να μη χρεώνει και όσο ένα ξενοδοχείο (κακά τα ψέμματα, τα αξιοπρεπή ξενοδοχεία έχουν αυξήσει κατακόρυφα τις τιμές τους ειδικά μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004).

Επιπλέον, οι παροχές των πολυτελών ενοικιαζόμενων διαμερισμάτων συνήθως περιλαμβάνουν Wi-Fi Internet σε όλους τους ορόφους και κοινόχρηστους χώρους, Δορυφορική τηλεόραση, Κουζίνα, Ψυγείο, Αυτόνομη θέρμανση, Air Condition, Mini food-bar, Τζάκι (σε κάποια δωμάτια) και επιπλέον το πρωινό, το γεύμα και το δείπνο κατά παραγγελία, και σε συνεργασία με εξωτερικούς συνεργάτες υπηρεσία καθαριστηρίου, ενοικιάσεις αυτοκινήτων, ακόμα και ενοικίαση λιμουζίνας, αγορές από super-market για τη διευκόλυνση των πελατών, και δυνατότητα κρατήσεων σε τρίτους (πχ. εστιατόρια, μπαρ, θέατρα κλπ.), υπηρεσία massage, reflexology, reiki, κούρεμα, χτένισμα, μανικιούρ, πεντικιούρ.

πηγή: http://athenshabitat.gr/
Φυσικά και κάθε μία από τις υπηρεσίες έχει επιπλέον χρέωση, αλλά πάντα σε λογικότερες τιμές από ένα ξενοδοχείο που απασχολεί προσωπικό εσωτερικά και συνεπώς χρεώνει πολύ ακριβότερα ότι επιπλέον ζητήσει ο πελάτης. Στις χώρες της Ευρώπης, η τάση της ενοικίασης πολυτελών διαμερισμάτων έχει κερδίσει έδαφος τα τελευταία χρόνια καθώς πολλοί προτιμούν να πληρώνουν φτηνότερα τη διαμονή τους και επιπλέον για οτιδήποτε προαιρετικό, παρά ακριβότερη τιμή διαμονής με αρκετή πολυκοσμία (ιδιαίτερα σε μέρες υψηλής επισκεψιμότητας) και με παροχές που ενδέχεται να μη χρειάζονται.

Το athens habitat είναι σχετικά καινούργιο (εγώ το βρήκα κατά τύχη στο internet από αξιολογήσεις, δεν το έχω πετύχει να διαφημίζεται), βρίσκεται στα βόρεια προάστια (θετικό ιδιαίτερα για όσους θέλουν να είναι κοντά στα μαιευτήρια της Αθήνας), σε ήσυχη γειτονιά αν και μόλις λίγα λεπτά από την Αττική Οδό. Φυσικά μιας και δεν είχα την ευκαιρία να μείνω, παραθέτω μερικά από τα πολλά και θετικά σχόλια που βρήκα εδώ.

(το ποστ αυτό φυσικά και δεν είναι διαφημιστικό απλά μία σκέψη για
ανθρώπους που εκτιμούν κάτι διαφορετικό από τα στημένα ξενοδοχεία)


Συμβουλή του ΠΟΣΤ:
μιας και έρχονται ημέρες για ευκαιρία αποδράσεων αλλά και γιορτές, μην ξεχνάτε προτού κάνετε κάποια κράτηση για πόλεις του εξωτερικού, να επισκέπτεστε τα παρακάτω sites για καλύτερες τιμές αλλά και αξιολογήσεις προορισμών:
http://www.tripadvisor.com/   (το αγαπημένο μας για αξιολογήσεις προορισμών!)
http://www.booking.com/  (το προτιμάμε για τις τιμές του συν τις αξιολογήσεις)

Εισιτήρια:

Ξενοδοχεία κλπ.

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

The Womb. The Mother. Yourself.

[μτφ. Η Μήτρα. Η Μητέρα. Ο Εαυτός]


Από το ταξίδι μας στο Λονδίνο εκτός από τις υπέροχες στιγμές που περάσαμε, πήρα και ένα πολύ ενδιαφέρον μάθημα διαβάζοντας το τελευταίο τεύχος του περιοδικού ΤΙΜΕ που έπεσε τελείως τυχαία στα χέρια μου στο ξενοδοχείο όπου μέναμε.

Το (πολύ) όμορφο -και απόλυτα συμβατό με την αισθητική μου- εξώφυλλο, μου κίνησε όπως ήταν φυσικό την περιέργεια και φυσικά μέσα σε λίγα λεπτά "ρούφηξα" το συγκεκριμένο άρθρο, το οποίο σας προτρέπω να διαβάσετε εδώ είτε είστε ήδη γονείς, είτε όχι.

"Πως οι πρώτοι εννέα μήνες διαμορφώνουν την υπόλοιπη ζωή μας" λοιπόν; Η νέα επιστήμη fetal origins [μτφ. εμβρυϊκής προέλευσης των παθήσεων] υποστηρίζει ότι οι εννέα μήνες της κύησης αποτελούν την πιο σημαντική περίοδο της ζωής μας, επηρεάζοντας μόνιμα τις λειτουργίες του εγκεφάλου ενός ανθρώπου αλλά και άλλων οργάνων όπως την καρδιά, το συκώτι και το πάγκρεας.

Οι μέρες και οι νύχτες του εμβρύου στη μήτρα, είναι καθοριστικές για την προδιάθεση σε ασθένειες, τη λειτουργία του μεταβολισμού, την ευφυΐα και την ιδιοσυγκρασία του. Οι επιστήμονες μετά από μελέτη των τελευταίων 10 ετών υποστηρίζουν ότι υπάρχουν πλέον στοιχεία που να συνδέουν τον καρκίνο, τις καρδιαγγειακές παθήσεις, τις αλλεργίες, το άσθμα, την υπέρταση, το διαβήτη, την παχυσαρκία, αλλά ακόμη και διανοητικές ασθένειες ή την παρουσία  -σε μεγαλύτερη ηλικία- αρθρίτιδας, οστεοπόρωσης και μειωμένης αντίληψης με τη ζωή του εμβρύου στη μήτρα.

Πολλά από αυτά που περνά μια μητέρα κατά τους μήνες της κύησης καθημερινά, από το τι τρώει, τι πίνει, σε ποιες χημικές ουσίες εκτίθεται αλλά και ποια συναισθήματα βιώνει, τα μοιράζεται με το έμβρυο που κυοφορεί. Το έμβρυο με τη σειρά του λαμβάνει όλα τα παραπάνω σαν πληροφορίες, ή αλλιώς σα βιολογικές καρτ ποστάλ από τον έξω κόσμο!

Η ιδέα ότι η υγεία και η ευεξία μας καθορίζονται κατά την κυοφορία αν και συζητιέται πολύ στις μέρες μας, ίσως κάποια στιγμή  να είναι και απόλυτα τεκμηριωμένη. Αν η επιστήμη εμβρυϊκής προέλευσης έχει γερές βάσεις, είναι σίγουρο ότι θα αποδειχθεί στο μέλλον.

Προς το παρόν, καλό είναι εκτός από το να διαβάζουμε και να κατανοούμε το καλό και το κακό για την υγεία μας, να προσέχουμε περισσότερο τον εαυτό μας και αυτούς που αγαπάμε.


Βιβλία για την επιστήμη της εμβρυϊκής προέλευσης: Fetal Origins of Cardiovascular and Lung Disease by David J. Barker (2000)

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

London calling

Αυτή η φθινοπωρινή μουντίλα του Λονδίνου με τρελλαίνει. Άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά.
Βρίσκομαι στο δέκατο τέταρτο όροφο και βλέπω το ποτάμι, ένα μέρος του ανατολικού Λονδίνου, ένα τεράστιο γκριζομπλέ σύννεφο και στον ορίζοντα... μία (πλατιά, γεμάτη ζωή) πορτοκαλί-κίτρινο-μωβ γραμμή τόσο μοναδική και πανέμορφη λες και κάποιος την έβαλε εκεί για να δίνει ελπίδα.
Πως μου ήρθε στο μυαλό η ελπίδα;

Νομίζω ότι η γραμμή αυτή είναι εκεί για να μη μονοπωλεί το ενδιαφέρον του θεατή η γκριζάδα του ουρανού, των κτιρίων και των βρώμικων νερών του Τάμεση. Όσοι αγαπάνε το μελαγχολικό, Λονδρέζικο τοπίο, θα με καταλάβουν, όσοι όχι, μάλλον θα με λένε ήδη "ανώμαλη"...




To make the long story short, που λένε και στο εδώ χωριό, κάθε φορά που επισκέπτομαι αυτήν την πόλη θαυμάζω...

Το πόσο καθαρή είναι. Σήμερα (ενώ έτρωγα έξω σε πεζόδρομο) είδα τον ίδιο τυπάκο να καθαρίζει τα ίδια 10x10 μέτρα 5 φορές μέσα σε μία ώρα (και ΝΑΙ, μάζευε σκουπιδάκια, αλήθεια!)
Το πόσο οργανωμένη είναι. Καθαρές ταμπέλες που σου λένε το ΣΩΣΤΟ δρόμο και τη ΣΩΣΤΗ ονομασία του μέρους που θες να πας, παγκάκια και κοινόχρηστοι χώροι ξεκούρασης στα σωστά σημεία (και πιο καθαρά και από τα έπιπλα κήπου στο σπίτι μας!), φωτισμός και κάδοι σκουπιδιών ΠΑΝΤΟΥ.
Το πόσο πράσινη είναι. Ναι το κλίμα βοηθάει, το ξέρω, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι συνδιασμοί των λουλουδιών και των θάμνων, η άψογη κατάσταση των δέντρων, η σωστή περιποίηση των παρτεριών, τα κρεμαστά, πολύχρωμα λουλούδια σε στάσεις λεωφορείων, τόσο ΜΑ τόσο πράσινα (όλα όσα προορίζονται να είναι πράσινα, εννοείται ότι μιλάμε για μία μεγαλούπολη, τίγκα στο μπετόν).
Το πόσο φιλόξενη είναι. Κάποιοι θα πείτε "οι Άγγλοι φιλόξενοι;;;", κι όμως, δεν υπάρχει μέρος που (αν είσαι τουρίστας) δε θα σου χαμογελάσουν, δε θα σε εξυπηρετήσουν, δε θα σεβαστούν κάθε σου ανάγκη και απαίτηση.

Δε θέλω να μετακομίσουμε εδώ μόνιμα.
Μη με προτρέψετε.
Θέλω όμως στην πόλη μας να καθαρίσουμε, να οργανωθούμε, να πρασινίσουμε και να γίνουμε πιο φιλόξενοι.
Μπορούμε άραγε ή είμαστε μειοψηφία όσοι το θέλουμε;




υ.γ. το ποστ μιας καλής φίλης με έκανε να θυμώσω, να λυπηθώ και να γράψω τα παραπάνω για το εδώ, το τώρα. Αν κάποιοι με βρήκατε υπερβολική, ζητώ την κατανόησή σας...

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Design (παιδικό) Σπίτι


Μπορεί αρχικά να μην κάνει και την καλύτερη εντύπωση ο τίτλος του ποστ, αλλά περί αυτού ακριβώς πρόκειται:
λειτουργικό, minimal, ανακυκλώσιμο και, το πιο σημαντικό, λιτό. Με λίγα λόγια less is more.

Το ανακάλυψα στην ενότητα για παιδιά, στο ολοκαίνουργιο cartecoshop του -αστείρευτου στο ψάξιμο design και όχι μόνο stuff- φίλου μου Βασίλη. Ένα υπέροχο σπίτι που απλά το λάτρεψα για την αισθητική, την οικολογική του προέλευση και τον τρόπο που συναρμολογείται χωρίς να πετιέται Τ Ι Π Ο Τ Α. Και ακόμα περισσότερο επειδή σχεδιάστηκε από Έλληνα (We Design -Σέργιος Φωτιάδης).

Δείτε πως από μερικά πλακέ ανακυκλωμένα χαρτόνια, μπορείτε να "χτίσετε" με τα παιδιά σας ένα τόσο ξεχωριστό και λιτό σπίτι που θα το διακοσμήσουν όπως εκείνα θέλουν με τις ζωγραφιές τους και μέσα στο οποίο θα περνάνε το χρόνο τους. 

Μου θυμίζει τις κατασκευές που φτιάχναμε, μερικές δεκαετίες πίσω, στη γειτονιά που μεγάλωσα τότε που τα παιδιά μπορούσαν να τρέχουν ανενόχλητα στους δρόμους και να φτιάχνουν σπίτια από (καθαρά) χαρτόκουτα που τους έδιναν τα συνοικιακά μαγαζιά.

Αγαπώ το aurora craft για όλα όσα μου θύμισε και νοσταλγώ!



Ακολουθεί περιγραφή του Aurora Craft (σχεδιαστής: We design - Σέργιος Φωτιάδης):
Το Aurora Craft είναι ένα χαρτονένιο, ανακυκλώσιμο σπιτάκι για παιδιά. Το χαρτόνι που χρησιμοποιήθηκε είναι ανακυκλωμένο και δεν έχει λευκανθεί με χημικές ουσίες. Είναι σχεδιασμένο και κατασκευασμένο εξολοκλήρου στην Ελλάδα, με εγχώρια υλικά, και είναι πιστοποιημένο από τον ΕΛΟΤ με CE, για την ασφάλειά του. Έχει μία πόρτα και πολλά ανοίγματα για εξαερισμό και παιχνίδι. Ενδείκνυται για να καλλιεργήσουν τα παιδιά τις κινητικές τους δεξιότητες καθώς και την αισθητική τους καλλιέργεια, ζωγραφίζοντάς το και να δημιουργήσουν την δική τους «γωνιά» όπως εκείνα θέλουν. Ανακυκλώνεται εύκολα, ενώ η συσκευασία χρησιμοποιείται ως ένα από τα πέντε τμήματα του AURORA Craft, για να ελαχιστοποιηθεί το πεταμένο υλικό. Διαστάσεις Π 110 x B 110 x Y 115 εκ. Διαστάσεις συσκευασίας 87.5 x 74 x 6 εκ.
ΧΡΟΝΟΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ: 3-5 εργάσιμες ημέρες.

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

παντοτινοί Φίλοι

Το Φίλοι με Φ- κεφαλαίο.
Γιατί τους αξίζει. Γιατί είναι πλάι σου όποτε τους χρειάζεσαι.
Γιατί καταλαβαίνουν αυτό που αισθάνεσαι, χωρίς  να μιλήσεις.
Γιατί ξέρουν ότι ακόμα και αν δε μιλάνε μαζί σου 10 φορές τη μέρα στο τηλέφωνο, είσαι (και είναι) εκεί.
Γιατί δεν έχουν πει κακή κουβέντα για εσένα ακόμα και στις "κάτω" [down] στιγμές σου.
Γιατί ξέρεις ότι θα σου πούνε μόνο την αλήθεια σε αυτό που σου τριβελίζει το μυαλό.
Γιατί τους αγαπάς και σε αγαπάνε χωρίς να περιμένεις και να περιμένουν ανταλλάγματα (υλικά και μη).
Γιατί δεν έχει σημασία αν τους ξέρεις 1,2, 5 ή 10 χρόνια, ξέρεις ότι όποτε και να ήρθαν, ήρθαν για να μείνουν στη ζωή σου.
Γιατί σέβονται τις επιλογές σου ακόμα και αν αυτοί θα επέλεγαν κάτι διαφορετικό.
Γιατί στηρίζουν τις αποφάσεις σου με χαμόγελο, με χαρά και αγάπη, χωρίς γκρίνια και μεμψιμοιρία.
Γιατί όταν σου λένε "χρόνια σου πολλά", το εννοούν.
Γιατί στις σπάνιες στιγμές της ζωής σου, είναι πάντα εκεί να τις μοιραστούν μαζί σου.


...τα έγραψα όπως τα αισθάνθηκα. Ίσως να έγραφα και πολλά ακόμα "Γιατί" αλλά δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει ότι είμαι τυχερή που έχω φίλους, αληθινούς, μοναδικούς, ξεχωριστούς.
Λίγους και καλούς.





υ.γ. αυτό το τραγούδι είναι αφιερωμένο σε εκείνους τους Φίλους (μου), από τα βάθη της καρδιάς μου με απέραντη ευγνωμοσύνη.

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Ε γ ώ κι Ε σ ύ μαζί (και ηρεμία επιτέλους)...

Μετά από ένα πολύ κουραστικό και ψυχοφθόρο παιδικό πάρτυ, μία αντιδραστική συμμετοχή σε ανούσιες συζητήσεις -κουρασμένων/ μεσήλικων- μαμάδων που δεν έχουν αρχή και τέλος, μία βάφτιση με κρυφτούλι των μεν "καλεσμένων σε γεύμα μετά" και των δε (μη καλεσμένων σε γεύμα μετά!!!), και τέλος, με τον προβληματισμό -και των δυο μας- αν θα μοιάσουμε με όλους αυτούς που κ α θ ό λ ο υ δε μας άρεσαν και κ α θ ό λ ο υ δε θέλουμε να γίνουμε έτσι...

...στο αφιερώνω αγαπημένε μου... Εγώ κι εσύ μαζί, στο δικό μας κόσμο.




υ.γ. με αυτό το τραγούδι φτάσαμε στην εκκλησία τη νύχτα του γάμου μας που παραμένει μία από τις ομορφότερες της κοινής μας ζωής. Άσε τους άλλους να "κορνάρουν". Εμείς θα ξεχωρίζουμε...

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Φθινοπώριασε (;)


Αγαπώ πολύ το φθινόπωρο (λιγότερο από την άνοιξη μεν, αλλά εξίσου έντονα δε).
Σηματοδοτεί την έναρξη πολλών πραγμάτων: σχολείου, σπουδών, εργασίας (σοβαρής μετά από διακοπές ελληνικού, νωχελικού Αυγούστου), φύλαξης καλοκαιρινών και επιστροφής στις ντουλάπες χειμερινών ρούχων και παπουτσιών, μαγειρικής πιο ζεστών και αγαπημένων φαγητών, περιποίησης γλαστρών στο μπαλκόνι, καθαριότητας γενικής σπιτιού-αποθήκης-βεράντας ή κήπου κλπ. κλπ.

Επίσης, φθινόπωρο γνώρισα τον σύντροφο  της ζωής μου. Ένα κρύο και ψιλο-βροχερό βραδάκι που βαριόμουνα (πολύ) να βγω από το σπίτι. Έκτοτε αποφάσισα ότι τα καλύτερα στη ζωή έρχονται "εκεί που δεν τα περιμένεις"... (που λέει και ο αγαπημένος Πασχάλης Τ.)

Γενικά, τώρα που τα ξανασκέφτομαι, το φθινόπωρο μου κάθεται καλά (η άνοιξη ακόμα καλύτερα αλλά για αυτήν έχω καιρό μπροστά μου να γράψω...). Ίσως επειδή είμαι φύσει οργανωτικός άνθρωπος και μου αρέσει -πολύ- το ξεκαθάρισμα πάσης φύσεως, βρίσκω ευκαιρία το φθινόπωρο να ασχολούμαι με όλα εκείνα που μου αρέσει να κάνω.

Σήμερα λοιπόν έριξε μια μπόρα για 10-15 λεπτά και αμέσως έλαμψε το πρόσωπό μου. Λες και  καθάριζα εγώ τα πεζοδρόμια από τη βρωμιά και τη σκόνη, τις πλατείες από τα σκουπίδια και τις ακαθαρσίες, τις παραλίες από τα πλαστικά μπουκάλια και τις γόπες και η λίστα δε σταματά...(δυστυχώς).

Δεύτερη και σημαντική αφορμή για να λάμψει το πρόσωπό μου, ήταν και το ποστ (12.09.10) που διάβασα στους  atenistas για τον καθαρισμό της οδού του Αρείου Πάγου, του ατμοσφαιρικού, χωμάτινου περάσματος ανάμεσα στους δύο  αρχαιολογικούς χώρους της Ακρόπολης και της Αρχαίας Αγοράς. Περιττό να πω ότι έχω ήδη δηλώσει συμμετοχή (εδώ), έχουμε ανταλλάξει e-mails, και περιμένω με χαρά την επόμενη πρόσκλησή τους για οτιδήποτε εθελοντικό αφορά την πόλη μας.

Καλό μας φθινόπωρο λοιπόν και καλά ξεκαθαρίσματα.
Εσείς αρχίσατε αλήθεια;






υ.γ. από σήμερα θα συνοδεύω τα ποστς με υστερόγραφο μουσικής αγαπημένης και αφιερωμένης στο καθένα και στους αναγνώστες του φυσικά. Ξεκινάμε με εποχή baroque και Vivaldi [Le quattro stagioni-Autumn].

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

«Μη μιλάτε πολύ για τα παιδιά σας, μιλάτε πολύ με τα παιδιά σας»

Δ' δημοτικού 
αναμνηστική φωτό
Από τα χρόνια  μου στο δημοτικό, θυμάμαι περισσότερο τις δασκάλες μου παρά τους συμμαθητές μου: την -αυστηρή- κα Νίκη (Α & Β δημοτικού), την -καλοσυνάτη και γλυκιά σα ζάχαρη- κα Γεωργία (Γ & Δ' δημοτικού) και την -απρόσιτη- κα Κική (Ε & ΣΤ δημοτικού).

Τι μου ήρθε τώρα και τα γράφω αυτά σε ένα blog για μαμάδες 35+ ;
Έπεσα τυχαία στο -αγαπημένο πλέον- blog της freedula και συγκεκριμένο στο ποστ Γονείς VS Δασκάλων.  Στην αρχή σκέφτηκα ότι δε θα το διαβάσω όλο, μιας και ούτε παιδιά έχω που να πηγαίνουν σχολείο, αλλά και από το σχολείο οι αναμνήσεις μου θα χαρακτηρίζονταν μάλλον μέτριες, λόγω του επαναστατικού και αντιδραστικού χαρακτήρα μου ως παιδί.

Στην τρίτη παράγραφο όμως μια πρόταση με ταρακούνησε ιδιαίτερα: "...στον Έλληνα γονιό, που πάντα τα ξέρει όλα. Σ’ αυτόν που με περισσή ευκολία απαξιώνει τον δάσκαλο στα μάτια του παιδιού, αντί να τον εξυψώνει". Είναι -πικρή- αλήθεια, ότι υπάρχουν πολλοί γονείς που θέλοντας να γίνουν πιο συμπαθείς (;) στα παιδιά τους, μειώνουν την προσωπικότητα και την αξία των δασκάλων τους. Θυμάμαι έντονα μια τέτοια "κακή" μαμά που κάθε φορά που έφερνε το αγοράκι της στο προαύλιο το αποχαιρετούσε λέγοντας: "να πεις στη δασκάλα πως είχαμε κόσμο χτες σπίτι και δεν πρόλαβες να διαβάσεις", ή "αν η δασκάλα σε σηκώσει για να πεις το μάθημα, μη σηκωθείς" (!!!) και άλλα τέτοια ασύλληπτα...


Φυσικά ο συγκεκριμένος συμμαθητής ήταν από τα πιο άτακτα, απείθαρχα και "αργά" παιδιά σε όλην την τάξη. Στη γυμναστική και στα διαλείμματα βέβαια πρώτος, ο πιο δυνατός, ο πιο γρήγορος, ο πιο ανταγωνιστικός. Δεν άκουγε κανένα δάσκαλο, έφευγε από την τάξη όποτε δεν του άρεσε κάτι που του έλεγε η δασκάλα και το αποτέλεσμα ήταν η μητέρα του να έχει μόνιμους καυγάδες με τη δασκάλα του αλλά και με τη διοίκηση του σχολείου.


Αναρωτιέμαι πως να έχει εξελιχθεί σήμερα αυτός ο άτακτος νέος...
Ποιος γονιός έχει το δικαίωμα να στερεί τη μόρφωση, την παιδεία και την πειθαρχία από το περιβάλλον του σχολείου; Ποια μητέρα μπορεί για να είναι αρεστή στο παιδί της να τίθεται εναντίον των δασκάλων του; Και, εν πάση περιπτώσει, γιατί ένας τέτοιος γονιός να στέλνει το παιδί του στο σχολείο;


Πόσες φορές δε βρεθήκατε αντιμέτωποι με κάποιο γονιό που προκάλεσε λεκτικά για παρεμβάσεις στο διδακτικό έργο, την ύλη, το φόρτο ή μη εργασιών, μπροστά στο παιδί του; Όπως λέει και η freedula, "είναι καλό να έχουμε άποψη. Δεν είναι εφικτό να έχουμε σωστή άποψη για όλα. Ο Έλληνας ως γνωστόν ποθεί να είναι χαλίφης στη θέση του χαλίφη."
Και συνεχίζει γράφοντας μια πρόταση την οποία ασπάζομαι απόλυτα: "Ο σεβασμός και η διάπλαση χαρακτήρα, ως προς τις υποχρεώσεις του παιδιού στον κοινωνικό του περίγυρο είναι πρωταρχική ευθύνη των γονιών."


Ψέμματα; 

"Αποφάσισα να ζήσω" *

Διάβασα σήμερα στα ΝΕΑ  και στο tromaktiko,  για τον τετραπληγικό  Φιλίπ Κρουαζόν που κατάφερε να διασχίσει κολυµπώντας τη Μάγχη, το περασµένο Σάββατο. Ο 42χρονος Γάλλος κατάφερε να κολυµπήσει 21 µίλια από το βρετανικό Φόλκστοουν ώς τη γαλλική πόλη Βισάν σχεδόν δύο φορές πιο γρήγορα από τις αρχικές εκτιµήσεις της οµάδας του.

Τι δύναμη ψυχής μπορεί να έχει αυτός ο άνθρωπος;
Πόσοι από εμάς θα προσπαθούσαν να καταφέρουν έναν τέτοιο άθλο;
Και είναι τυχαίο που τρία δελφίνια του έδιναν κουράγιο συνεδεύοντάς τον σε αυτό το δύσκολο ταξίδι;

Ο Φ.Κ. τα τελευταία δύο χρόνια επιδίδεται στη βελτίωση της τεχνικής του και περνάει περίπου 30 ώρες την εβδοµάδα στα νερά των γαλλικών ακτών του Ατλαντικού. Με δύναμη ψυχής και σθένος ανυπέρβλητο κέρδισε το στοίχημα με τον εαυτό του και το Σάββατο που μας  πέρασε βγήκε νικητής στην προσωπική του "μάχη".

Ξεκίνησε η εβδομάδα μου με σκέψεις περί αναλώσεως σε ασήμαντες επιδιώξεις και μίζερες απαιτήσεις που κάποιες μέρες μας πνίγουν και μας "ρίχνουν" ψυχολογικά.  Και αποφάσισα να αντισταθώ από σήμερα σε όλα αυτά, διαβάζοντας για τον Φιλίπ! Και να φέρνω στο μυαλό μου την εικόνα του στο νερό κάθε φορά που θα στεναχωριέμαι για οτιδήποτε ασήμαντο...

Ευχή μου να πάρουμε όλοι ένα μάθημα από αυτόν τον ήρωα ώστε να καταφέρουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι...



* J'ai decide de vivre , by Philippe Croizon

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Εκφοβισμός;

Τελειώνει ένα σαββατοκύριακο που περιελάμβανε επίσκεψη σε σπίτι φίλων με 10 μηνών μωρό (κορίτσι) και μεσημεριανό γεύμα πάλι με φίλους, με 7 μηνών μωρό (αγόρι). Η πρώτη εμπειρία ήταν άκρως αγχωτική, η δεύτερη λιγότερο. Με μία λέξη όμως, θα μπορούσα να περιγράψω αυτό που αισθάνθηκα (από τους νέους γονείς-φίλους μας) αποχαιρετώντας αυτούς και τα μωρά τους: Εκφοβισμός!

Το μοντέλο οικογένειας στην Ελλάδα φαίνεται να περνάει μια κρίση, κρισάρα θα τολμούσα να πω. Γιαγιάδες και παππούδες αναλαμβάνουν χρέη νταντάς/ οικιακής βοηθού/ παιδιού για όλες τις δουλειές κ.α. πολλά που όλοι μας τα έχουμε βιώσει, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Φιλιππινέζες, Γεωργιανές, Αφρικανές, και άλλων υποανεπτυγμένων χωρών μετανάστριες, αναλαμβάνουν όχι μόνο την καθαριότητα και το νοικοκυριό του σπιτιού αλλά και το παιχνίδι, το φαγητό, την ένδυση, το μπάνιο, ακόμα και τις διακοπές (ως συνοδοί!) μωρών και παιδιών αρκετών ελληνικών οικογενειών!

Η -δυσλειτουργική*- Αμερικάνικη οικογένεια Simpson της δεκαετίας του 90', ίσως δε μας ξενίζει πια σε σχέση με 20 χρόνια πριν. Οι σημερινές μαμάδες γκρινιάζουν πόσο αλλάζει η ζωή τους με τον ερχομό ενός παιδιού, πόσο μειώνεται ο ελεύθερος χρόνος τους, πόσο τους λείπει ο ύπνος, πόσο τους λείπουν τα ταξίδια, πόσο θα ήθελαν να έχουν (ακόμη!) περισσότερη βοήθεια, κ.ο.κ.

Συνειδητοποιώ και φυσικά αντιλαμβάνομαι ότι το να έχεις ένα μωρό, ένα παιδί, είναι πολύ δύσκολο. Δεν περίμενα εξάλλου η μετάβαση από τη μοναχική ζωή στη μητρότητα να είναι εύκολη. Αλλά γιατί τόσος εκφοβισμός από νέες μανούλες; Όχι νέες στην ηλικία (απαραίτητα) αλλά νέες στο "άθλημα"!
Γιατί να θέλουμε να απλοποιήσουμε τη ζωή μας όταν γινόμαστε μητέρες;
"Κάθε αρχή και δύσκολη" λέει ο λαός.
Γιατί να περιμένουμε όλα να μας έρθουν εύκολα ξεκινώντας τη δημιουργία οικογένειας;
Προσπαθώ να καταλάβω αν φταίει η γενιά μας, η λεγόμενη γενιά -εφήβων- των 80s, που μεγάλωσε -σχετικά- πιο εύκολα από τις προηγούμενες γενιές και ως αποτέλεσμα, δεν έμαθε να ζορίζεται και να αντιμετωπίζει τα δύσκολα με χαμόγελο, με υπομονή, με δυνατές αντοχές... Αμ η γενιά των 90s; Κι αυτή, νέα κορίτσια σήμερα, βλέπω γύρω μου να βολτάρει με τα καρότσια και τις οικιακές βοηθούς να κρατάνε τα ψώνια ΤΟΥΣ και να προσέχουν τα παιδιά ΤΟΥΣ (φυσικά αναφέρομαι μόνο σε όσες έχουν μεγάλο πορτοφόλι...).

Δε θέλω να είμαι απαισιόδοξη, ούτε να τα βάζω όλα "στο ίδιο τσουβάλι"... Απλά αναρωτιέμαι αν το κίνημα του φεμινισμού και της ανεξαρτησίας των γυναικών σε συνδιασμό με την επαγγελματική της καταξίωση, έφερε όλο αυτό το "τσουνάμι" γκρίνιας και δυσανασχέτησης στις νέες μανούλες και ισοπέδωσε το παλαιό, κλασσικό μοντέλο της ελληνικής οικογένειας που ήθελε τη νέα μανούλα την πιο ευτυχισμένη και ξέγνοιαστη μανούλα του κόσμου**...



*    δυσλειτουργική οικογένεια [dysfunctional family]
**  φέρνω στο νου μου τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες της μαμάς μου με εμένα μωρό, αγκαλιά μόλις με έφερε στο σπίτι και συγκινούμαι... ακόμα!

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Περιμένοντας τον πελαργό: με καθυστέρηση ή κοντά στην ενηλικίωση;

ο Πελαργός έχει κι αυτός ηλικία;
Διάβασα πρόσφατα στο blog της δημοφιλούς  News Anchor Mom για την Elizabeth Adeney, μία 66χρονη επιτυχημένη γυναίκα καριέρας (όπως πλέον αποκαλούνται ευρέως οι γυναίκες που αφοσιώνονται στην απόκτηση επαγγελματικής καταξίωσης και status), όταν βρισκόταν στον 8ο μήνα της πρώτης της εγκυμοσύνης.

Συνοπτικά, θέλω να μοιραστώ κάποια πράγματα που μου έκαναν εντύπωση στο συγκεκριμένο άρθρο:
    
    Elizabeth Adeney στον 8ο μήνα (πηγή: ABC)
  • πρώτα από όλα, η εικόνα της... Σάστισα όταν είδα τη φωτογραφία. Ακόμα κι εγώ -που θεωρώ ότι είμαι αρκετά προχωρημένη και καθόλου στενόμυαλη- δεν ένιωσα καθόλου άνετα, δε χαμογέλασα, δε χάρηκα, δεν τη θαύμασα. Στιγμιαία ντράπηκα για αυτή μου την αντίδραση και είμαι σίγουρη ότι θα τη σκέφτομαι για καιρό...
  • αναρωτήθηκα πως θα νιώθει αυτό το παιδί όταν θα είναι στις τελευταίες τάξεις του σχολείου που η μητέρα του θα είναι περίπου 85 ετών (!). Εντάξει, μπορεί να ζούμε περισσότερα χρόνια από παλαιότερες δεκαετίες, αλλά όταν είσαι 85, ε, δεν παύεις να είσαι ηλικιωμένος. Σωστά; (αναρωτήθηκα, πάλι με ελαφριά σύγχηση πλέον, αντί ντροπής...)
  • Και πάνω που είχα θυμώσει πολύ, διαβάζω ότι η ίδια δήλωσε ότι "σημασία δεν έχει πόσων ετών είσαι, αλλά πόσων ετών νιώθεις, κι εγώ νοιώθω μόλις 39". Cliche θα πείτε, το ξέρω, κι εγώ το ίδιο είπα, αλλά αμέσως μετά σκέφτηκα ότι ακριβώς την ίδια άποψη έχω κι εγώ εδώ και πολλά χρόνια για το θέμα ηλικία, πολύ πριν πατήσω τα πρώτα -άντα, ίσως επειδή πάντα γύρω μου ζούσα με γυναίκες απροσδιόριστης ηλικίας, όχι απαραίτητα δήθεν νεάζουσες, αλλά αυτές που έχουν περισσότερη ενέργεια, τσαγανό και ενδιαφέροντα ακόμα και από έφηβες κοπέλες. Η μητέρα μου είναι μία από αυτές και τη θαυμάζω (για αυτό και για άλλα πολλά) απεριόριστα.
  •   
    η Elizabeth Adeney με το
    νεογέννητο (πηγή: DailyMail.co.uk)
  • Προσπαθώντας να εναντιωθώ στα όσα διάβαζα, έφτασα στην παράγραφο όπου γιατρός ανέφερε ποια προβλήματα υγείας της μητέρας μπορούν να επηρεάσουν το έμβρυο κατά την κύηση. Κατέληξε στην άποψη ότι "εφόσον η μητέρα έχει γερή καρδιά, οτιδήποτε συμβεί κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, αντιμετωπίζεται". Εκεί λοιπόν σκέφτηκα πόσες φίλες και γνωστές μου ανέβασαν πίεση, έκαναν ενέσεις, ήταν ξάπλα στο κρεββάτι μέχρι και καθόλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης κ.ο.κ. και όλες αυτές από 26 έως 36 ετών. Φυσικά και όλες τους είχαν γερή καρδιά, όπως φαίνεται ότι είχε και η Elizabeth Adeney, μιας και σε άλλο άρθρο της Daily Mail, κρατά το νεογέννητο στην αγκαλιά της και φαίνεται πολύ ευτυχισμένη (2 Ιουνίου 2009).
  • Τέλος, και αφού δεν κατάφερα να θυμώσω/ νευριάσω/ εναντιωθώ αρκετά, τελειώνοντας την ανάγνωση του άρθρου διαβάζω ότι "μόνο 5 γυναίκες άνω των 55 ετών έχουν προχωρήσει σε παρόμοια προσπάθεια εγκυμοσύνης, οπότε ας μην το κάνουμε θέμα"...(!)
Τελικά γίνεται να μην το κάνουμε θέμα;

Η Elizabeth Adeney είχε προσπαθήσει στα 45 της να μείνει έγκυος, δεν τα κατάφερε και τελικά έφτασε να κάνει θεραπεία IVF στην Ουκρανία, μιας και στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν επιτρέπεται σε γυναίκες άνω των 50 ετών να υποβάλλονται σε παρόμοιες θεραπείες.
Μήπως κάνουν το σωστό;

Η έφηβη πολύτεκνη
μητέρα Vicky Pollard
(πηγή: DailyMail.co.uk)
 Μπορεί άραγε η κοινωνία μας να αντέξει (κοινωνικά πάντα) μονογονεϊκές ή και κανονικές οικογένειες με γονείς που μοιάζουν με παππού & γιαγιά ενός παιδιού (ή ίσως και περισσότερων;)
Και υπάρχει περίπτωση το ακριβώς αντίθετο, κορίτσια στο άνθος της ηλικίας τους να γίνονται μητέρες, να είναι πιο αποδεκτό στην εποχή μας; Στην Αγγλία μερικά χρόνια πριν χρησιμοποίησαν Virtual Babies (Baby Simulation Dolls) ώστε να μειώσουν τον αυξανόμενο ρυθμό γεννήσεων από έφηβες κοπέλες (διαβάστε εδώ το σχετικό άρθρο).

Αν οι 5 γυναίκες άνω των 55 ετών που έχουν καταφέρει να γίνουν μητέρες γίνουν περισσότερες, τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την εξέλιξη της "παραδοσιακής οικογένειας";
Οι προβληματισμοί και τα σχόλια δικά σας...


most pop

Mamades Mpampades button