Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Ένα επετειακό ποστ

Σήμερα είναι ένας χρόνος από τη δημιουργία αυτού του blog. 
Από ένα βράδυ που ξεκίνησα με θάρρος (ίσως και λίγο θράσος) και πολλή όρεξη να μοιράζομαι τις σκέψεις μου για οτιδήποτε συνέβαινε ή ήθελα να συμβεί στο μέλλον, τους προβληματισμούς μου για τη μητρότητα, τα άγχη μου για τη γυναικεία φύση σε σχέση με το πως συμπεριφέρεται απέναντι στα παιδιά, στην οικογένεια, στην εργασία, στις φιλίες της, σε όλους τους ρόλους που εκείνη (εγώ) επιλέγει να "παίξει".

Από τη μία αισθάνομαι ότι πέρασε τόσο πολύ γρήγορα, συνέβησαν τόσα καινούργια και όμορφα γεγονότα: η πρώτη επέτειος του γάμου μας, η εγκυμοσύνη μου, το ξεκαθάρισμα στον επαγγελματικό τομέα. Από την άλλη ο χρόνος πέρασε σχεδόν βασανιστικά αργά κάποιους -αρκετούς- μήνες που εκκρεμούσαν τόσες απαντήσεις και τόσα προβλήματα που περίμεναν τη λύση τους.

Διάβαζα πρόσφατα εδώ το ποστ με τίτλο Το Νόημα της Ζωής σε Πέντε Φράσεις, από τη Μαμά Κουκουβάγια και σκεφτόμουνα πόση σημασία τελικά μπορεί να έχει ένας συγκεκριμένος χρόνος στη ζωή ενός ανθρώπου. Ένας χρόνος που ουσιαστικά είναι η αρχή των αλλαγών για το υπόλοιπο της ζωής του, ίσως ο χρόνος που θα θυμάται πιο έντονα από άλλους στο πέρασμα των δεκαετιών, ο χρόνος που από αυτόν θα μάθω να μετράω αντίστροφα για να βρω την ηλικία του πρώτου μας παιδιού, του πρώτου καλοκαιριού χωρίς διακοπές στο νησί μας, του πρώτου φθινοπώρου χωρίς σχέδια ανάπτυξης για τη δουλειά, των πρώτων χριστουγέννων που το δέντρο θα στολιστεί με πολύ μεγάλη χαρά!

Αφιερωμένες λοιπόν από εμένα για όλους εσάς οι πέντε φράσεις που μέσα τους περικλείουν το Νόημα της Ζωής όπως το δανείζομαι από τη Μαμά Κουκουβάγια και με την ευχή να είμαστε όλοι οι άνθρωποι πιο υγιείς συναισθηματικά και πιο ευτυχισμένοι παρόλη τη μιζέρια γύρω μας και τις αντιξοότητες της εποχής που πρέπει να ξεπεράσουμε με υπομονή, επιμονή και θέληση.

Μακάρι να είχα το θάρρος να ζήσω τη ζωή μου όπως ήθελα και όχι όπως μου επέβαλαν.
Μακάρι να μην εργαζόμουν τόσο σκληρά.
Μακάρι να είχα το θάρρος να εκφράσω τα συναισθήματά μου.
Μακάρι να είχα διατηρήσει επαφή με τους φίλους μου.
Μακάρι να είχα αφήσει τον εαυτό μου να είναι πιο ευτυχισμένος.



 

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

Η γλύκα της εγκυμοσύνης

Σκέφτομαι να σβήσω αυτό το blog τις τελευταίες ημέρες, λίγο προτού γιορτάσει τα πρώτα του γενέθλια. Ο λόγος είναι ότι κάποιοι κακοπροαίρετοι, "δήθεν" φίλοι, διαβάζοντας αυτά που γράφω δυσανασχετούν και δημιουργούν προβλήματα εκεί που ουσιαστικά δεν υπάρχουν. Απλά επειδή τους τη σπάει η γνώμη μου, η αλήθεια μου.

Αυτό το πλάσμα όμως που μεγαλώνει μέσα μου, δε με αφήνει να το κάνω. Η γλύκα της προσμονής μας έχει κάνει και τους δύο καλύτερους ανθρώπους. Μαζί με αυτό το blog εξάλλου εκφράστηκε πια και δημοσίως (!) η μεγάλη μου επιθυμία να γίνω μητέρα, να φέρω στον κόσμο έναν άνθρωπο που θα θέλει να γίνει κάθε μέρα και καλύτερος, που δε θα βολευτεί στα δεδομένα του, που δε θα χρωστάει σε κανέναν τις όποιες δάφνες του, που δε θα φτύνει εκεί που πριν λίγο έτρωγε και που πάνω από όλα θα δίνει το καλό παράδειγμα γύρω του όπως ακριβώς και ο πατέρας του, ο πιο έξυπνος, αληθινός και καλοσυνάτος άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου.

Αυτό το blog γεννήθηκε μέσα από την έμπνευση που μου έδωσαν γονείς που θαύμασα (και ακόμα θαυμάζω και προσωπικά πλέον, όχι μόνο ανώνυμα) όπως ο babakas (Γιώργος), η (not) just mums  (Γιολίνα), η marquis (Δανάη), η freedula, η ψιλικατζού (Κωνσταντίνα), η γαϊτανάκι (Elisa), η hoolaboola (Έλενα). Γονείς που γνώρισα καλύτερα και που ξεχώρισα για την υπομονή και την ειλικρίνειά τους και που θεωρώ πια Φίλους μου έστω και αν αφορμή για να γνωριστούμε ήταν αυτό εδώ το μικρό εξομολογητήρι μου!

Και φυσικά ο καλός μου, αυτός στον οποίο χρωστάω το θαύμα που υπάρχει μέσα μου και που σε μερικά χρόνια εύχομαι να διαβάζει τα ποστ και να γελάει με τα γραπτά της μαμάς του.

Σας ευχαριστώ όλους εσάς λοιπόν που είστε άνθρωποι με αλήθεια. Από τα βάθη της καρδιάς μου. Και συνεχίζουμε, Εγώ, Εκείνος και το φακόσπυρό μας...

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Ποιες μεγαλώνουν τα παιδιά ΣΑΣ;

Ακόμα είμαι ταραγμένη παρόλο που έχει περάσει μία ώρα.
Μα να μου κλείσει το τηλέφωνο;
Την πληρώνουν ώστε να τους κρατάει και το παιδί;
Αν ΔΕΝ είχαν τοποθετήσει ΚΑΙ κάμερα τι θα έκανε δηλαδή η αγενέστατη; Θα το σάπιζε στο ξύλο;
Νεύρα, νεύρα, νεύρα.

Μου τσάκισε το νευρικό μου σύστημα μια νταντά (ο Θεός να την κάνει, απλά μάλλον από ανάγκη -όπως τόσες - από καθαρίστρια, φόρεσε ένα καλύτερο φορεματάκι και ένα ψεύτικο χαμόγελο και αναβαθμίστηκε σε νταντά, έτσι από μόνη της!) από αυτές τις αγενέστατες, τις ξιπασμένες, τις αντε-και-στο-διάολο Ελληνίδες που βρίζουν τις αλλοδαπές που τους παίρνουν τις δουλειές και τους άντρες τους. Αυτές που συνήθως είναι μέσα στα νεύρα πριν μπούνε στα σπίτια σας, αυτές με τη δήθεν καλοσύνη μόνο μπροστά στον εργοδότη τους και την ευγένεια του κώλου όταν φοβούνται μη χάσουν το μεροκάματο.

Αλήθεια σας λέω, τις σιχαίνομαι αυτές τις γυναίκες.
Γιατί μεγαλώνουν παιδιά. Παιδιά άλλων, κάποιων γυναικών που επιλέγουν να δίνουν όλο τους το μισθό σχεδόν σε αυτές απλά για να μη μένουν κλεισμένες με ένα παιδί όλη μέρα σπίτι και για να λένε ότι έχουν και κοινωνική ζωή (my ass!).

Κυρίες μου Ξ-Υ-Π-Ν-Η-Σ-Τ-Ε !
μήπως θα ήταν καλύτερα
αν το παιδί σας μεγάλωνε
με μια κατσίκα;;;
Αν οι άντρες σας δεν έχουν τη νοημοσύνη να καταλάβουν ότι η γυναίκα που μεγαλώνει το παιδί σας είναι ο σατανάς μεταμορφωμένος, εσείς τουλάχιστον οφείλετε να την περάσετε από τις πιο τρομερές δοκιμασίες προτού της εμπιστευτείτε το παιδί σας. Εμένα σήμερα η νταντά καλών μας φίλων, που ήξερε και ποια είμαι, μου έκλεισε το τηλέφωνο κατάμουτρα αφού πρώτα μου είπε "ποια είστε εσείς να με επικρίνετε;", επειδή τόλμησα να τη ρωτήσω γιατί δε μίλησε ευγενικά σε μια κοπέλα που έστειλα στο σπίτι τους να αφήσει κάτι αλλά σχεδόν τη διαολόστειλε από το κουδούνι της κάτω εξώπορτας λέγοντας της να μην ανέβει στο σπίτι και να αφήσει ότι έχει στο ασανσέρ. Και μη μου πείτε φοβόταν για κλέφτη και άλλα τέτοια γλαφυρά, γιατί την είχε ειδοποιήσει ο εργοδότης της (όχι εγώ) 2 λεπτά πριν!

Δώσατε "θάρρος στο χωριάτη" και φοβάμαι ότι σε πολλές από εσάς, έχει ήδη "ανέβει στο κρεβάτι" και δεν έχετε πάρει πρέφα επειδή μπροστά σας ή στην κάμερα (που φυσικά και ξέρουν που βρίσκεται με τόσα χρόνια πείρας!) το παίζουν ήρεμες και γλυκές με το παιδί σας. Για βάλτε κάποιον φίλο σας να τηλεφωνήσει σπίτι... Να πάει από εκεί απροειδοποίητα να αφήσει κάτι για εσάς... Να της μιλήσει ένας δικός σας άνθρωπος μεν, ξένος προς εκείνη δε... Να δούμε, τι άνθρωπος είναι, πόση ειλικρινή ευγένεια διαθέτει, πόσο αληθινό είναι το χαμόγελό της;

Δεν το παίζω έξυπνη επειδή είμαι από τις -πολύ- τυχερές που έχουν την πιο καλοσυνάτη νταντά (βασικά είναι αυτή που μεγάλωσε κι εμένα (!) αλλά επειδή βλέπω γύρω μου φοβισμένα, αντικοινωνικά παιδάκια, βρέφη που δε μπορούν να κοιτάξουν κανέναν στα μάτια, τρομαγμένα, κάποιες φορές υστερικά και άλλες απρόσιτα, και αναρωτιέμαι:
Ποιος φταίει;



most pop

Mamades Mpampades button