Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Τη βαρέθηκα (πολύ) την ησυχία τα τελευταία (πολλά) χρόνια...

...έγραψα πριν λίγες μέρες σε απάντηση στον "τοίχο" μου στο fb.
Και μετά διάβασα το πιο συγκινητικό ποστ της blog-ο-φίλης yolinas εδώ και συνειδητοποίησα πόσο άσκοπο είναι να παραπονιόμαστε εμείς οι γυναίκες σχεδόν  για κάθε τί που συνδέεται με τα παιδιά μας: τη συμπεριφορά τους, τον ύπνο τους, το φαγητό τους, το σχολείο τους, τους φίλους τους, τα ενδιαφέροντά τους, και τόσα άλλα που δε χρειάζεται να απαριθμήσω.

Ε ναι τη βαρέθηκα την ησυχία της -συνειδητά- μοναχικής μου ζωής των τελευταίων ετών. Ναι, θέλω να ακούω κλάμματα, φωνές και τρελλά ουρλιαχτά από το παιδί ΜΑΣ και όχι από τα ξένα που -συνήθως- συνοδεύονται και από τη γκρίνια των μανάδων τους. Αυτών που αντίθετα από τη φίλη μου yolina, ίσως δεν πέρασαν το γολγοθά τους προτού φέρουν στον κόσμο το παιδί τους, που δε συνειδητοποιούν όσο συχνά πρέπει πόσο ευλογημένες είναι που έγιναν Μητέρες όταν άλλες γυναίκες δεν το κατάφεραν παρόλες τις προσπάθειες που έκαναν.

Η ησυχία που λείπει από όλες τις μαμαδο-φίλες μου σίγουρα θα ξανακάνει την εμφάνισή της όσο το παιδί ή τα παιδιά τους θα ανεξαρτητοποιούνται και τελικά θα ανοίξουν τα φτερά τους για άλλα μέρη, μακριά από αυτές. Γιατί όμως τόση γκρίνια τελικά; Είμαι παράφρων που ανυπομονώ να γεμίσει το σπίτι μας φωνές και θόρυβο μωρού; Πρέπει να ανησυχώ που κι εγώ έχοντας περάσει όλες τις εξετάσεις με τρομερό άγχος και φόβο για να σιγουρευτούμε ότι το μωράκι μας είναι καλά στην υγεία του, σκέφτομαι διαρκώς πόσο πολύ θέλω να έρθει η μέρα που θα βγούμε παρεούλα και οι τρεις μας από το μαιευτήριο και που η ζωή μας θα αλλάξει εντελώς;

Καμμία γυναίκα δεν πρέπει να γκρινιάζει και να μιζεριάζει με δικαιολογία το ή τα παιδιά της. Το θεωρώ απαράδεκτο να βγαίνουν απωθημένα εκεί που δε σηκώνει καμμία δικαιολογία.
Κυρίες μου κάντε κάτι άλλο, γυμναστείτε, ψωνίστε, τρέξτε. ξεκινήστε μποξ, βγείτε για ένα καφέ με τις φίλες σας, πάρτε το αυτοκίνητο και οδηγήστε μέχρι τη θάλασσα να ξελαμπικάρει το μυαλό σας!

Όμως μη μου λέτε συνέχεια: "θα δεις τώρα που θα γίνεις μανούλα όλα θα αλλάξουν και θα δεις πόσο θα σου λείπει η ησυχία σου" γιατί α) ΤΡΕΛΛΑΙΝΟΜΑΙ και β) για αυτόν ακριβώς το λόγο θέλω παιδί: για να αλλάξουν όλα προς το καλύτερο και να μην έχω ησυχία!

Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

Η ζωή μου π.Ε. & μ.Ε.

Μετά από μία ξεπέτα καταναλωτικού οργίου στον ΑΒ για να γεμίσει το αδειανό, καλοκαιρινό μας ψυγείο κάθισα στον καναπέ μου και σκέφτηκα το εξής: είναι σωστό 5 μηνών έγκυος να πηγαίνω sΜ* να γεμίζω τις σακκούλες, να τις κουβαλάω στο πάρκινγκ, να τις βάζω στο πορτ παγκάζ και μετά -άντε πάλι- ξεφόρτωμα, κουβάλημα και τακτοποίηση στο σπίτι;
Μήπως το παρακάνω και φέρομαι λίγο ανεύθυνα ως προς την κοιλίτσα;
Ξέρω τι θα προτείνετε, το έχω ήδη κάνει, να μου τα στέλνουν στο σπίτι. ΟΚ, καλό κι αυτό αλλά για 4 σακκούλες (γεμάτες) δεν το κάνω, δε μου πάει.

Και επιστρέφω στο θέμα του ποστ: πως αλλάζει τελικά η ζωή  π.Ε. και μ.Ε. ** ;
Γενικά, δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου αν εξαιρέσω τη δυσκολία στριφογυρίσματος στο κρεββάτι, το βαθύ κάθισμα αντί σκυψίματος για να πιάσω ότι μου πέφτει κάτω (γενικά είμαι και λίγο ατσούμπαλη!), την ξάπλα με τα πόδια ψηλά αντί καθίσματος στον καναπέ, κάποια ανεπιθύμητα σωματικά θεματάκια (τύπου ραγάδες, πρήξιμο στήθους κλπ.), την πιο προσεκτική οδήγηση (σε συνδιασμό με την αλλαγή του smart μου, σνιφ), το ότι είδα το πραγματικό χρώμα των μαλλιών μου μετά από 20 περίπου χρόνια (και μου αρέσει πολύ!), το πρήξιμο στα δάχτυλα όταν έχει ζέστη, την αποφυγή κατανάλωσης από φρέσκιες σαλάτες εκτός σπιτιού και την -κατά διαστήματα μεγάλη- αποχή από το σεξ.
Τα περισσότερα από τα παραπάνω (εκτός του τελευταίου φυσικά) είναι ελάχιστης σημασίας, αλλά και πάλι μια καταπίεση την έχουν.
Κι εγώ δεν ήμουν ποτέ άτομο που σήκωνα την καταπίεση. Αυτό το ξέρω κι εγώ και οι γύρω μου καλά. Οι οποίοι γύρω μου τρίβουν τα μάτια τους, χάνουν τα λόγια τους, δεν ξέρουν τι να πουν που η εποχή μ.Ε. -σε σχέση με την π.Ε.- είναι τόσο καλύτερη.
"Έχεις γλυκάνει πολύ" μου λέει ο αγαπημένος μου άντρας,
"τι καλό παιδί έχω εγώ καλέ" μου λέει η τρελλή  μου μανούλα,
"πόσο έχεις ηρεμήσει" ακούω από τον κολλητό μου φίλο από τα 13, και άλλα παρόμοια που ομολογουμένως μου αρέσουν πολύ και τα χαίρομαι ακόμα περισσότερο!

Σήμερα λοιπόν που είδα και μια συμμαθήτρια από το δημοτικό (είχα να τη δω περίπου 25 χρόνια κοινώς) με το μεγάλο -6/7 ετών- παιδάκι της, δεν τη ζήλεψα καθόλου. Στην π.Ε. εποχή θα έλεγα ότι η μ.Ε. εποχή θα είναι ανυπόφορη, απαιτητική, δύσκολη, κλπ. και πόσο πιο εύκολο είναι να κάνει μια γυναίκα παιδιά μέχρι τα 30 της ώστε να έχει την ψυχραιμία, την άνεση και την υπομονή για όλες τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει. Μύθος.


Παίρνω πίσω το "σχεδόν καθόλου" της δεύτερης παραγράφου: η ζωή μου μ.Ε. έχει αλλάξει σαφώς προς το καλύτερο.
Το βλέπω στον καθρέφτη μου κάθε πρωί που ξυπνάω, στα μάτια του όταν μου λέει πόσο όμορφη είμαι, στους γύρω μου που με κοιτάνε όλο γλύκα. Και τελικά δεν την αλλάζω με τίποτε τη μ.Ε. εποχή και ας έχει όση καταπίεση θέλει!


*sM: supermarket
** προ και μετά εγκυμοσύνης

Πέμπτη 11 Αυγούστου 2011

Μια ημέρα που θα τη θυμάμαι για πάντα

10.08.11

με λίγα και αληθινά δάκρυα συγκίνησης στα μάτια
με μία ανεξήγητη απληστία ["θέλω κι άλλο, κι άλλο"]
με την εξέταση β' επιπέδου στην 22η εβδομάδα
με τον πιο ευαίσθητο άντρα δίπλα μου να μου κρατάει το χέρι σφιχτά και να χαμογελά
με τα μάτια καρφωμένα σε μία οθόνη να βλέπω το πιο περίεργο πλάσμα του κόσμου και να μου μοιάζει κιόλας (!)
με σκέψεις που δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα έκανα στη ζωή μου ["μπορεί να νοιάζομαι τόσο για ένα πλάσμα που δεν έχει καν γεννηθεί;"]
με μία απεριόριστη λαχτάρα να ευχαριστήσω το σύντροφο της ζωής μου που μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω αυτήν τη μέρα
με λίγο παραπάνω φόβο από χτες για το αύριο
με αισιοδοξία ότι η ζωή θα γίνει ακόμα πιο όμορφη από εδώ και πέρα κι ας είναι πιο δύσκολη
με την απορία "μα πως οι γυναίκες που ξέρω δε μου είχαν πει τίποτε για αυτά τα συναισθήματα;"
με απόλυτη τήρηση σιωπής κατά τη διάρκεια της εξέτασης, κάτι που δε συνηθίζω...
με τη λαχτάρα να περάσουν και οι υπόλοιπες εβδομάδες όσο γρήγορα πέρασε το πρώτο μισό και να τον αγκαλιάσουμε λίγο πριν τα Χριστούγεννα, πλάι στο πρώτο δέντρο που θα στολίσω μετά από πολλά χρόνια...

Καλό βράδυ μετά από μία ημέρα που θα θυμάμαι για πάντα και με την ευχή όλες οι γυναίκες που θέλουν να γίνουν μητέρες να το καταφέρουν ακόμα και μετά τα 35+.

most pop

Mamades Mpampades button