London calling

Αυτή η φθινοπωρινή μουντίλα του Λονδίνου με τρελλαίνει. Άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά.
Βρίσκομαι στο δέκατο τέταρτο όροφο και βλέπω το ποτάμι, ένα μέρος του ανατολικού Λονδίνου, ένα τεράστιο γκριζομπλέ σύννεφο και στον ορίζοντα... μία (πλατιά, γεμάτη ζωή) πορτοκαλί-κίτρινο-μωβ γραμμή τόσο μοναδική και πανέμορφη λες και κάποιος την έβαλε εκεί για να δίνει ελπίδα.
Πως μου ήρθε στο μυαλό η ελπίδα;

Νομίζω ότι η γραμμή αυτή είναι εκεί για να μη μονοπωλεί το ενδιαφέρον του θεατή η γκριζάδα του ουρανού, των κτιρίων και των βρώμικων νερών του Τάμεση. Όσοι αγαπάνε το μελαγχολικό, Λονδρέζικο τοπίο, θα με καταλάβουν, όσοι όχι, μάλλον θα με λένε ήδη "ανώμαλη"...

To make the long story short, που λένε και στο εδώ χωριό, κάθε φορά που επισκέπτομαι αυτήν την πόλη θαυμάζω...

Το πόσο καθαρή είναι. Σήμερα (ενώ έτρωγα έξω σε πεζόδρομο) είδα τον ίδιο τυπάκο να καθαρίζει τα ίδια 10x10 μέτρα 5 φορές μέσα σε μία ώρα (και ΝΑΙ, μάζευε σκουπιδάκια, αλήθεια!)
Το πόσο οργανωμένη είναι. Καθαρές ταμπέλες που σου λένε το ΣΩΣΤΟ δρόμο και τη ΣΩΣΤΗ ονομασία του μέρους που θες να πας, παγκάκια και κοινόχρηστοι χώροι ξεκούρασης στα σωστά σημεία (και πιο καθαρά και από τα έπιπλα κήπου στο σπίτι μας!), φωτισμός και κάδοι σκουπιδιών ΠΑΝΤΟΥ.
Το πόσο πράσινη είναι. Ναι το κλίμα βοηθάει, το ξέρω, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι συνδιασμοί των λουλουδιών και των θάμνων, η άψογη κατάσταση των δέντρων, η σωστή περιποίηση των παρτεριών, τα κρεμαστά, πολύχρωμα λουλούδια σε στάσεις λεωφορείων, τόσο ΜΑ τόσο πράσινα (όλα όσα προορίζονται να είναι πράσινα, εννοείται ότι μιλάμε για μία μεγαλούπολη, τίγκα στο μπετόν).
Το πόσο φιλόξενη είναι. Κάποιοι θα πείτε "οι Άγγλοι φιλόξενοι;;;", κι όμως, δεν υπάρχει μέρος που (αν είσαι τουρίστας) δε θα σου χαμογελάσουν, δε θα σε εξυπηρετήσουν, δε θα σεβαστούν κάθε σου ανάγκη και απαίτηση.

Δε θέλω να μετακομίσουμε εδώ μόνιμα.
Μη με προτρέψετε.
Θέλω όμως στην πόλη μας να καθαρίσουμε, να οργανωθούμε, να πρασινίσουμε και να γίνουμε πιο φιλόξενοι.
Μπορούμε άραγε ή είμαστε μειοψηφία όσοι το θέλουμε;




υ.γ. το ποστ μιας καλής φίλης με έκανε να θυμώσω, να λυπηθώ και να γράψω τα παραπάνω για το εδώ, το τώρα. Αν κάποιοι με βρήκατε υπερβολική, ζητώ την κατανόησή σας...