Πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε π α ι δ ι ά ααα...

Και όταν λέω παιδιά, το εννοώ.
Γιατί πως αλλιώς μπορεί να γιορτάσει ένας άνθρωπος αν δεν αισθανθεί πάλι παιδί;
Διπλό νόημα όμως έχει ο τίτλος αυτού του ποστ γιατί έχοντας επιστρέψει από κάμποσες μέρες στη βόρεια Ιταλία, συνειδητοποίησα και πόσο ξέρουν να γιορτάζουν οι γονείς ΜΕ τα παιδιά τους σε μέρη που είναι βασικά kid-friendly ή αλλιώς φιλικά προς το παιδί.

Από που να ξεκινήσω λοιπόν να σας εξιστορήσω πως είδα εγώ στο τελευταίο μας ταξίδι να γιορτάζουν (με) τα παιδιά;
σκηνή #1 συγκίνηση: κεντρικός δρόμος μικρής πόλης στη βόρεια Ιταλία, συνωστισμός στους δρόμους για τα εορταστικά ψώνια, κίνηση από αυτοκίνητα, καιρός ευτυχώς ηλιόλουστος. Και ξαφνικά, ζευγάρι τυφλών περπατά κρατώντας και οι δύο μπροστά τους το σχετικό μπαστούνι για εμπόδια και πίσω τους... ένα τροχήλατο ειδικό καρότσι με ένα μωρό το πολύ 8 μηνών! Χαμογελαστοί και οι τρεις, απολάμβαναν τη βόλτα τους χωρίς κανένα πρόβλημα στους δρόμους του Bergamo.

σκηνή #2 απόλαυση: παγωμένος πεζόδρομος, χιόνια στα πλαϊνά και αρκετός πάγος, κίνηση από ανθρώπους που διασκέδαζαν τον ερχομό της νέας χρονιάς. Ζευγάρια πολλά με παιδιά ακόμα περισσότερα, πολλοί με μικρόσωμα ή και μεγαλόσωμα σκυλιά, καρότσια, σακούλες, και ό,τι άλλο μπορεί να μεταφέρει μία οικογένεια σε μια βόλτα της. Απόλυτη ηρεμία. Ούτε φωνές, ούτε ουρλιαχτά στα πεσίματα των μικρών φιλόδοξων σκιέρ & παγοδρόμων που γλιστρούσαν συνεχώς, καμμία υστερία για το στρίμωγμα και την κακουχία από το κρύο και τον πάγο. Σκηνικό βγαλμένο από ταινία του Αγγελόπουλου σχεδόν... αργό και ήρεμο. Και θυμήθηκα την τελευταία φορά στην Αράχωβα (μπλιάχ) πριν από μερικά χρόνια που όλες οι chic μαμάδες με τις φιλιππινέζες τους ούρλιαζαν κάθε φορά που ο μικρός Γιαννάκης (άντε να μας ζήσει σήμερα!) έπεφτε στο χιόνι ή γλιστρούσε στα σπασμένα πεζοδρόμια και έσκουζε.

σκηνή #3 ευχαρίστηση: παραμονή πρωτοχρονιάς και δύο μαμάδες σε μία παρέα λίγο πιο πέρα από το τραπέζι μας σε πολυτελέστατο εστιατόριο της μικρής πόλης όπου κάναμε διακοπές, θηλάζουν τα μωρά τους (άνω των 6 μηνών) στο τραπέζι και η παρέα, οι θαμώνες, οι σερβιτόροι, κοκ. δεν ασχολούνται καν! Όλοι γιορτάζουν σα να μη συμβαίνει τίποτα, μάλιστα ο σερβιτόρος φέρνει μερικές ζεστές πετσέτες σε ειδικό κουτάκι (για να μην κρυώσουν!) ώστε να σκουπιστεί η μαμά μετά το θηλασμό. Περιττό να πω ότι το ρέψιμο-after το ανέλαβαν οι άνδρες ώστε οι μανούλες να απολαύσουν τα βεγγαλικά (που συνεχίστηκαν μέχρι και 35' μετά την αλλαγή του χρόνου).

Αντιλαμβάνομαι λοιπόν, ότι η χώρα μας -στις περισσότερες περιπτώσεις- δεν είναι φιλική όχι μόνο προς τα παιδιά, αλλά και προς τους γονείς. Τα παραπάνω τρία περιστατικά με έκαναν να αναρωτηθώ τι φταίει, ποιες συνήθειες ή απωθημένα μας κάνουν πιο δυσκοίλιους να το πω (;) σε σχέση με την καλοπέραση ΜΕ τα παιδιά μας που συνεπάγεται και τη δική μας  καλοπέραση (σωστά;).

Αν στην Ελλάδα μας δεν είχαμε -οι περισσότεροι- συνηθίσει να "παρκάρουμε" τα παιδιά στους γονείς μας ή όπου αλλού για να διασκεδάσουμε (που λέει ο λόγος) και είμασταν αναγκασμένοι (με την καλή έννοια) να μας συνοδεύουν σε όλες μας τις δραστηριότητες, τότε πιστεύω ότι και η Ελλάδα θα ήταν μια χώρα περισσότερο kid-friendly και λιγότερο προβληματική σε αυτό το θέμα...

Όσο για τους τυφλούς αλλά και γενικότερα τα ΑΜΕΑ που ζουν ανάμεσά μας αλλά σπανίως τα βλέπουμε με τα παιδιά τους, η Λυγερή Βασιλείου μέσα από το υπέροχο blog της φωνάζει προς όλους μας να τη βοηθήσουμε ώστε να γίνει επιτέλους αυτή η χώρα αντάξια της ιστορίας της.

Καλή μας χρονιά λοιπόν και ας κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας ο επόμενος χρόνος να μας κάνει περισσότερο παιδιά και λιγότερο "μεγάλους"...

Περισσότερα για τα ΑΜΕΑ:
Δίκτυο Παροχής Υπηρεσιών και Ενημέρωσης Ατόμων με Αναπηρίες "LifeRight"
Blog των AMEA (Ατόμων με Αναπηρία)