Το πρωινό χουχούλιασμα του Σαββατοκύριακου στο κρεββάτι κάτω από τα παπλώματα, το αναμμένο τζάκι που μας κρατάει την πιο ζεστή παρέα, το μαγείρεμα διαφορετικών αγαπημένων φαγητών, η βουή του αέρα από τις χαραμάδες που δεν έχεις προλάβει να κλείσεις, οι ζεστές κάλτσες στα πόδια, οι σκούφοι, η κουβερτούλα στον καναπέ, και τόσα άλλα, σηματοδότησαν και φέτος την αρχή του χειμώνα το σαββατοκύριακο που μας πέρασε.
Μύρισε χειμώνας και μέσα από το τελευταίο, χουχουλιάρικο ποστ της yolinas με τίτλο Χειμώνας-you get it, που πάντα με εμπνέει και έτσι μιας και αυτός ο χειμώνας θα είναι ο πιο ξεχωριστός λόγω της γέννησης του μικρού μας σκέφτηκα να καταγράψω λίγες χειμωνιάτικες σκέψεις προτού βρεθώ με το ένα χέρι να θηλάζω και με το άλλο να ψάχνω στο internet πληροφορίες για το θηλασμό (όχι πως δεν το έχω ήδη κάνει, αλλά λέμε τώρα...).
Όταν ξαναβρεθήκαμε με τον Γιώργο (ήμασταν φίλοι ως φοιτητές, χαθήκαμε για κάμποσα χρόνια και τελικά ξαναβρεθήκαμε για να μείνουμε μαζί μέχρι τα βαθιά μας γεράματα, ποστ πρώτης επετείου εδώ) συμφωνήσαμε ότι τα Χριστούγεννα δε μας πήγαιναν σα γιορτή με όλο το σύστριγγλο που τα συνοδεύει, δώρα, δεντράκια, φωτάκια, κιτς αγαλματίδια στους δρόμους και τις πλατείες, δώρα σε συγγενείς που θα τα αλλάξουν κατά 99% κ.ο.κ.
Και με τη συμφωνία αυτή, βάλαμε στόχο κάθε Χριστούγεννα που θα είμαστε μαζί να κάνουμε δώρο στη σχέση μας ένα υπέροχο ταξίδι στο οποίο θα γιορτάζαμε την αγάπη μας χωρίς φωτάκια, στολισμούς και δωράκια. Είναι αλήθεια ότι τα δύο τελευταία Χριστούγεννα περάσαμε μαγικά στην Ιταλία (ναι, την έχουμε λατρέψει αυτήν τη χώρα) κάνοντας πολλά χιλιόμετρα και βλέποντας μέρη πανέμορφα και γνωρίζοντας ανθρώπους μοναδικούς. Γυρνώντας από το ταξίδι μας πέρυσι, είχαμε πει και οι δύο πόσο πολύ θα θέλαμε του χρόνου τέτοια εποχή να είμαστε γονείς. Το σκέφτομαι τώρα και αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που όχι μόνο η ευχή μας θα πραγματοποιηθεί από μέρα σε μέρα αλλά και που θα αλλάξει για πάντα τη σχέση μας με τα Χριστούγεννα και τα χειμωνιάτικα οικογενειακά έθιμα που ποτέ δεν αγαπήσαμε προτού μείνουμε μαζί.
Μυρίζει χειμώνας κάθε μέρα και πιο πολύ.
Και περιμένω πως και πως τη μέρα που θα τυλίξω σε μια μικρή κουβερτούλα το μικρό μας, θα τον βάλω στο μάρσιππο του μπαμπά του και θα γυρίσουμε σπίτι μας για να αλλάξουμε μια για πάντα τη σχέση μας με αυτήν την εποχή, με αυτή τη γιορτή και με ότι μέχρι πριν από μερικά χρόνια μας προκαλούσε μάλλον θλίψη παρά χαρά.
Σε ένα μήνα από σήμερα είναι η ΠΗΤ μου αλλά ξέρω ότι το θαυματάκι μας θα έρθει πολύ πιο γρήγορα να μας κάνει έκπληξη με το δικό του μοναδικό τρόπο!
Καλό μας χειμώνα λοιπόν.
Μύρισε χειμώνας και μέσα από το τελευταίο, χουχουλιάρικο ποστ της yolinas με τίτλο Χειμώνας-you get it, που πάντα με εμπνέει και έτσι μιας και αυτός ο χειμώνας θα είναι ο πιο ξεχωριστός λόγω της γέννησης του μικρού μας σκέφτηκα να καταγράψω λίγες χειμωνιάτικες σκέψεις προτού βρεθώ με το ένα χέρι να θηλάζω και με το άλλο να ψάχνω στο internet πληροφορίες για το θηλασμό (όχι πως δεν το έχω ήδη κάνει, αλλά λέμε τώρα...).
Όταν ξαναβρεθήκαμε με τον Γιώργο (ήμασταν φίλοι ως φοιτητές, χαθήκαμε για κάμποσα χρόνια και τελικά ξαναβρεθήκαμε για να μείνουμε μαζί μέχρι τα βαθιά μας γεράματα, ποστ πρώτης επετείου εδώ) συμφωνήσαμε ότι τα Χριστούγεννα δε μας πήγαιναν σα γιορτή με όλο το σύστριγγλο που τα συνοδεύει, δώρα, δεντράκια, φωτάκια, κιτς αγαλματίδια στους δρόμους και τις πλατείες, δώρα σε συγγενείς που θα τα αλλάξουν κατά 99% κ.ο.κ.
Και με τη συμφωνία αυτή, βάλαμε στόχο κάθε Χριστούγεννα που θα είμαστε μαζί να κάνουμε δώρο στη σχέση μας ένα υπέροχο ταξίδι στο οποίο θα γιορτάζαμε την αγάπη μας χωρίς φωτάκια, στολισμούς και δωράκια. Είναι αλήθεια ότι τα δύο τελευταία Χριστούγεννα περάσαμε μαγικά στην Ιταλία (ναι, την έχουμε λατρέψει αυτήν τη χώρα) κάνοντας πολλά χιλιόμετρα και βλέποντας μέρη πανέμορφα και γνωρίζοντας ανθρώπους μοναδικούς. Γυρνώντας από το ταξίδι μας πέρυσι, είχαμε πει και οι δύο πόσο πολύ θα θέλαμε του χρόνου τέτοια εποχή να είμαστε γονείς. Το σκέφτομαι τώρα και αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που όχι μόνο η ευχή μας θα πραγματοποιηθεί από μέρα σε μέρα αλλά και που θα αλλάξει για πάντα τη σχέση μας με τα Χριστούγεννα και τα χειμωνιάτικα οικογενειακά έθιμα που ποτέ δεν αγαπήσαμε προτού μείνουμε μαζί.Και περιμένω πως και πως τη μέρα που θα τυλίξω σε μια μικρή κουβερτούλα το μικρό μας, θα τον βάλω στο μάρσιππο του μπαμπά του και θα γυρίσουμε σπίτι μας για να αλλάξουμε μια για πάντα τη σχέση μας με αυτήν την εποχή, με αυτή τη γιορτή και με ότι μέχρι πριν από μερικά χρόνια μας προκαλούσε μάλλον θλίψη παρά χαρά.
Σε ένα μήνα από σήμερα είναι η ΠΗΤ μου αλλά ξέρω ότι το θαυματάκι μας θα έρθει πολύ πιο γρήγορα να μας κάνει έκπληξη με το δικό του μοναδικό τρόπο!
Καλό μας χειμώνα λοιπόν.
