Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Design (παιδικό) Σπίτι


Μπορεί αρχικά να μην κάνει και την καλύτερη εντύπωση ο τίτλος του ποστ, αλλά περί αυτού ακριβώς πρόκειται:
λειτουργικό, minimal, ανακυκλώσιμο και, το πιο σημαντικό, λιτό. Με λίγα λόγια less is more.

Το ανακάλυψα στην ενότητα για παιδιά, στο ολοκαίνουργιο cartecoshop του -αστείρευτου στο ψάξιμο design και όχι μόνο stuff- φίλου μου Βασίλη. Ένα υπέροχο σπίτι που απλά το λάτρεψα για την αισθητική, την οικολογική του προέλευση και τον τρόπο που συναρμολογείται χωρίς να πετιέται Τ Ι Π Ο Τ Α. Και ακόμα περισσότερο επειδή σχεδιάστηκε από Έλληνα (We Design -Σέργιος Φωτιάδης).

Δείτε πως από μερικά πλακέ ανακυκλωμένα χαρτόνια, μπορείτε να "χτίσετε" με τα παιδιά σας ένα τόσο ξεχωριστό και λιτό σπίτι που θα το διακοσμήσουν όπως εκείνα θέλουν με τις ζωγραφιές τους και μέσα στο οποίο θα περνάνε το χρόνο τους. 

Μου θυμίζει τις κατασκευές που φτιάχναμε, μερικές δεκαετίες πίσω, στη γειτονιά που μεγάλωσα τότε που τα παιδιά μπορούσαν να τρέχουν ανενόχλητα στους δρόμους και να φτιάχνουν σπίτια από (καθαρά) χαρτόκουτα που τους έδιναν τα συνοικιακά μαγαζιά.

Αγαπώ το aurora craft για όλα όσα μου θύμισε και νοσταλγώ!



Ακολουθεί περιγραφή του Aurora Craft (σχεδιαστής: We design - Σέργιος Φωτιάδης):
Το Aurora Craft είναι ένα χαρτονένιο, ανακυκλώσιμο σπιτάκι για παιδιά. Το χαρτόνι που χρησιμοποιήθηκε είναι ανακυκλωμένο και δεν έχει λευκανθεί με χημικές ουσίες. Είναι σχεδιασμένο και κατασκευασμένο εξολοκλήρου στην Ελλάδα, με εγχώρια υλικά, και είναι πιστοποιημένο από τον ΕΛΟΤ με CE, για την ασφάλειά του. Έχει μία πόρτα και πολλά ανοίγματα για εξαερισμό και παιχνίδι. Ενδείκνυται για να καλλιεργήσουν τα παιδιά τις κινητικές τους δεξιότητες καθώς και την αισθητική τους καλλιέργεια, ζωγραφίζοντάς το και να δημιουργήσουν την δική τους «γωνιά» όπως εκείνα θέλουν. Ανακυκλώνεται εύκολα, ενώ η συσκευασία χρησιμοποιείται ως ένα από τα πέντε τμήματα του AURORA Craft, για να ελαχιστοποιηθεί το πεταμένο υλικό. Διαστάσεις Π 110 x B 110 x Y 115 εκ. Διαστάσεις συσκευασίας 87.5 x 74 x 6 εκ.
ΧΡΟΝΟΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ: 3-5 εργάσιμες ημέρες.

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

παντοτινοί Φίλοι

Το Φίλοι με Φ- κεφαλαίο.
Γιατί τους αξίζει. Γιατί είναι πλάι σου όποτε τους χρειάζεσαι.
Γιατί καταλαβαίνουν αυτό που αισθάνεσαι, χωρίς  να μιλήσεις.
Γιατί ξέρουν ότι ακόμα και αν δε μιλάνε μαζί σου 10 φορές τη μέρα στο τηλέφωνο, είσαι (και είναι) εκεί.
Γιατί δεν έχουν πει κακή κουβέντα για εσένα ακόμα και στις "κάτω" [down] στιγμές σου.
Γιατί ξέρεις ότι θα σου πούνε μόνο την αλήθεια σε αυτό που σου τριβελίζει το μυαλό.
Γιατί τους αγαπάς και σε αγαπάνε χωρίς να περιμένεις και να περιμένουν ανταλλάγματα (υλικά και μη).
Γιατί δεν έχει σημασία αν τους ξέρεις 1,2, 5 ή 10 χρόνια, ξέρεις ότι όποτε και να ήρθαν, ήρθαν για να μείνουν στη ζωή σου.
Γιατί σέβονται τις επιλογές σου ακόμα και αν αυτοί θα επέλεγαν κάτι διαφορετικό.
Γιατί στηρίζουν τις αποφάσεις σου με χαμόγελο, με χαρά και αγάπη, χωρίς γκρίνια και μεμψιμοιρία.
Γιατί όταν σου λένε "χρόνια σου πολλά", το εννοούν.
Γιατί στις σπάνιες στιγμές της ζωής σου, είναι πάντα εκεί να τις μοιραστούν μαζί σου.


...τα έγραψα όπως τα αισθάνθηκα. Ίσως να έγραφα και πολλά ακόμα "Γιατί" αλλά δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει ότι είμαι τυχερή που έχω φίλους, αληθινούς, μοναδικούς, ξεχωριστούς.
Λίγους και καλούς.





υ.γ. αυτό το τραγούδι είναι αφιερωμένο σε εκείνους τους Φίλους (μου), από τα βάθη της καρδιάς μου με απέραντη ευγνωμοσύνη.

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Ε γ ώ κι Ε σ ύ μαζί (και ηρεμία επιτέλους)...

Μετά από ένα πολύ κουραστικό και ψυχοφθόρο παιδικό πάρτυ, μία αντιδραστική συμμετοχή σε ανούσιες συζητήσεις -κουρασμένων/ μεσήλικων- μαμάδων που δεν έχουν αρχή και τέλος, μία βάφτιση με κρυφτούλι των μεν "καλεσμένων σε γεύμα μετά" και των δε (μη καλεσμένων σε γεύμα μετά!!!), και τέλος, με τον προβληματισμό -και των δυο μας- αν θα μοιάσουμε με όλους αυτούς που κ α θ ό λ ο υ δε μας άρεσαν και κ α θ ό λ ο υ δε θέλουμε να γίνουμε έτσι...

...στο αφιερώνω αγαπημένε μου... Εγώ κι εσύ μαζί, στο δικό μας κόσμο.




υ.γ. με αυτό το τραγούδι φτάσαμε στην εκκλησία τη νύχτα του γάμου μας που παραμένει μία από τις ομορφότερες της κοινής μας ζωής. Άσε τους άλλους να "κορνάρουν". Εμείς θα ξεχωρίζουμε...

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Φθινοπώριασε (;)


Αγαπώ πολύ το φθινόπωρο (λιγότερο από την άνοιξη μεν, αλλά εξίσου έντονα δε).
Σηματοδοτεί την έναρξη πολλών πραγμάτων: σχολείου, σπουδών, εργασίας (σοβαρής μετά από διακοπές ελληνικού, νωχελικού Αυγούστου), φύλαξης καλοκαιρινών και επιστροφής στις ντουλάπες χειμερινών ρούχων και παπουτσιών, μαγειρικής πιο ζεστών και αγαπημένων φαγητών, περιποίησης γλαστρών στο μπαλκόνι, καθαριότητας γενικής σπιτιού-αποθήκης-βεράντας ή κήπου κλπ. κλπ.

Επίσης, φθινόπωρο γνώρισα τον σύντροφο  της ζωής μου. Ένα κρύο και ψιλο-βροχερό βραδάκι που βαριόμουνα (πολύ) να βγω από το σπίτι. Έκτοτε αποφάσισα ότι τα καλύτερα στη ζωή έρχονται "εκεί που δεν τα περιμένεις"... (που λέει και ο αγαπημένος Πασχάλης Τ.)

Γενικά, τώρα που τα ξανασκέφτομαι, το φθινόπωρο μου κάθεται καλά (η άνοιξη ακόμα καλύτερα αλλά για αυτήν έχω καιρό μπροστά μου να γράψω...). Ίσως επειδή είμαι φύσει οργανωτικός άνθρωπος και μου αρέσει -πολύ- το ξεκαθάρισμα πάσης φύσεως, βρίσκω ευκαιρία το φθινόπωρο να ασχολούμαι με όλα εκείνα που μου αρέσει να κάνω.

Σήμερα λοιπόν έριξε μια μπόρα για 10-15 λεπτά και αμέσως έλαμψε το πρόσωπό μου. Λες και  καθάριζα εγώ τα πεζοδρόμια από τη βρωμιά και τη σκόνη, τις πλατείες από τα σκουπίδια και τις ακαθαρσίες, τις παραλίες από τα πλαστικά μπουκάλια και τις γόπες και η λίστα δε σταματά...(δυστυχώς).

Δεύτερη και σημαντική αφορμή για να λάμψει το πρόσωπό μου, ήταν και το ποστ (12.09.10) που διάβασα στους  atenistas για τον καθαρισμό της οδού του Αρείου Πάγου, του ατμοσφαιρικού, χωμάτινου περάσματος ανάμεσα στους δύο  αρχαιολογικούς χώρους της Ακρόπολης και της Αρχαίας Αγοράς. Περιττό να πω ότι έχω ήδη δηλώσει συμμετοχή (εδώ), έχουμε ανταλλάξει e-mails, και περιμένω με χαρά την επόμενη πρόσκλησή τους για οτιδήποτε εθελοντικό αφορά την πόλη μας.

Καλό μας φθινόπωρο λοιπόν και καλά ξεκαθαρίσματα.
Εσείς αρχίσατε αλήθεια;






υ.γ. από σήμερα θα συνοδεύω τα ποστς με υστερόγραφο μουσικής αγαπημένης και αφιερωμένης στο καθένα και στους αναγνώστες του φυσικά. Ξεκινάμε με εποχή baroque και Vivaldi [Le quattro stagioni-Autumn].

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

«Μη μιλάτε πολύ για τα παιδιά σας, μιλάτε πολύ με τα παιδιά σας»

Δ' δημοτικού 
αναμνηστική φωτό
Από τα χρόνια  μου στο δημοτικό, θυμάμαι περισσότερο τις δασκάλες μου παρά τους συμμαθητές μου: την -αυστηρή- κα Νίκη (Α & Β δημοτικού), την -καλοσυνάτη και γλυκιά σα ζάχαρη- κα Γεωργία (Γ & Δ' δημοτικού) και την -απρόσιτη- κα Κική (Ε & ΣΤ δημοτικού).

Τι μου ήρθε τώρα και τα γράφω αυτά σε ένα blog για μαμάδες 35+ ;
Έπεσα τυχαία στο -αγαπημένο πλέον- blog της freedula και συγκεκριμένο στο ποστ Γονείς VS Δασκάλων.  Στην αρχή σκέφτηκα ότι δε θα το διαβάσω όλο, μιας και ούτε παιδιά έχω που να πηγαίνουν σχολείο, αλλά και από το σχολείο οι αναμνήσεις μου θα χαρακτηρίζονταν μάλλον μέτριες, λόγω του επαναστατικού και αντιδραστικού χαρακτήρα μου ως παιδί.

Στην τρίτη παράγραφο όμως μια πρόταση με ταρακούνησε ιδιαίτερα: "...στον Έλληνα γονιό, που πάντα τα ξέρει όλα. Σ’ αυτόν που με περισσή ευκολία απαξιώνει τον δάσκαλο στα μάτια του παιδιού, αντί να τον εξυψώνει". Είναι -πικρή- αλήθεια, ότι υπάρχουν πολλοί γονείς που θέλοντας να γίνουν πιο συμπαθείς (;) στα παιδιά τους, μειώνουν την προσωπικότητα και την αξία των δασκάλων τους. Θυμάμαι έντονα μια τέτοια "κακή" μαμά που κάθε φορά που έφερνε το αγοράκι της στο προαύλιο το αποχαιρετούσε λέγοντας: "να πεις στη δασκάλα πως είχαμε κόσμο χτες σπίτι και δεν πρόλαβες να διαβάσεις", ή "αν η δασκάλα σε σηκώσει για να πεις το μάθημα, μη σηκωθείς" (!!!) και άλλα τέτοια ασύλληπτα...


Φυσικά ο συγκεκριμένος συμμαθητής ήταν από τα πιο άτακτα, απείθαρχα και "αργά" παιδιά σε όλην την τάξη. Στη γυμναστική και στα διαλείμματα βέβαια πρώτος, ο πιο δυνατός, ο πιο γρήγορος, ο πιο ανταγωνιστικός. Δεν άκουγε κανένα δάσκαλο, έφευγε από την τάξη όποτε δεν του άρεσε κάτι που του έλεγε η δασκάλα και το αποτέλεσμα ήταν η μητέρα του να έχει μόνιμους καυγάδες με τη δασκάλα του αλλά και με τη διοίκηση του σχολείου.


Αναρωτιέμαι πως να έχει εξελιχθεί σήμερα αυτός ο άτακτος νέος...
Ποιος γονιός έχει το δικαίωμα να στερεί τη μόρφωση, την παιδεία και την πειθαρχία από το περιβάλλον του σχολείου; Ποια μητέρα μπορεί για να είναι αρεστή στο παιδί της να τίθεται εναντίον των δασκάλων του; Και, εν πάση περιπτώσει, γιατί ένας τέτοιος γονιός να στέλνει το παιδί του στο σχολείο;


Πόσες φορές δε βρεθήκατε αντιμέτωποι με κάποιο γονιό που προκάλεσε λεκτικά για παρεμβάσεις στο διδακτικό έργο, την ύλη, το φόρτο ή μη εργασιών, μπροστά στο παιδί του; Όπως λέει και η freedula, "είναι καλό να έχουμε άποψη. Δεν είναι εφικτό να έχουμε σωστή άποψη για όλα. Ο Έλληνας ως γνωστόν ποθεί να είναι χαλίφης στη θέση του χαλίφη."
Και συνεχίζει γράφοντας μια πρόταση την οποία ασπάζομαι απόλυτα: "Ο σεβασμός και η διάπλαση χαρακτήρα, ως προς τις υποχρεώσεις του παιδιού στον κοινωνικό του περίγυρο είναι πρωταρχική ευθύνη των γονιών."


Ψέμματα; 

"Αποφάσισα να ζήσω" *

Διάβασα σήμερα στα ΝΕΑ  και στο tromaktiko,  για τον τετραπληγικό  Φιλίπ Κρουαζόν που κατάφερε να διασχίσει κολυµπώντας τη Μάγχη, το περασµένο Σάββατο. Ο 42χρονος Γάλλος κατάφερε να κολυµπήσει 21 µίλια από το βρετανικό Φόλκστοουν ώς τη γαλλική πόλη Βισάν σχεδόν δύο φορές πιο γρήγορα από τις αρχικές εκτιµήσεις της οµάδας του.

Τι δύναμη ψυχής μπορεί να έχει αυτός ο άνθρωπος;
Πόσοι από εμάς θα προσπαθούσαν να καταφέρουν έναν τέτοιο άθλο;
Και είναι τυχαίο που τρία δελφίνια του έδιναν κουράγιο συνεδεύοντάς τον σε αυτό το δύσκολο ταξίδι;

Ο Φ.Κ. τα τελευταία δύο χρόνια επιδίδεται στη βελτίωση της τεχνικής του και περνάει περίπου 30 ώρες την εβδοµάδα στα νερά των γαλλικών ακτών του Ατλαντικού. Με δύναμη ψυχής και σθένος ανυπέρβλητο κέρδισε το στοίχημα με τον εαυτό του και το Σάββατο που μας  πέρασε βγήκε νικητής στην προσωπική του "μάχη".

Ξεκίνησε η εβδομάδα μου με σκέψεις περί αναλώσεως σε ασήμαντες επιδιώξεις και μίζερες απαιτήσεις που κάποιες μέρες μας πνίγουν και μας "ρίχνουν" ψυχολογικά.  Και αποφάσισα να αντισταθώ από σήμερα σε όλα αυτά, διαβάζοντας για τον Φιλίπ! Και να φέρνω στο μυαλό μου την εικόνα του στο νερό κάθε φορά που θα στεναχωριέμαι για οτιδήποτε ασήμαντο...

Ευχή μου να πάρουμε όλοι ένα μάθημα από αυτόν τον ήρωα ώστε να καταφέρουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι...



* J'ai decide de vivre , by Philippe Croizon

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Εκφοβισμός;

Τελειώνει ένα σαββατοκύριακο που περιελάμβανε επίσκεψη σε σπίτι φίλων με 10 μηνών μωρό (κορίτσι) και μεσημεριανό γεύμα πάλι με φίλους, με 7 μηνών μωρό (αγόρι). Η πρώτη εμπειρία ήταν άκρως αγχωτική, η δεύτερη λιγότερο. Με μία λέξη όμως, θα μπορούσα να περιγράψω αυτό που αισθάνθηκα (από τους νέους γονείς-φίλους μας) αποχαιρετώντας αυτούς και τα μωρά τους: Εκφοβισμός!

Το μοντέλο οικογένειας στην Ελλάδα φαίνεται να περνάει μια κρίση, κρισάρα θα τολμούσα να πω. Γιαγιάδες και παππούδες αναλαμβάνουν χρέη νταντάς/ οικιακής βοηθού/ παιδιού για όλες τις δουλειές κ.α. πολλά που όλοι μας τα έχουμε βιώσει, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Φιλιππινέζες, Γεωργιανές, Αφρικανές, και άλλων υποανεπτυγμένων χωρών μετανάστριες, αναλαμβάνουν όχι μόνο την καθαριότητα και το νοικοκυριό του σπιτιού αλλά και το παιχνίδι, το φαγητό, την ένδυση, το μπάνιο, ακόμα και τις διακοπές (ως συνοδοί!) μωρών και παιδιών αρκετών ελληνικών οικογενειών!

Η -δυσλειτουργική*- Αμερικάνικη οικογένεια Simpson της δεκαετίας του 90', ίσως δε μας ξενίζει πια σε σχέση με 20 χρόνια πριν. Οι σημερινές μαμάδες γκρινιάζουν πόσο αλλάζει η ζωή τους με τον ερχομό ενός παιδιού, πόσο μειώνεται ο ελεύθερος χρόνος τους, πόσο τους λείπει ο ύπνος, πόσο τους λείπουν τα ταξίδια, πόσο θα ήθελαν να έχουν (ακόμη!) περισσότερη βοήθεια, κ.ο.κ.

Συνειδητοποιώ και φυσικά αντιλαμβάνομαι ότι το να έχεις ένα μωρό, ένα παιδί, είναι πολύ δύσκολο. Δεν περίμενα εξάλλου η μετάβαση από τη μοναχική ζωή στη μητρότητα να είναι εύκολη. Αλλά γιατί τόσος εκφοβισμός από νέες μανούλες; Όχι νέες στην ηλικία (απαραίτητα) αλλά νέες στο "άθλημα"!
Γιατί να θέλουμε να απλοποιήσουμε τη ζωή μας όταν γινόμαστε μητέρες;
"Κάθε αρχή και δύσκολη" λέει ο λαός.
Γιατί να περιμένουμε όλα να μας έρθουν εύκολα ξεκινώντας τη δημιουργία οικογένειας;
Προσπαθώ να καταλάβω αν φταίει η γενιά μας, η λεγόμενη γενιά -εφήβων- των 80s, που μεγάλωσε -σχετικά- πιο εύκολα από τις προηγούμενες γενιές και ως αποτέλεσμα, δεν έμαθε να ζορίζεται και να αντιμετωπίζει τα δύσκολα με χαμόγελο, με υπομονή, με δυνατές αντοχές... Αμ η γενιά των 90s; Κι αυτή, νέα κορίτσια σήμερα, βλέπω γύρω μου να βολτάρει με τα καρότσια και τις οικιακές βοηθούς να κρατάνε τα ψώνια ΤΟΥΣ και να προσέχουν τα παιδιά ΤΟΥΣ (φυσικά αναφέρομαι μόνο σε όσες έχουν μεγάλο πορτοφόλι...).

Δε θέλω να είμαι απαισιόδοξη, ούτε να τα βάζω όλα "στο ίδιο τσουβάλι"... Απλά αναρωτιέμαι αν το κίνημα του φεμινισμού και της ανεξαρτησίας των γυναικών σε συνδιασμό με την επαγγελματική της καταξίωση, έφερε όλο αυτό το "τσουνάμι" γκρίνιας και δυσανασχέτησης στις νέες μανούλες και ισοπέδωσε το παλαιό, κλασσικό μοντέλο της ελληνικής οικογένειας που ήθελε τη νέα μανούλα την πιο ευτυχισμένη και ξέγνοιαστη μανούλα του κόσμου**...



*    δυσλειτουργική οικογένεια [dysfunctional family]
**  φέρνω στο νου μου τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες της μαμάς μου με εμένα μωρό, αγκαλιά μόλις με έφερε στο σπίτι και συγκινούμαι... ακόμα!

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Περιμένοντας τον πελαργό: με καθυστέρηση ή κοντά στην ενηλικίωση;

ο Πελαργός έχει κι αυτός ηλικία;
Διάβασα πρόσφατα στο blog της δημοφιλούς  News Anchor Mom για την Elizabeth Adeney, μία 66χρονη επιτυχημένη γυναίκα καριέρας (όπως πλέον αποκαλούνται ευρέως οι γυναίκες που αφοσιώνονται στην απόκτηση επαγγελματικής καταξίωσης και status), όταν βρισκόταν στον 8ο μήνα της πρώτης της εγκυμοσύνης.

Συνοπτικά, θέλω να μοιραστώ κάποια πράγματα που μου έκαναν εντύπωση στο συγκεκριμένο άρθρο:
    
    Elizabeth Adeney στον 8ο μήνα (πηγή: ABC)
  • πρώτα από όλα, η εικόνα της... Σάστισα όταν είδα τη φωτογραφία. Ακόμα κι εγώ -που θεωρώ ότι είμαι αρκετά προχωρημένη και καθόλου στενόμυαλη- δεν ένιωσα καθόλου άνετα, δε χαμογέλασα, δε χάρηκα, δεν τη θαύμασα. Στιγμιαία ντράπηκα για αυτή μου την αντίδραση και είμαι σίγουρη ότι θα τη σκέφτομαι για καιρό...
  • αναρωτήθηκα πως θα νιώθει αυτό το παιδί όταν θα είναι στις τελευταίες τάξεις του σχολείου που η μητέρα του θα είναι περίπου 85 ετών (!). Εντάξει, μπορεί να ζούμε περισσότερα χρόνια από παλαιότερες δεκαετίες, αλλά όταν είσαι 85, ε, δεν παύεις να είσαι ηλικιωμένος. Σωστά; (αναρωτήθηκα, πάλι με ελαφριά σύγχηση πλέον, αντί ντροπής...)
  • Και πάνω που είχα θυμώσει πολύ, διαβάζω ότι η ίδια δήλωσε ότι "σημασία δεν έχει πόσων ετών είσαι, αλλά πόσων ετών νιώθεις, κι εγώ νοιώθω μόλις 39". Cliche θα πείτε, το ξέρω, κι εγώ το ίδιο είπα, αλλά αμέσως μετά σκέφτηκα ότι ακριβώς την ίδια άποψη έχω κι εγώ εδώ και πολλά χρόνια για το θέμα ηλικία, πολύ πριν πατήσω τα πρώτα -άντα, ίσως επειδή πάντα γύρω μου ζούσα με γυναίκες απροσδιόριστης ηλικίας, όχι απαραίτητα δήθεν νεάζουσες, αλλά αυτές που έχουν περισσότερη ενέργεια, τσαγανό και ενδιαφέροντα ακόμα και από έφηβες κοπέλες. Η μητέρα μου είναι μία από αυτές και τη θαυμάζω (για αυτό και για άλλα πολλά) απεριόριστα.
  •   
    η Elizabeth Adeney με το
    νεογέννητο (πηγή: DailyMail.co.uk)
  • Προσπαθώντας να εναντιωθώ στα όσα διάβαζα, έφτασα στην παράγραφο όπου γιατρός ανέφερε ποια προβλήματα υγείας της μητέρας μπορούν να επηρεάσουν το έμβρυο κατά την κύηση. Κατέληξε στην άποψη ότι "εφόσον η μητέρα έχει γερή καρδιά, οτιδήποτε συμβεί κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, αντιμετωπίζεται". Εκεί λοιπόν σκέφτηκα πόσες φίλες και γνωστές μου ανέβασαν πίεση, έκαναν ενέσεις, ήταν ξάπλα στο κρεββάτι μέχρι και καθόλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης κ.ο.κ. και όλες αυτές από 26 έως 36 ετών. Φυσικά και όλες τους είχαν γερή καρδιά, όπως φαίνεται ότι είχε και η Elizabeth Adeney, μιας και σε άλλο άρθρο της Daily Mail, κρατά το νεογέννητο στην αγκαλιά της και φαίνεται πολύ ευτυχισμένη (2 Ιουνίου 2009).
  • Τέλος, και αφού δεν κατάφερα να θυμώσω/ νευριάσω/ εναντιωθώ αρκετά, τελειώνοντας την ανάγνωση του άρθρου διαβάζω ότι "μόνο 5 γυναίκες άνω των 55 ετών έχουν προχωρήσει σε παρόμοια προσπάθεια εγκυμοσύνης, οπότε ας μην το κάνουμε θέμα"...(!)
Τελικά γίνεται να μην το κάνουμε θέμα;

Η Elizabeth Adeney είχε προσπαθήσει στα 45 της να μείνει έγκυος, δεν τα κατάφερε και τελικά έφτασε να κάνει θεραπεία IVF στην Ουκρανία, μιας και στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν επιτρέπεται σε γυναίκες άνω των 50 ετών να υποβάλλονται σε παρόμοιες θεραπείες.
Μήπως κάνουν το σωστό;

Η έφηβη πολύτεκνη
μητέρα Vicky Pollard
(πηγή: DailyMail.co.uk)
 Μπορεί άραγε η κοινωνία μας να αντέξει (κοινωνικά πάντα) μονογονεϊκές ή και κανονικές οικογένειες με γονείς που μοιάζουν με παππού & γιαγιά ενός παιδιού (ή ίσως και περισσότερων;)
Και υπάρχει περίπτωση το ακριβώς αντίθετο, κορίτσια στο άνθος της ηλικίας τους να γίνονται μητέρες, να είναι πιο αποδεκτό στην εποχή μας; Στην Αγγλία μερικά χρόνια πριν χρησιμοποίησαν Virtual Babies (Baby Simulation Dolls) ώστε να μειώσουν τον αυξανόμενο ρυθμό γεννήσεων από έφηβες κοπέλες (διαβάστε εδώ το σχετικό άρθρο).

Αν οι 5 γυναίκες άνω των 55 ετών που έχουν καταφέρει να γίνουν μητέρες γίνουν περισσότερες, τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την εξέλιξη της "παραδοσιακής οικογένειας";
Οι προβληματισμοί και τα σχόλια δικά σας...


Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

...σαν σήμερα...

...πριν από πολλά χρόνια ήμουν ένα κορίτσι δύσκολο, κακομαθημένο (μοναχοπαίδι και χωρισμένων γονιών γαρ) με έντονη την ανάγκη να "ανήκω" κάπου μιας και η έλλειψη της -παραδοσιακής- οικογένειας (όπου "παραδοσιακή" = φαγητό στο τραπέζι με μπαμπά+μαμά, διακοπές με μαμά+μπαμπά άντε και κανένα παππού-γιαγιά ζεύγος, κυριακάτικα πρωινά στο κρεββάτι των γονιών με αγκαλιές και χάδια, βόλτες στην παιδική χαρά με μαμά+μπαμπά χέρι-χέρι, κ.α. παρόμοια) ήταν αφόρητη στα παιδικά μου μάτια.

Πέρασαν από τότε πολλά χρόνια (επαναλαμβάνομαι) και δεν την έζησα ποτέ αυτήν την παραδοσιακή οικογένεια, ακόμα και αν προσπάθησα μέσα από φίλους και γνωστούς να ζήσω κάτι από το δικό τους οικογενειακό περιβάλλον μήπως κι έτσι αισθανθώ πιο "φυσιολογική".

Η σκέψη του να κάνω τη δική μου οικογένεια, ήρθε πολύ νωρίς, σε ανύποπτο χρόνο με κάποιον "παιδικό" έρωτα... Και κατόπιν, και με άλλους νεανικούς έρωτες.
Όπως ερχόταν, έτσι έφευγε... Ευτυχώς!

Έφτασα πριν λίγες ώρες να σκεφτώ, ότι σαν σήμερα πριν από σχεδόν δύο δεκαετίες, έκανα την πρώτη μου σχέση. Γνώρισα το αγόρι εκείνο που πίστευα ότι με αυτό θα περνούσα την υπόλοιπη ζωή μου μαζί, θα κάναμε οικογένεια (όταν μεγαλώναμε λίγο...), θα καταφέρναμε μαζί όλα όσα δεν είχαν καταφέρει οι δικοί μου οι γονείς (κι ας ήταν μαζί κι εκείνοι από τα 16).

Για καλή μου τύχη και κυρίως για καλή τύχη των παιδιών που δεν έφερα στον κόσμο μέχρι σήμερα, κανένας σύντροφος δεν με έπεισε ότι θα πέρναγε την υπόλοιπη ζωή του μαζί μου (κι εγώ μαζί του φυσικά). Τα χρόνια πέρασαν, πόρτες άνοιξαν κι έκλεισαν, φως μπήκε από χαραμάδες κάποια ηλιόλουστα πρωινά, βροχή και καταιγίδες μαύρισαν κάποια απογεύματα, και το ουράνιο τόξο ήταν πάντα εκεί να με κάνει να χαμογελώ και να ξέρω ότι όσο αγαπώ τον εαυτό μου, τίποτε κακό δε μπορεί  να μου συμβεί.

Ξέρω ότι ίσως άργησα να νιώσω την ανάγκη να κάνω οικογένεια. Αλλά τον άνθρωπό μου δεν τον είχα βρει. Είχε κρυφτεί και με περίμενε... Ήξερε ότι δεν ήμουν έτοιμη ακόμα...

Είμαι 36 ετών στα 37 και θέλω να γίνω μαμά. Η ταμπέλα των 35+ δε με τρομάζει καθόλου, ίσα-ίσα που με γοητεύει ξέροντας πόσα πολλά έχω -τώρα πια- να (μας) δώσω...

Καλημέρα σε όλες τις γυναίκες 35+ που μόλις έγιναν ή θέλουν να γίνουν μανούλες!
Ε.

most pop

Mamades Mpampades button