«Μη μιλάτε πολύ για τα παιδιά σας, μιλάτε πολύ με τα παιδιά σας»

Δ' δημοτικού 
αναμνηστική φωτό

Από τα χρόνια  μου στο δημοτικό, θυμάμαι περισσότερο τις δασκάλες μου παρά τους συμμαθητές μου: την -αυστηρή- κα Νίκη (Α & Β δημοτικού), την -καλοσυνάτη και γλυκιά σα ζάχαρη- κα Γεωργία (Γ & Δ' δημοτικού) και την -απρόσιτη- κα Κική (Ε & ΣΤ δημοτικού).



Τι μου ήρθε τώρα και τα γράφω αυτά σε ένα blog για μαμάδες 35+ ;

Έπεσα τυχαία στο -αγαπημένο πλέον- blog της freedula και συγκεκριμένο στο ποστ Γονείς VS Δασκάλων.  Στην αρχή σκέφτηκα ότι δε θα το διαβάσω όλο, μιας και ούτε παιδιά έχω που να πηγαίνουν σχολείο, αλλά και από το σχολείο οι αναμνήσεις μου θα χαρακτηρίζονταν μάλλον μέτριες, λόγω του επαναστατικού και αντιδραστικού χαρακτήρα μου ως παιδί.

Στην τρίτη παράγραφο όμως μια πρόταση με ταρακούνησε ιδιαίτερα: "...στον Έλληνα γονιό, που πάντα τα ξέρει όλα. Σ’ αυτόν που με περισσή ευκολία απαξιώνει τον δάσκαλο στα μάτια του παιδιού, αντί να τον εξυψώνει". Είναι -πικρή- αλήθεια, ότι υπάρχουν πολλοί γονείς που θέλοντας να γίνουν πιο συμπαθείς (;) στα παιδιά τους, μειώνουν την προσωπικότητα και την αξία των δασκάλων τους. Θυμάμαι έντονα μια τέτοια "κακή" μαμά που κάθε φορά που έφερνε το αγοράκι της στο προαύλιο το αποχαιρετούσε λέγοντας: "να πεις στη δασκάλα πως είχαμε κόσμο χτες σπίτι και δεν πρόλαβες να διαβάσεις", ή "αν η δασκάλα σε σηκώσει για να πεις το μάθημα, μη σηκωθείς" (!!!) και άλλα τέτοια ασύλληπτα...

Φυσικά ο συγκεκριμένος συμμαθητής ήταν από τα πιο άτακτα, απείθαρχα και "αργά" παιδιά σε όλην την τάξη. Στη γυμναστική και στα διαλείμματα βέβαια πρώτος, ο πιο δυνατός, ο πιο γρήγορος, ο πιο ανταγωνιστικός. Δεν άκουγε κανένα δάσκαλο, έφευγε από την τάξη όποτε δεν του άρεσε κάτι που του έλεγε η δασκάλα και το αποτέλεσμα ήταν η μητέρα του να έχει μόνιμους καυγάδες με τη δασκάλα του αλλά και με τη διοίκηση του σχολείου.


Αναρωτιέμαι πως να έχει εξελιχθεί σήμερα αυτός ο άτακτος νέος...
Ποιος γονιός έχει το δικαίωμα να στερεί τη μόρφωση, την παιδεία και την πειθαρχία από το περιβάλλον του σχολείου; Ποια μητέρα μπορεί για να είναι αρεστή στο παιδί της να τίθεται εναντίον των δασκάλων του; Και, εν πάση περιπτώσει, γιατί ένας τέτοιος γονιός να στέλνει το παιδί του στο σχολείο;


Πόσες φορές δε βρεθήκατε αντιμέτωποι με κάποιο γονιό που προκάλεσε λεκτικά για παρεμβάσεις στο διδακτικό έργο, την ύλη, το φόρτο ή μη εργασιών, μπροστά στο παιδί του; Όπως λέει και η freedula, "είναι καλό να έχουμε άποψη. Δεν είναι εφικτό να έχουμε σωστή άποψη για όλα. Ο Έλληνας ως γνωστόν ποθεί να είναι χαλίφης στη θέση του χαλίφη."
Και συνεχίζει γράφοντας μια πρόταση την οποία ασπάζομαι απόλυτα: "Ο σεβασμός και η διάπλαση χαρακτήρα, ως προς τις υποχρεώσεις του παιδιού στον κοινωνικό του περίγυρο είναι πρωταρχική ευθύνη των γονιών."


Ψέμματα;