...σαν σήμερα...

...πριν από πολλά χρόνια ήμουν ένα κορίτσι δύσκολο, κακομαθημένο (μοναχοπαίδι και χωρισμένων γονιών γαρ) με έντονη την ανάγκη να "ανήκω" κάπου μιας και η έλλειψη της -παραδοσιακής- οικογένειας (όπου "παραδοσιακή" = φαγητό στο τραπέζι με μπαμπά+μαμά, διακοπές με μαμά+μπαμπά άντε και κανένα παππού-γιαγιά ζεύγος, κυριακάτικα πρωινά στο κρεββάτι των γονιών με αγκαλιές και χάδια, βόλτες στην παιδική χαρά με μαμά+μπαμπά χέρι-χέρι, κ.α. παρόμοια) ήταν αφόρητη στα παιδικά μου μάτια.

Πέρασαν από τότε πολλά χρόνια (επαναλαμβάνομαι) και δεν την έζησα ποτέ αυτήν την παραδοσιακή οικογένεια, ακόμα και αν προσπάθησα μέσα από φίλους και γνωστούς να ζήσω κάτι από το δικό τους οικογενειακό περιβάλλον μήπως κι έτσι αισθανθώ πιο "φυσιολογική".

Η σκέψη του να κάνω τη δική μου οικογένεια, ήρθε πολύ νωρίς, σε ανύποπτο χρόνο με κάποιον "παιδικό" έρωτα... Και κατόπιν, και με άλλους νεανικούς έρωτες.
Όπως ερχόταν, έτσι έφευγε... Ευτυχώς!

Έφτασα πριν λίγες ώρες να σκεφτώ, ότι σαν σήμερα πριν από σχεδόν δύο δεκαετίες, έκανα την πρώτη μου σχέση. Γνώρισα το αγόρι εκείνο που πίστευα ότι με αυτό θα περνούσα την υπόλοιπη ζωή μου μαζί, θα κάναμε οικογένεια (όταν μεγαλώναμε λίγο...), θα καταφέρναμε μαζί όλα όσα δεν είχαν καταφέρει οι δικοί μου οι γονείς (κι ας ήταν μαζί κι εκείνοι από τα 16).

Για καλή μου τύχη και κυρίως για καλή τύχη των παιδιών που δεν έφερα στον κόσμο μέχρι σήμερα, κανένας σύντροφος δεν με έπεισε ότι θα πέρναγε την υπόλοιπη ζωή του μαζί μου (κι εγώ μαζί του φυσικά). Τα χρόνια πέρασαν, πόρτες άνοιξαν κι έκλεισαν, φως μπήκε από χαραμάδες κάποια ηλιόλουστα πρωινά, βροχή και καταιγίδες μαύρισαν κάποια απογεύματα, και το ουράνιο τόξο ήταν πάντα εκεί να με κάνει να χαμογελώ και να ξέρω ότι όσο αγαπώ τον εαυτό μου, τίποτε κακό δε μπορεί  να μου συμβεί.

Ξέρω ότι ίσως άργησα να νιώσω την ανάγκη να κάνω οικογένεια. Αλλά τον άνθρωπό μου δεν τον είχα βρει. Είχε κρυφτεί και με περίμενε... Ήξερε ότι δεν ήμουν έτοιμη ακόμα...

Είμαι 36 ετών στα 37 και θέλω να γίνω μαμά. Η ταμπέλα των 35+ δε με τρομάζει καθόλου, ίσα-ίσα που με γοητεύει ξέροντας πόσα πολλά έχω -τώρα πια- να (μας) δώσω...

Καλημέρα σε όλες τις γυναίκες 35+ που μόλις έγιναν ή θέλουν να γίνουν μανούλες!
Ε.