Πόσο μου φτιάχνουν τη νύχτα

...μερικές γυναίκες που γράφουν τόσο εξαιρετικά.
Μόλις ανακάλυψα εμπνευσμένη mama blogger με ομολογουμένως, πολύ περίεργο τρόπο: από ένα υβρίστικό της σχόλιο σε κάποιο -τρομερά βαρετό- blog.
Μα τι χιούμορ έχει αυτή η πουτάνα η ζωή τελικά.
Αφιερωμένο λοιπόν το σημερινό της ποστ στο λατρεμένο φύλο και στον #1 αυτού που κάθεται πλάι μου και κάνει όλα τα παρακάτω τόσο εκνευριστικά υπέροχα.

"Τους άντρες τους αγαπώ, ειδικά τώρα που έχω δύο στο σπίτι να μου τραβάνε τα βυζιά, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Και τους αγαπώ όχι μόνο γιατί είναι ακομπλεξάριστοι, αληθινοί κι αυτό που λένε είναι συνήθως αυτό που εννοούν (μόνο όταν είναι να γ@μήσουν αποσυντονίζονται) αλλά και γιατί είναι χύμα. Τόσο χύμα που νομίζουν ότι το σπίτι είναι δωμάτιο πενταήμερης στον Καψή κι εσύ η καμαριέρα με την κρεατοελιά που περνάει κάθε πρωί για να μαζέψει τα ξερατά απ΄τα σφηνάκια. Όσο κι αν θες να γίνεις Λορένα Μπόμπιτ αγαπητή φίλη, ξανασκέψου το: ειδικά τώρα που οι μισοί είναι παντρεμένοι κι οι άλλοι μισοί gay δεν λέει να μένεις αγάμητη για δυο άδεια μπουκάλια κι ένα playstation, λέει;!"...
διαβάστε τη συνέχεια εδώ μόνο αν δεν τα έχετε πάρει.

Πάω να γεμίσω κανά μπουκάλι και το πλυντήριο φυσικά.

863,1 [μαγικός αριθμός] καληνύχτες σε όλους...

Παρεϊστικα!

Χθες βράδυ περάσαμε υπέροχα.
Όταν έχεις καιρό να βγεις με ένα ζευγάρι που "ταιριάζεις", το εκτιμάς ακόμα περισσότερο και σου μένει μια γλυκιά γεύση όταν πέφτεις στο κρεββάτι, άσε που βλέπεις και πιο όμορφα όνειρα. Το επόμενο πρωινό, περιμένεις πως και πως να ξαναβρεθείς πάλι μαζί τους, σκέφτεσαι ότι μπορεί να μην αναλύσατε κανένα σπουδαίο γεγονός, να μη βρήκατε τη λύση στα όποια προβλήματά σας, αλλά όλη η ατμόσφαιρα της χαράς, του γέλιου και του κεφιού είναι ό,τι πιο ξεχωριστό μπορούσε να σου συμβεί.

Συνειδητοποιώ πως σημασία δεν έχει η ποσότητα -πόσο συχνά βλέπεις κάποιους φίλους- αλλά η ποιότητα της επαφής, της σχέσης που αισθάνεσαι ότι δημιουργείς μαζί τους, μιας σχέσης που δε σταματά να εξελίσσεται αν θες να την εξελίσσεις φυσικά και που σου δίνει μια αισιοδοξία για το ότι υπάρχουν άνθρωποι που ΔΕ ζουν μονάχοι και που θες να ζεις και να μοιράζεσαι μαζί τους.

Οι φίλοι μας, αυτοί οι 2-3, για άλλους 5-6 και για τους λιγότερο προνομιούχους ένας, είναι αυτοί που μας κάνουν να χαμογελάμε, να αισθανόμαστε όμορφα και ανέμελα και -το κυριότερο- να μας αποδέχονται όπως είμαστε, τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο. Και φυσικά να ισχύει και το ανάποδο!

Μια τέτοια βραδιά ζήσαμε κι εμείς χτες βράδυ και πολύ τη χαρήκαμε.
Νομίζω ότι στους δύσκολους καιρούς που περνάμε δεν υπάρχει τίποτε πιο σπουδαίο από το να περνάμε καλά με καλούς, πραγματικούς φίλους.

Ε+Ι πολλά, πολλά ευχαριστώ για μια τέλεια έξοδο!
Αφιερωμένο...




Καλή σαρακοστή από καρδιάς σε όλους.

Εγώ, Αυτός και τα Μυστήρια

Το σημερινό ποστ είναι εμπνευσμένο από -τι άλλο- τη ζωή (και συγκεκριμένα τη σημερινή μέρα) και τρία από τα αγαπημένα μου blogs συν ένα άρθρο, στα οποία "έπεσα" πάνω ανοίγοντας την οθόνη μου για να χαλαρώσω (Σάββατο γαρ και μετά από 2 ώρες ποδηλασίας!).

Η σημερινή λοιπόν μέρα είχε απ' όλα: πρωινό ξύπνημα νωρίς λόγω κακού ύπνου (είδαμε το βαρύτατο BIUTIFUL χτες βράδυ), βόλτα σκυλιών σε συνδυασμό με ψώνια λαϊκής, late-breakfast by husband μετά από mini-τσακωμό (από εκεί εμπνευσμένος και ο τίτλος του ποστ) και εκτόνωση ποδηλατώντας (!) μετά συζύγου στην παραλία. Όλα αυτά θα μπορούσαν να σηματοδοτήσουν μία ενδιαφέρουσα και όμορφη μέρα. Αλλά υπάρχουν και τα απρόοπτα που τελικά σου δίνουν την έμπνευση να γράψεις ένα διαφορετικό ποστ!

Δεν είμαι άνθρωπος της δράσης, αυτό το ξέρουν μέχρι και οι πέτρες, ούτε της φύσης ιδιαίτερα (αν και λατρεύω να είμαι κοντά στη θάλασσα και στο όποιο υδάτινο στοιχείο), αγαπώ το cocconing (να κλείνομαι για ώωωωρες στο σπίτι, ελληνιστή) και μισώ το κρύο μετά βδελυγμίας. Οι παραπάνω λόγοι λοιπόν με έκαναν να μην ακολουθήσω τον σύζυγο στα όρη και στα βουνά που ήθελε (πολύ η αλήθεια είναι) να πάει για να ξεσκάσει κάνοντας 4x4.

Δε συνηθίζω να έχω ενοχές. Το εννοώ. Τις θεωρώ εντελώς μη απαραίτητες στη ζωή μου και στη ζωή αυτών που αγαπώ (για αυτό το λόγο δεν τις δημιουργώ κιόλας!). Γράφοντας τώρα αυτό το ποστ, νοιώθω μία μοναξιά, δημιουργική μεν, μοναξιά δε που δεν είμαι πλάι στον άντρα που αγαπώ, Σαββατιάτικο. Δε φταίει ο mini-τσακωμός, αυτά είναι το αλατοπίπερο σε όλες τις σχέσεις. Η ουσία είναι το ΕΓΩ.

Και πέφτω πάνω στο πρώτο και "φρέσκο" ανάγνωσμα-επιρροή του σημερινού ποστ από τη blog-ο-φίλη Μαριάννα που γράφει υπέροχα (θα το βρείτε εδώ) με τίτλο "Εγώ;". Και αναρωτιέμαι διαβάζοντας τις ίδιες προτάσεις: "Το Εμείς είναι δυνατότερο του Εγώ"; "Μήπως σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου"; "Εγώ ή ο Άλλος"; Και συνεχίζοντας να περιδιαβαίνω το διαδίκτυο, βλέπω και την τελευταία εκπομπή της Ολίβια (http://www.eimaimama.tv/eimaimama-11.html) με τίτλο "Μαμά Μόνη" και με πιάνει ένα παράπονο που εγώ δεν είμαι μόνη, είμαι με τον άντρα που λατρεύω, αλλά επέλεξα να μείνω μόνη σήμερα και όχι πλάι του, ενώ μου το ζήτησε. Ενοχές; Όχι. Απορία; Μεγάλη...

Γιατί ο άντρας μου ήθελε σήμερα να ζήσει με πάθος κι εγώ δεν τον ακολούθησα. Επέλεξα την παθητική ζωή κατά το αγαπημένο, σημερινό ποστ στο myorama ; Δεν αισθάνομαι έτσι ακριβώς. Πιστεύω πως όλες μας (και όλοι) δικαιούνται να επιλέγουν το ΠΩΣ θα ζήσουν, το κάθε λεπτό, την κάθε ημέρα, την κάθε στιγμή. Και αναφαίρετο δικαίωμα είναι να περνάς το χρόνο σου όπως πιστεύεις ότι είναι καλύτερο χωρίς ποτέ να θίγεις αυτόν που αγαπάς, χωρίς να τον πληγώνεις. Να μην κάνεις στον άλλον ότι δε θα ήθελες να σου κάνει. Αυτή είναι η φιλοσοφία μου. Γιατί, εν τέλει, "στη ζωή όλα εξαρτώνται απ΄ το αν θ' αποφασίσεις να "πέσεις" ή αν θ' αφήσεις να σε ρίξουν" (από έτερο αγαπημένο blog που αξίζει να διαβάσετε).

Καλό βράδυ να έχετε μόνες (μόνοι) ή μη.