Το μοντέλο οικογένειας στην Ελλάδα φαίνεται να περνάει μια κρίση, κρισάρα θα τολμούσα να πω. Γιαγιάδες και παππούδες αναλαμβάνουν χρέη νταντάς/ οικιακής βοηθού/ παιδιού για όλες τις δουλειές κ.α. πολλά που όλοι μας τα έχουμε βιώσει, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Φιλιππινέζες, Γεωργιανές, Αφρικανές, και άλλων υποανεπτυγμένων χωρών μετανάστριες, αναλαμβάνουν όχι μόνο την καθαριότητα και το νοικοκυριό του σπιτιού αλλά και το παιχνίδι, το φαγητό, την ένδυση, το μπάνιο, ακόμα και τις διακοπές (ως συνοδοί!) μωρών και παιδιών αρκετών ελληνικών οικογενειών!
Η -δυσλειτουργική*- Αμερικάνικη οικογένεια Simpson της δεκαετίας του 90', ίσως δε μας ξενίζει πια σε σχέση με 20 χρόνια πριν. Οι σημερινές μαμάδες γκρινιάζουν πόσο αλλάζει η ζωή τους με τον ερχομό ενός παιδιού, πόσο μειώνεται ο ελεύθερος χρόνος τους, πόσο τους λείπει ο ύπνος, πόσο τους λείπουν τα ταξίδια, πόσο θα ήθελαν να έχουν (ακόμη!) περισσότερη βοήθεια, κ.ο.κ.Συνειδητοποιώ και φυσικά αντιλαμβάνομαι ότι το να έχεις ένα μωρό, ένα παιδί, είναι πολύ δύσκολο. Δεν περίμενα εξάλλου η μετάβαση από τη μοναχική ζωή στη μητρότητα να είναι εύκολη. Αλλά γιατί τόσος εκφοβισμός από νέες μανούλες; Όχι νέες στην ηλικία (απαραίτητα) αλλά νέες στο "άθλημα"!
Γιατί να θέλουμε να απλοποιήσουμε τη ζωή μας όταν γινόμαστε μητέρες;
"Κάθε αρχή και δύσκολη" λέει ο λαός.
Γιατί να περιμένουμε όλα να μας έρθουν εύκολα ξεκινώντας τη δημιουργία οικογένειας;
Προσπαθώ να καταλάβω αν φταίει η γενιά μας, η λεγόμενη γενιά -εφήβων- των 80s, που μεγάλωσε -σχετικά- πιο εύκολα από τις προηγούμενες γενιές και ως αποτέλεσμα, δεν έμαθε να ζορίζεται και να αντιμετωπίζει τα δύσκολα με χαμόγελο, με υπομονή, με δυνατές αντοχές... Αμ η γενιά των 90s; Κι αυτή, νέα κορίτσια σήμερα, βλέπω γύρω μου να βολτάρει με τα καρότσια και τις οικιακές βοηθούς να κρατάνε τα ψώνια ΤΟΥΣ και να προσέχουν τα παιδιά ΤΟΥΣ (φυσικά αναφέρομαι μόνο σε όσες έχουν μεγάλο πορτοφόλι...).
Δε θέλω να είμαι απαισιόδοξη, ούτε να τα βάζω όλα "στο ίδιο τσουβάλι"... Απλά αναρωτιέμαι αν το κίνημα του φεμινισμού και της ανεξαρτησίας των γυναικών σε συνδιασμό με την επαγγελματική της καταξίωση, έφερε όλο αυτό το "τσουνάμι" γκρίνιας και δυσανασχέτησης στις νέες μανούλες και ισοπέδωσε το παλαιό, κλασσικό μοντέλο της ελληνικής οικογένειας που ήθελε τη νέα μανούλα την πιο ευτυχισμένη και ξέγνοιαστη μανούλα του κόσμου**...* δυσλειτουργική οικογένεια [dysfunctional family]
** φέρνω στο νου μου τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες της μαμάς μου με εμένα μωρό, αγκαλιά μόλις με έφερε στο σπίτι και συγκινούμαι... ακόμα!
Γεια σου μανούλα. Κι εγώ ανήκω στην ίδια "κατηγορία" (35+ και βάλε...!) με σένα και πολύ γουστάρω! Έχω προβληματιστεί αρκετά πάνω στο ίδιο θέμα και έχω καταλήξει στα εξής συμπεράσματα: 1.Το μικρόβιο της γκρίνιας έχει προσβάλλει εδώ και καιρό τους νεοέλληνες μαζικά, οι μαμάδες θα γλύτωναν? 2. Η ζωή πριν από 20-30 χρόνια ήταν πιο απλή και ξεκάθαρη, όπως και οι ρόλοι μέσα στην οικογένεια. Τωρα υπάρχει πλήρης σύγχυση και αβεβαιότητα κι όλο αυτό επιτείνει τη γκρίνια 3. Η ζαχαρωμένη ροζ εικόνα της ευτυχισμένης μαμάς μιας άλλης εποχής ήταν σε κάποιο βαθμό υποκριτική και ψεύτικη. Πολλές γυναίκες υπέφεραν σιωπηλά γιατί δεν επέτρεπαν στον εαυτό τους να εκφράσει οποιοδήποτε συναίσθημα θυμού. Οι πιο καπάτσες αξιοποιούσαν τη μαλαγανιά για να ξεμπλοκάρουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήAnyway μάλλον έκανα κατάχρηση του χώρου, το θέμα είναι μεγάλο. Πιστεύω πως η πραγματική πρόκληση για μια μαμά σήμερα είναι να είναι δημιουργική, αληθινή με τον εαυτό της και την οικογένειά της και να κυνηγάει και το δικό της όνειρο στη ζωή, μαζί με τη μητρότητα. Ακόμα κι αν σε διάφορες φάσεις δίνει προτεραιότητα στις ανάγκες των παιδιών. Πιστεύω πως θα τα λέμε συχνά μέσα από τα μπλογκς μας.
Καμμία κατάχρηση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε καλωσορίζω και σε παρακολουθώ, έχεις όμορφο μυαλό.
Και δε θα διαφωνήσω μαζί σου για τη μαλαγανιά και τη σιωπηλή υποταγή. Απλά θα ήθελα εμείς οι γυναίκες, ειδικά στην ηλικία των 35+, να ήμασταν πιο ειλικρινείς με τον εαυτό μας και πιο αληθινές ως προς τις επιλογές μας, χωρίς γκρίνια και μιζέρια... Ζητάω πολλά;
Έχει διαφορά η βοήθεια από κάποιον, συγγενή ή επί πληρωμή, και η απόλυτη ανάθεση των πάντων στο πρόσωπο αυτό. Δυστυχώς κι εγώ βλέπω συχνά να γίνεται το δεύτερο, δεν παίρνουμε μια μπέιμπι σίτερ για να μας βοηθήσει αλλά για να αναλάβει πλήρως το παιδί και να μας το παραδώσει αφού... αποφοιτήσει..; Μα δεν υπάρχει έτσι ο κίνδυνος να είμαστε εντελώς διακοσμητικοί στη ζωή του;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι συμφωνώ, υπάρχει πολλή γκρίνια τριγύρω, καταλαβαίνω να υπάρχει κούραση αλλά με τη γκρίνια χάνεις και όλη τη χαρά!
Γνώμη μου; Θα ξεκουραστούμε μια και καλή, δεν υπάρχει καμμία κούραση όταν μαθαίνουμε νέα πράγματα, ζούμε σπάνιες στιγμές, γιορτάζουμε την κάθε ημέρα ως μοναδική και με τη γνώση ότι περνάει ανεπιστρεπτί!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή