"Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι"

Τώρα πως μου ήρθε Πασχαλιάτικα να γράψω τέτοιο ποστ;
Αντί να ασχολούμαι κι εγώ με τα Θεία και τα Ιερά και να περιμένω με πίστη και ευλάβεια το Άγιο Φως από τα Ιεροσόλυμα, είπα να γράψω ένα ποστ για τους φίλους.

Όχι, όχι τους φίλους ΜΟΥ, τους φίλους που περνάνε, μένουν ή φεύγουν από τη ζωή του καθενός και αφήνουν στο πέρασμά τους σημάδια ανεξίτηλα, όμορφα ή άσχημα, γλυκά ή πικρά, καλά ή κακά.

Από πολύ νεαρή ηλικία, έκανα "κακές" παρέες.
Αυτό φυσικά μου κόστισε στη ζωή μου γιατί δεν είχα σωστά πρότυπα και πληγώθηκα πολύ από τους λάθος "φίλους". Σήμερα, ένα από τα θέματα που με απασχολεί περισσότερο είναι τι παρέες θα επιλέξει το παιδί μας (όταν με το καλό θα έχει αυτή τη δυνατότητα) και ένα από τα άγχη μου είναι μήπως και δε πάρω πρέφα ότι έχει μπλέξει με κακές παρέες όπως κι εγώ στα νιάτα μου (12-13 ετών).

Βλέπω παιδάκια σήμερα που κοινωνικοποιούνται αναγκαστικά με τα παιδιά της πολυκατοικίας, της γειτονιάς, του σχολείου, του ωδείου, της σχολής χορού, karate, του κολυμβητηρίου.
Και αναρωτιέμαι: αν έχεις τα ίδια ενδιαφέροντα, ακόμα και σε αυτήν τη μικρή ηλικία, έχεις περισσότερες πιθανότητες να κάνεις "καλούς" φίλους για το  μέλλον;

Μετά από 25 χρόνια τριβής με φίλους, που έφυγαν ή έμειναν, δεν έχει σημασία, μπορώ να πω με σιγουριά ότι ΝΑΙ, οπωσδήποτε παίζει ρόλο να έχεις κοινά ενδιαφέροντα, κοινές προσλαμβάνουσες, εμπειρίες με άτομα που είναι εν δυνάμει φίλοι σου. Δε γίνεται, για παράδειγμα να έχεις γεννηθεί από γονείς με δυσκολίες οικονομικές και να γίνει κολλητή σου φίλη η Χρύση Βαρδινογιάννη! Σωστά;

Απολαμβάνω με τρέλλα το γεγονός ότι οι δικοί μου καλοί φίλοι, όχι απλά δε μου μοιάζουν, αλλά είναι καλύτεροι από εμένα σε αρκετά θέματα. Τα κοινά μας στοιχεία είναι πολλά ειδικά η αγάπη που μας δένει μέσα από διάφορες κακές εποχές στη ζωή μας που είμασταν εκεί να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Κάποιοι από αυτούς όμως είναι πιο υπομονετικοί, πιο πειθαρχημένοι, κάποιοι ακόμα και πιο χαλαροί σε θέματα που εγώ έχω ακόμα taboo. Με βοηθάνε ασύλληπτα να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να μάθω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, να βλέπω την άλλη όψη του όποιου νομίσματος.

Έχω ξαναγράψει πόσο ευγνώμων είμαι για τους φίλους μου σε άλλο ποστ εδώ και προσπαθώ σε κάθε ευκαιρία να τους το δείχνω. Ξέρω ότι δεν είμαι πάντα αποτελεσματική αλλά το προσπαθώ.
Και μιας και σήμερα γνώρισα δύο ανθρώπους που θα ήθελα πολύ να έχω φίλους, καλούς, πήρα την πρωτοβουλία να μοιραστώ μαζί σας αυτό το ποστ για να δω και τη δική σας άποψη. Γίνεται να κάνεις καλούς φίλους σε φάση 35+; Μπορεί κάποιος να προσπαθήσει αντί να βολευτεί με τις κοινωνικές του επαφές και να τις αποκαλεί φιλίες, να προσπαθήσει για κάτι πιο ουσιαστικό ακόμα και σε αυτήν την ηλικία που ο χρόνος είναι πιο περιορισμένος και οι ευκαιρίες για σύσφιξη σχέσεων λιγοστές;

Το σοφό ρητό "δείξε μου τους φίλους σου να σου πως ποιος είσαι" θέλω να πιστεύω ότι έχει ουσία και νόημα. Πρέπει να κάνουμε πέρα ανθρώπους που δε θαυμάζουμε και δεν έχουμε σαν πρότυπα και να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε δίπλα μας ανθρώπους που εκπέμπουν τη θετική τους ενέργεια, όχι μόνο σε εμάς αλλά και στα παιδιά μας που είναι σίγουρο ότι από πολύ μικρά ψάχνουν για πρότυπα και "κολλητάκια" για να μοιράζονται τον ελεύθερο χρόνο τους.

Σήμερα γνώρισα δύο τέτοιους ανθρώπους, που "ανακάλυψα" μέσα από την ασχολία με τούτο το blog, Πιστεύω τελικά ότι όλα πρέπει να τα περιμένει κανείς από τη ζωή, σε οποιαδήποτε ηλικία, αρκεί να είναι ανοιχτός και ακομπλεξάριστος!

Εύχομαι σε όλους σας, φίλους και μη, να έχετε μία Ανάσταση Ψυχής όπως ο καθένας την ονειρεύεται και κανούργιες φιλίες που αντέχουν στο χρόνο και αποδεικνύουν την αξία τους.