Καριέρα στη Μητρότητα υπάρχει;

Συνειδητοποιώ ότι δε συμφωνώ με τις περισσότερες μητέρες που γνωρίζω.
Πιστεύω ότι μεγαλώνουν τα παιδιά τους με manual, με ένα νοητό εγχειρίδιο κοινώς που είτε ξετρυπώνουν σε advice forums στο internet (τύπου parents) είτε τους το μεταδίδουν με ιδιαίτερη πίεση οι γιαγιάδες/παπούδες/ πεθερικά/ γείτονες/ άλλοι γονείς του περίγυρου.

Αυτό που ΔΕ βλέπω δυστυχώς, είναι αυθορμητισμός, αυτοσχεδιασμός, αυτό που μας λέγανε στο πανεπιστήμιο IMPROVISE and you will dicover the best parts of yourself (σε ελεύθερη μετάφραση, αυτοσχεδιάστε και θα δείτε τον καλύτερο εαυτό σας). Με λυπεί το γεγονός ότι συναντώ πολύ συχνά πλέον μαμάδες-"καριερίστες" που επιστρέφουν στο σπίτι μετά τις 7 το βράδυ, έχοντας χάσει τις πιο παραγωγικές και παιχνιδιάρικες ώρες ενός παιδιού, τις πλέον δημιουργικές απλά για να είναι πιο συνεπής (;) απέναντι στην εταιρεία στην οποία εργάζονται, ή για να το θέσω πιο σωστά, για να "κάνουν καριέρα".

Πάντα ήμουν της άποψης ότι στην Ελλάδα αν τύχει και γνωρίσεις πετυχημένη career woman (κάποια δηλαδή που να συναγωνίζεται έναν άντρα επάξια για μια θέση διοικητική, ψηλά στην ιεραρχία) το πιο πιθανό είναι:
α. να είναι χωρισμένη χωρίς παιδιά
β. να είναι χωρισμένη ή παντρεμένη με παιδιά τα οποία μεγαλώνουν μετανάστριες ή η μαμά της
γ. να είναι single ή χωρισμένη (χωρίς παιδιά)

Και αυτό με λυπεί, όχι γιατί τα παιδιά αυτά μεγαλώνουν πολύ μοναχικά (έχω προσωπική εμπειρία έχοντας περάσει μοναχική παιδική ηλικία) αλλά γιατί αυτές οι γυναίκες δεν είναι δυνατό να είναι ευχαριστημένες με μια τέτοια κατάσταση που απλά τους επιβλήθηκε λόγω πλύσης εγκεφάλου ή λόγω αυξημένης ανταγωνιστικότητας με το "άλλο" φύλο.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί βλέπω γύρω μου παιδάκια σε υστερία να απαιτούν μια αγκαλιά από τη μαμά τους ακόμα και όταν εκείνη επιστρέφει ράκος στις 7 και 8 και 9 το βράδυ και δεν έχει το κουράγιο να προσφέρει με όρεξη την τρυφερότητά της, παρά πιέζεται να τα φέρει βόλτα με τις δουλειές του σπιτιού, το διάβασμα για το σχολείο, τα ψώνια που πρέπει να γίνουν, τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρωθούν, τις κοινωνικές επαφές κ.ο.κ.

Και τι γίνεται τελικά μετά από όλο αυτό το μπάχαλο; Παιδιά κολλημένα πάνω σε Φιλιππινέζες και Γεωργιανές (οι χώρες είναι τυχαία επιλεγμένες), υστερικά όταν τελικά έχουν τη μαμά σπίτι αλλά σε κατάσταση εξουθένωσης, απαιτητικά σε κρίση ταυτότητας μιας και δεν κατανοούν τι σημαίνει "η μαμά δουλεύει για να βγάζει ακόμα περισσότερα χρήματα και για τη ματαιοδοξία της", κουρασμένα να ζητάνε μια απλή αγκαλιά στο κρεβάτι τους πριν κοιμηθούν στο τέλος της ημέρας.

Δε φοβάμαι μήπως γίνω τέτοια μαμά.
Απαρνήθηκα πολλά χρόνια πριν αυτό το ρόλο, όχι για το μελλοντικό μου διάδοχο, αλλά γιατί κόντευα να σαλτάρω και καμμία επιβράβευση ή ματαιοδοξία δε με έκανε να μπορώ να υποστώ τον πόλεμο νέυρων. Εξάλλου, οι γυναίκες-καριέρας δεν εργάζονται πρωτίστως για τα χρήματα, αλλά για την προσωπική τους υστεροφημία (αυτό πιστεύω εγώ, δε σημαίνει ότι είναι και το σωστό).

Τώρα που πλησιάζει ο χρόνος να γίνω κι εγώ μαμά, ονειρεύομαι το παιδί μου να μεγαλώσει  με τα απολύτως απαραίτητα υλικά αγαθά, με την ενασχόλησή μου μαζί του τις περισσότερες ώρες της ημέρας, με πολλά κατοικίδια στο σπίτι (έχουμε ήδη 3) ώστε να μάθει να έχει ευθύνη για μια άλλη ζωή πέραν της δικής του, με πολλά ταξίδια για να έχει εικόνες και εμπειρίες χαραγμένες στο μυαλό του που πιστεύω θα του δίνουν ερεθίσματα να γίνει καλύτερος άνθρωπος και με σεβασμό προς το συνάνθρωπό του μέσα από την κοινωνικόποίησή του από μικρή ηλικία σε δραστηριότητες και ομάδες.

Ναι, έχω ένα σχετικό άγχος, αλλά είναι αυτό το δημιουργικό, αυτό που με κάνει να "ψάχνομαι" περισσότερο (που λένε)...
Σχόλια και σκέψεις ευπρόσδεκτες ακόμα και διαφωνίες που μπορεί να με κάνουν καλύτερο άνθρωπο, εν τέλει.

Αυτό είναι το ζητούμενο στην παρούσα φάση της ζωής μου.

υ.γ. και γιανα μην παρεξηγηθώ δεν αναφέρομαι σε αυτές τις μητέρες που αναγκάζονται να εργάζονται για βιοποριστικούς λόγους ή εκείνες που απολαμβάνουν τη δουλειά τους και θέτουν όρια ώστε να μην πληγούν από το γνωστό job burnout και με σεβασμό προς τον εργοδότη τους, διεκδικούν μία υγιή εργασιακή σχέση.