Τι θέλετε να γίνετε όταν μεγαλώσετε: Sex and the City (Girls) ή Desperate Housewives?

Η σημερινή μέρα γιορτάζεται από 13χρονες πιτσιρίκες μέχρι και μεσόκοπες μανδάμ(ς) και είναι αφιερωμένη σε ξενόφερτη γιορτή που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί γιορτάζουμε (αν και πρέπει να ομολογήσω ότι σε νεαρή ηλικία έχω αγοράσει κι εγώ κάρτες με καρδούλες για κάποια νεανική μου καψούρα). Επειδή όμως δε μου αρέσει πλέον να είμαι σπαστικιά και δήθεν υπεράνω, Ο.Κ. χαμογελάω στωικά σε όσες μου εύχονται (γιατί άντρες δεν τα κάνουν αυτά!) και πάω παρακάτω.

Το σημερινό  μου ποστ αποφάσισα να το αφιερώσω σε μερικές γυναίκες που -πιστεύω- πως υποφέρουν μέρες σαν τη σημερινή (και όχι μόνο). Αυτές που δεν απολαμβάνουν πια ούτε τον έρωτα στην ουσία του, ούτε και τη δήθεν γιορτή του. Αυτές που ίσως έπρεπε να απαντήσουν στο ερώτημα του ποστ από -μάλλον πολύ- μικρή ηλικία, πιστεύοντας ότι έτσι θα βρουν την απόλυτη ευτυχία στη ζωή τους.

Αυτές που επένδυσαν στο βιογραφικό τους, έκαναν τις σωστές γνωριμίες, απέκτησαν εμπειρίες και όταν χρειάστηκε άλλαξαν πορεία: έγιναν σοβαρές και εκπλήρωσαν τον αυτοσκοπό τους αντικρίζοντας πια τον κόσμο μέσα από την οικογενειακή θαλπωρή που τους προσφέρουν τα πολυτελή σπίτια τους στα προάστια. Αναρωτιέμαι πολύ συχνά: Τι γίνεται όταν οι ηρωίδες -σύμβολα της εργένικης ζωής-του "Sex and the City" κουράζονται και εγκαταλείπουν το δικό τους Μανχάταν και μαζί με αυτό τις μοναχικές νύχτες αναζήτησης και αποφασίζουν να εγκατασταθούν σε καλοφτιαγμένες μονοκατοικίες σε ήσυχα προάστια μεγαλώνοντας μωρά και περιορίζοντας πλέον τις πιο συναρπαστικές στιγμές τους στο να αλλάζουν πάνες;

Αν το "Sex and the City" κατάφερε να απογυμνώσει με χιούμορ το όνειρο του νεοφεμινισμού και να δείξει τη ζοφερή πραγματικότητα που αντιμετωπίζει η νέα και ανεξάρτητη γυναίκα προκειμένου να βρει τη συναισθηματική ευτυχία, το "Desperate Housewives" έφερε στις οθόνες μας μια καταγραφή αυτών που συμβαίνουν όταν κλείνουν οι πόρτες, όταν αυτός ο σκοπός έχει εκπληρωθεί, η ζητούμενη ισορροπία έχει κατακτηθεί και πλέον αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση της απομυθοποίησης.

"Ο άντρας μου έκανε πραγματικότητα όλα όσα ονειρευόμουν, μόνον που δεν ονειρευόμουν τα σωστά πράγματα". Όταν οι άγριες μοναχικές νύχτες στην πόλη και το ατελείωτο σαφάρι εμπειριών μοιάζει αδιέξοδο και η εκπλήρωση του Αμερικάνικου -και όχι μόνο- ονείρου, φαντάζει ως μοναδική λύση, η ρουτίνα έρχεται σαν το επαναλαμβανόμενο μαρτύριο του Σίσυφου και προσγειώνει τις ηρωίδες σε μια άλλη πραγματικότητα. Με λιγότερες διεξόδους, περισσότερο μονοδιάστατες υποχρεώσεις και το χρόνο να μετράει αντίστροφα. Τελικά τι συμβαίνει όταν ο παράδεισος μοιάζει περισσότερο με κόλαση και όλα αυτά που θεωρούνταν διαπιστευτήρια ευτυχίας γίνονται απλά τα κάγκελα μίας ακόμη "χρυσής" φυλακής;

Θα πείτε: "ε, και, δεν έγινε και τίποτα πρωτότυπο...".
Το παράδοξο και ίσως αυτό που διαφοροποιεί την κουρασμένη νοικοκυρά παλαιότερων δεκαετιών από την επίγονή της, είναι πως η νέα της εκδοχή είναι συνειδητοποιημένη. Επέλεξε αυτή τη στάση ζωής όχι ως αναγκαίο κακό, ως μοναδική διέξοδο στην πατρική καταπίεση ή ως μέσο κοινωνικής καταξίωσης, αλλά μέσα από μία εξαντλητική εις άτοπον απαγωγή. Αποφάσισε πως δε θέλει να είναι μόνη, πως κουράστηκε να είναι γιάπισσα, προτιμάει να ακούει το βιολογικό της ρολόι από το μπίπερ της, να νταντεύει μωρά από γατιά, έβαλε το σκληροπυρηνικό φεμινισμό στην άκρη και αποφάσισε συνειδητά πως "τα είδε όλα" και θέλει να κάνει ότι και η γιαγιά της: Να βρει έναν άντρα που να μπορεί να της εξασφαλίσει τα Gucci της, να εγκατασταθεί σε ένα καλόγουστο σπίτι μακριά από το άγχος της πόλης και να δίνει πετυχημένα δείπνα επιδεικνύοντας τις δεξιότητες της οικιακής της βοηθού και τα κομψά εγγλέζικα σερβίτσια της. Σε αυτό που δε μοιάζει με τις προκατόχους της είναι στο ότι δε θυσίασε την εικόνα της μέσα στον πανικό της να μεγαλώσει τα παιδιά και να φροντίσει το σπίτι (έχει προσωπικό για τις άχαρες δουλειές), αλλά συνεχίζει να επενδύει στο παρουσιαστικό της και να φροντίζει με εμμονή την εμφάνισή της. Το πρόβλημα όμως είναι πως όσο και να έχει δημιουργήσει μία οικογένεια σα σκηνικό διαφημιστικού είναι σα να κυνηγάει την ουρά της, αφού όση συνέπεια και να δέιχνει στα μαθήματα yoga, δεν αποφεύγει την "κοιλιά" στη σχέση, όσο κι αν προσέχει τι θα φορέσει, κάποια στιγμή τσακώνει τον άντρα της να προσέχει τι δε θα φορέσει κάποια άλλη, λιγότερο κουρασμένη, κυνική και εξαρτημένη.

Και έτσι φτάνει να βιώνει την αναπόφευκτη φθορά της σχέσης με όλα τα επακόλουθά της, έχοντας χάσει κάθε ίχνος αυτοσεβασμού και κάθε άλλοθι, αλλά κυρίως έχοντας απομυθοποιήσει και το τελευταίο οχυρό.

Προσπαθώ να δω το φαινόμενο ψυχρά, σα να μπορούσε να συμβεί και σε εμένα την ίδια. Συνειδητοποιώ πως η νεότερη εκδοχή της απελπισμένη νοικοκυράς είναι ένα σκαλί πιο κάτω από την προκάτοχό της. Γιατί η "σημερινή" εκδοχή δεν έχει μόνο αποδεχθεί αλλά και επιλέξει συνειδητά το διακοσμητικό της ρόλο, έχει βάλει η ίδια τον εαυτό της σε αυτήν τη θέση και έχει διαλέξει τη μοίρα της απορρίπτοντας πολλές εναλλακτικές εκδοχές του μέλλοντός της από πολύ μικρή ηλικία, επιλέγοντας πρότυπα οικογένειας βγαλμένα από σαπουνόπερες ίσως (θυμηθείτε λίγο Colbies και Carringtons δεκαετίας 80s' ή ακόμα και τα πρόσφατα "βραζιλιάνικα" σήριαλ...).

Αυτές τις γυναίκες, ειδικά σήμερα, τις βλέπω γύρω μου με ιδιαίτερη συμπάθεια διότι και οι ίδιες ξέρουν πως ό,τι επέλεξαν δεν τους επιβλήθηκε από κανέναν παρά από τον ίδιο τους τον εαυτό, που παρασύρθηκαν από το ένστικτο του φύλου μας στην πιο κλασική και ρομαντική ουτοπία: Αυτή της Ιδανικής Οικογένειας.