Εγώ, Αυτός και τα Μυστήρια

Το σημερινό ποστ είναι εμπνευσμένο από -τι άλλο- τη ζωή (και συγκεκριμένα τη σημερινή μέρα) και τρία από τα αγαπημένα μου blogs συν ένα άρθρο, στα οποία "έπεσα" πάνω ανοίγοντας την οθόνη μου για να χαλαρώσω (Σάββατο γαρ και μετά από 2 ώρες ποδηλασίας!).

Η σημερινή λοιπόν μέρα είχε απ' όλα: πρωινό ξύπνημα νωρίς λόγω κακού ύπνου (είδαμε το βαρύτατο BIUTIFUL χτες βράδυ), βόλτα σκυλιών σε συνδυασμό με ψώνια λαϊκής, late-breakfast by husband μετά από mini-τσακωμό (από εκεί εμπνευσμένος και ο τίτλος του ποστ) και εκτόνωση ποδηλατώντας (!) μετά συζύγου στην παραλία. Όλα αυτά θα μπορούσαν να σηματοδοτήσουν μία ενδιαφέρουσα και όμορφη μέρα. Αλλά υπάρχουν και τα απρόοπτα που τελικά σου δίνουν την έμπνευση να γράψεις ένα διαφορετικό ποστ!

Δεν είμαι άνθρωπος της δράσης, αυτό το ξέρουν μέχρι και οι πέτρες, ούτε της φύσης ιδιαίτερα (αν και λατρεύω να είμαι κοντά στη θάλασσα και στο όποιο υδάτινο στοιχείο), αγαπώ το cocconing (να κλείνομαι για ώωωωρες στο σπίτι, ελληνιστή) και μισώ το κρύο μετά βδελυγμίας. Οι παραπάνω λόγοι λοιπόν με έκαναν να μην ακολουθήσω τον σύζυγο στα όρη και στα βουνά που ήθελε (πολύ η αλήθεια είναι) να πάει για να ξεσκάσει κάνοντας 4x4.

Δε συνηθίζω να έχω ενοχές. Το εννοώ. Τις θεωρώ εντελώς μη απαραίτητες στη ζωή μου και στη ζωή αυτών που αγαπώ (για αυτό το λόγο δεν τις δημιουργώ κιόλας!). Γράφοντας τώρα αυτό το ποστ, νοιώθω μία μοναξιά, δημιουργική μεν, μοναξιά δε που δεν είμαι πλάι στον άντρα που αγαπώ, Σαββατιάτικο. Δε φταίει ο mini-τσακωμός, αυτά είναι το αλατοπίπερο σε όλες τις σχέσεις. Η ουσία είναι το ΕΓΩ.

Και πέφτω πάνω στο πρώτο και "φρέσκο" ανάγνωσμα-επιρροή του σημερινού ποστ από τη blog-ο-φίλη Μαριάννα που γράφει υπέροχα (θα το βρείτε εδώ) με τίτλο "Εγώ;". Και αναρωτιέμαι διαβάζοντας τις ίδιες προτάσεις: "Το Εμείς είναι δυνατότερο του Εγώ"; "Μήπως σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου"; "Εγώ ή ο Άλλος"; Και συνεχίζοντας να περιδιαβαίνω το διαδίκτυο, βλέπω και την τελευταία εκπομπή της Ολίβια (http://www.eimaimama.tv/eimaimama-11.html) με τίτλο "Μαμά Μόνη" και με πιάνει ένα παράπονο που εγώ δεν είμαι μόνη, είμαι με τον άντρα που λατρεύω, αλλά επέλεξα να μείνω μόνη σήμερα και όχι πλάι του, ενώ μου το ζήτησε. Ενοχές; Όχι. Απορία; Μεγάλη...

Γιατί ο άντρας μου ήθελε σήμερα να ζήσει με πάθος κι εγώ δεν τον ακολούθησα. Επέλεξα την παθητική ζωή κατά το αγαπημένο, σημερινό ποστ στο myorama ; Δεν αισθάνομαι έτσι ακριβώς. Πιστεύω πως όλες μας (και όλοι) δικαιούνται να επιλέγουν το ΠΩΣ θα ζήσουν, το κάθε λεπτό, την κάθε ημέρα, την κάθε στιγμή. Και αναφαίρετο δικαίωμα είναι να περνάς το χρόνο σου όπως πιστεύεις ότι είναι καλύτερο χωρίς ποτέ να θίγεις αυτόν που αγαπάς, χωρίς να τον πληγώνεις. Να μην κάνεις στον άλλον ότι δε θα ήθελες να σου κάνει. Αυτή είναι η φιλοσοφία μου. Γιατί, εν τέλει, "στη ζωή όλα εξαρτώνται απ΄ το αν θ' αποφασίσεις να "πέσεις" ή αν θ' αφήσεις να σε ρίξουν" (από έτερο αγαπημένο blog που αξίζει να διαβάσετε).

Καλό βράδυ να έχετε μόνες (μόνοι) ή μη.