Αγαπώ πολύ αυτές τις ηλιόλουστες μέρες μέσα στο χειμώνα, έστω κι αν καθυστέρησαν λίγο φέτος. Σας αφιερώνω με αγάπη τον υπέροχο μύθο πίσω από τις¨"Αλκυονίδες ημέρες".
Η Αλκυόνη (το θαλασσοπούλι ή μπιρμπίλι της θάλασσας) ήταν κόρη του Αιόλου και σύζυγος ενός δύτη, του Κήυκα. Ασέβησαν όμως προς το Δία, ο οποίος τους μεταμόρφωσε σε πουλιά με την ποινή να επωάζουν τα αυγά τους το χειμώνα και όχι την άνοιξη, όπως τα άλλα πτηνά. Επειδή τα αυγά και τους νεοσσούς της τους άρπαζαν άλλα πουλιά και τα κύματα λόγω σφοδρής κακοκαιρίας στα παράλια, η μεταμορφωμένη Αλκυόνη έκλαιε διαρκώς και παρακάλεσε το Δία να τη συχωρέσει και εκείνος (παντοδύναμος και μεγαλόκαρδος) της χάρισε 14 (κατ’ άλλους 18 - 20) καλές ημέρες με ήπιο καιρό μέσα στο χειμώνα για να επωάσει τα αυγά της, 7 - 10.
Ο μύθος είναι παμπάλαιος και πολλοί συγγραφείς έχουν εμπνευσθεί από αυτόν και περιλάβει στα έργα τους. Και ως πτηνό ακόμη η Αλκυόνη τρέφει μεγάλο έρωτα προς το σύζυγό της τον οποίο δεν αποχωρίζεται, τον φέρνει μαζί της και τον φροντίζει έως θανάτου. Ο Πλούταρχος τη χαρακτηρίζει «φίλανδρο» το δε σύζυγό της «γηροφορεί και γηροτροφεί». Ουδέποτε τον εγκαταλείπει. Αν δε εκείνος γεράσει και αποδυναμωθεί τον κουβαλάει στην πλάτη της μέχρι να πεθάνει, συνεχίζει ο αρχαίος παιδαγωγός και συγγραφέας, «τοις ώμοις εκείνον αναθεμένη, κομίζει πανταχόσε και θεραπεύει και σύνεστιν άχρι τελευτής». Τον γηροκομάει με συνέπεια υποδειγματική θα λέγαμε σήμερα, και δεν τον αναθέτει σε κάποια...αλλοδαπή να τον...αποτελειώσει! Παραμένει μονογαμική, όπως πολλά ζώα και πτηνά.
Η ελληνική αλκυόνη είναι ένα είδος από τα 125 που υπάρχουν στην εύκρατη ζώνη και στην Ασία και αποτελούν την ομογένεια των κεκρακτών. Η θρηνώδης φωνή του πουλιού που ακούστηκε από τη θάλασσα, ανάγκασε το Χαιροφόντα να ρωτήσει το Σωκράτη τι μπορεί να σημαίνει αυτό και δημιουργήθηκε ο νόθος πλατωνικός διάλογος «Αλκυών», αναφορικά με τη μεταμόρφωση ανθρώπων σε πτηνά και αντίστροφα. Εκεί ο Σωκράτης διδάσκει τον Χαιροφόντα ότι «η κριτική δύναμη του ανθρώπου δεν ημπορεί να διακρίνει ποίον είναι το δυνατόν και ποίο το αδύνατον. Ο βίος του ανθρώπου είναι ολιγόχρονος και η περί των θείων πραγμάτων εμπειρία του όλως ανεπαρκής.»
Όσα μύθια τόσ’ αλήθεια, μαθαίναμε από τους καλοκάγαθους παππούδες και τις υπομονετικές κυρούλες. Η επικαιρότητα όμως μας ξαναφέρνει σ’ εκείνες τις παιδικές μνήμες και παρα - μυθολογούμε αναζητώντας το φανταχτερό τοπίο της παιδικής ασφάλειας, της απονήρευτης αφέλειας και της ευπιστίας, όπου τα πάντα, όσα μας προσφέρονταν, τα προεκτείναμε, τα ζούσαμε και τα απομυζούσαμε χωρίς αμφισβήτηση, τότε, και τα βιώναμε σαν παραδείσους, όπως πραγματικά είναι τα παιδικά όνειρα και η πολύχρωμη, ζωογόνα φαντασία τους.
Μια ηλιόλουστη καλημέρα σε όλους.
mama35+
Η Αλκυόνη (το θαλασσοπούλι ή μπιρμπίλι της θάλασσας) ήταν κόρη του Αιόλου και σύζυγος ενός δύτη, του Κήυκα. Ασέβησαν όμως προς το Δία, ο οποίος τους μεταμόρφωσε σε πουλιά με την ποινή να επωάζουν τα αυγά τους το χειμώνα και όχι την άνοιξη, όπως τα άλλα πτηνά. Επειδή τα αυγά και τους νεοσσούς της τους άρπαζαν άλλα πουλιά και τα κύματα λόγω σφοδρής κακοκαιρίας στα παράλια, η μεταμορφωμένη Αλκυόνη έκλαιε διαρκώς και παρακάλεσε το Δία να τη συχωρέσει και εκείνος (παντοδύναμος και μεγαλόκαρδος) της χάρισε 14 (κατ’ άλλους 18 - 20) καλές ημέρες με ήπιο καιρό μέσα στο χειμώνα για να επωάσει τα αυγά της, 7 - 10.
Η ελληνική αλκυόνη είναι ένα είδος από τα 125 που υπάρχουν στην εύκρατη ζώνη και στην Ασία και αποτελούν την ομογένεια των κεκρακτών. Η θρηνώδης φωνή του πουλιού που ακούστηκε από τη θάλασσα, ανάγκασε το Χαιροφόντα να ρωτήσει το Σωκράτη τι μπορεί να σημαίνει αυτό και δημιουργήθηκε ο νόθος πλατωνικός διάλογος «Αλκυών», αναφορικά με τη μεταμόρφωση ανθρώπων σε πτηνά και αντίστροφα. Εκεί ο Σωκράτης διδάσκει τον Χαιροφόντα ότι «η κριτική δύναμη του ανθρώπου δεν ημπορεί να διακρίνει ποίον είναι το δυνατόν και ποίο το αδύνατον. Ο βίος του ανθρώπου είναι ολιγόχρονος και η περί των θείων πραγμάτων εμπειρία του όλως ανεπαρκής.»
Όσα μύθια τόσ’ αλήθεια, μαθαίναμε από τους καλοκάγαθους παππούδες και τις υπομονετικές κυρούλες. Η επικαιρότητα όμως μας ξαναφέρνει σ’ εκείνες τις παιδικές μνήμες και παρα - μυθολογούμε αναζητώντας το φανταχτερό τοπίο της παιδικής ασφάλειας, της απονήρευτης αφέλειας και της ευπιστίας, όπου τα πάντα, όσα μας προσφέρονταν, τα προεκτείναμε, τα ζούσαμε και τα απομυζούσαμε χωρίς αμφισβήτηση, τότε, και τα βιώναμε σαν παραδείσους, όπως πραγματικά είναι τα παιδικά όνειρα και η πολύχρωμη, ζωογόνα φαντασία τους.
Μια ηλιόλουστη καλημέρα σε όλους.
mama35+
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες σκέφτομαι αυτό το μύθο! Με συγκινεί πάντα! Καλά να περνάμε!
ΑπάντησηΔιαγραφή