Καλωσορίζοντας το θερινό ηλιοστάσιο

Και αποχαιρετώντας το πρώτο τρίμηνο της πρώτης μου εγκυμοσύνης.  

Τώρα μπορώ να το ανακοινώσω/φωνάξω/ουρλιάξω;
Είμαι έγκυος στο πρώτο μας παιδί. Και πολύ μα πάρα πολύ χαρούμενη και φυσικά πολύ απορημένη! 
Σκέψεις που πριν μερικές μέρες ούτε που περνούσαν από το μυαλό μου, σήμερα με κάνουν και κοιμάμαι ανήσυχα με έντονα όνειρα και λιγοστό βαθύ ύπνο (σαν εκείνον τον παλιό, καλό ύπνο!)

• Θα είμαι τόσο καλή μαμά όσο θέλω;
• Θα είμαι καλύτερη μαμά από τη δική μου;
• Θα συμφωνούμε στην ανατροφή με τον σύντροφό μου;
• Θα μπορώ να μεγαλώσω το παιδί μας όπως θέλω εγώ και όχι οι γύρω-γύρω;
• Πότε θα καταφέρω να χαλαρώσω ξανά;
• Πως θα καταφέρω να χαλαρώσω ξανά;

 Και άλλες τέτοιες κουτές ερωτήσεις που φυσικά δεν έχουν απάντηση ή κι αν έχουν, αυτή είναι αόριστη, πάντα προς τη θετική και αισιόδοξη πλευρά. Για να μην τρελλαθούμε και τελείως…

Μία ερώτηση όμως σίγουρα μπορώ να την απαντήσω και το οφείλω σε αυτό το νεαρό blog. Πως νοιώθω τελικά που είμαι έγκυος στα 37 και κάτι ψιλά;
Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω θα έκανα κάτι διαφορετικό; Πιθανότατα ναι, θα ήθελα να είμαι 2-3 χρόνια νεότερη ίσως για να έχω την πολυτέλεια να κάνω περισσότερα παιδιά. Για κανέναν άλλο λόγο όμως.
Ανήκω στην κατηγορία εκείνη που σπάνια σκέφτηκε τον εαυτό της μαμά –εκτός από την πολύ νεαρή ηλικία των 19-20 που νόμιζα ότι θα παντρευτώ τον εφηβικό μου «έρωτα» και θα γεράσω μαζί του (jesus!) – γιατί ήξερα ότι έχω τόσα πολλά να ζήσω στη ζωή μου που ένα παιδί και η δημιουργία οικογένειας θα μου τα στερούσαν. Εξάλλου υπήρξα σχετικά ανώριμη ως προς τις επιλογές μου για αρκετά χρόνια, οπότε χαίρομαι διπλά που βρήκα τον σωστό άνθρωπο με τον οποίο ξεκινάμε μαζί την οικογένειά μας μετά την ηλικία ορόσημο των 35 ετών.

Βλέπω γνωστές μου που έχουν μεγαλύτερα παιδιά, γύρω στα 8 με 10 σήμερα, να ξεμωραίνονται στη θέα ενός μωρού, να κάνουν σαν τρελλές με τα μωρά των άλλων, λες και θα ήθελαν τώρα στα 35+ τους να κάνουν ένα ακόμα μωρό, αλλά όταν τις ρωτάς, σε κοιτάνε με το βλέμμα «σκοτώνω άνθρωπο» και σου απαντάνε κάτι τύπου «και να περάσω όλα αυτά που πέρασα με τις αυπνίες, τις αρρώστιες και τα ξενύχτια ;;; Τρελλάθηκες;;;»
Και αναρωτιέμαι: δηλαδή όλες εμείς (και είμαστε πλέον περισσότερες!) που το κάνουμε, είμαστε τρελλές;
Ξέρω πως η απάντηση στη ρητορική ερώτηση έχει να κάνει με τόσα πολλά πιο σύνθετα όπως τις όποιες προσωπικές μας επιλογές, θυσίες άλλες στο βωμό της καριέρας άλλες στο βωμό της εργένικης ζωής, έναν υπέρμετρο εγωισμό να είσαι πάντα το #1, επιλογές λάθος συντρόφων, άτυχες στιγμές , κακές επιρροές και τόσα άλλα που μόνο σε έναν απολογισμό μπορεί κάποιος να τα δει καθαρά και να τα αξιολογήσει με σοβαρότητα.
Όταν έχεις κάνει το πρώτο σου παιδί στα 26 με 28 και το δεύτερο στα 30 με 32, κάτι μου λέει ότι στα 35+ αισθάνεσαι ότι έχεις ανέβει το πιο ψηλό βουνό του κόσμου ήδη και δεν έχεις καμμία όρεξη να σε βάλουν να διασχίσεις και το φαρδύτερο ποτάμι! Σωστά; Άσε που όταν έχεις ήδη αποκτήσει τα παιδιά σου πιο νέα, μετά αισθάνεσαι «μεγάλη» για να το ξανακάνεις! Υπάρχουν βέβαια πάντα και οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Επειδή όμως δε θέλω να σοβαρέψω το σημερινο ποστ, θέλω απλά να μοιραστώ την απέραντη χαρά μου, που δε μπόρεσα εδώ και περίπου τρεις μήνες μέχρι δηλαδή να περάσει το κρίσιμο πρώτο τρίμηνο, για την εγκυμοσύνη μου και τον ερχομό του μικρού Α. στη ζωή μας λίγο πριν τα Χριστούγεννα!

Έρχεται την πιο κατάλληλη στιγμή, αυτό το ξέρω με απόλυτη βεβαιότητα πια.
Καλό μας καλοκαίρι στο τελείωμα της μεγαλύτερης Ημέρας του χρόνου.