Η ζωή μου π.Ε. & μ.Ε.

Μετά από μία ξεπέτα καταναλωτικού οργίου στον ΑΒ για να γεμίσει το αδειανό, καλοκαιρινό μας ψυγείο κάθισα στον καναπέ μου και σκέφτηκα το εξής: είναι σωστό 5 μηνών έγκυος να πηγαίνω sΜ* να γεμίζω τις σακκούλες, να τις κουβαλάω στο πάρκινγκ, να τις βάζω στο πορτ παγκάζ και μετά -άντε πάλι- ξεφόρτωμα, κουβάλημα και τακτοποίηση στο σπίτι;

Μήπως το παρακάνω και φέρομαι λίγο ανεύθυνα ως προς την κοιλίτσα;

Ξέρω τι θα προτείνετε, το έχω ήδη κάνει, να μου τα στέλνουν στο σπίτι. ΟΚ, καλό κι αυτό αλλά για 4 σακκούλες (γεμάτες) δεν το κάνω, δε μου πάει.

Και επιστρέφω στο θέμα του ποστ: πως αλλάζει τελικά η ζωή  π.Ε. και μ.Ε. ** ;

Γενικά, δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου αν εξαιρέσω τη δυσκολία στριφογυρίσματος στο κρεββάτι, το βαθύ κάθισμα αντί σκυψίματος για να πιάσω ότι μου πέφτει κάτω (γενικά είμαι και λίγο ατσούμπαλη!), την ξάπλα με τα πόδια ψηλά αντί καθίσματος στον καναπέ, κάποια ανεπιθύμητα σωματικά θεματάκια (τύπου ραγάδες, πρήξιμο στήθους κλπ.), την πιο προσεκτική οδήγηση (σε συνδιασμό με την αλλαγή του smart μου, σνιφ), το ότι είδα το πραγματικό χρώμα των μαλλιών μου μετά από 20 περίπου χρόνια (και μου αρέσει πολύ!), το πρήξιμο στα δάχτυλα όταν έχει ζέστη, την αποφυγή κατανάλωσης από φρέσκιες σαλάτες εκτός σπιτιού και την -κατά διαστήματα μεγάλη- αποχή από το σεξ.

Τα περισσότερα από τα παραπάνω (εκτός του τελευταίου φυσικά) είναι ελάχιστης σημασίας, αλλά και πάλι μια καταπίεση την έχουν.

Κι εγώ δεν ήμουν ποτέ άτομο που σήκωνα την καταπίεση. Αυτό το ξέρω κι εγώ και οι γύρω μου καλά. Οι οποίοι γύρω μου τρίβουν τα μάτια τους, χάνουν τα λόγια τους, δεν ξέρουν τι να πουν που η εποχή μ.Ε. -σε σχέση με την π.Ε.- είναι τόσο καλύτερη.

"Έχεις γλυκάνει πολύ" μου λέει ο αγαπημένος μου άντρας,

"τι καλό παιδί έχω εγώ καλέ" μου λέει η τρελλή  μου μανούλα,

"πόσο έχεις ηρεμήσει" ακούω από τον κολλητό μου φίλο από τα 13, και άλλα παρόμοια που ομολογουμένως μου αρέσουν πολύ και τα χαίρομαι ακόμα περισσότερο!

Σήμερα λοιπόν που είδα και μια συμμαθήτρια από το δημοτικό (είχα να τη δω περίπου 25 χρόνια κοινώς) με το μεγάλο -6/7 ετών- παιδάκι της, δεν τη ζήλεψα καθόλου. Στην π.Ε. εποχή θα έλεγα ότι η μ.Ε. εποχή θα είναι ανυπόφορη, απαιτητική, δύσκολη, κλπ. και πόσο πιο εύκολο είναι να κάνει μια γυναίκα παιδιά μέχρι τα 30 της ώστε να έχει την ψυχραιμία, την άνεση και την υπομονή για όλες τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει. Μύθος.

Παίρνω πίσω το "σχεδόν καθόλου" της δεύτερης παραγράφου: η ζωή μου μ.Ε. έχει αλλάξει σαφώς προς το καλύτερο.
Το βλέπω στον καθρέφτη μου κάθε πρωί που ξυπνάω, στα μάτια του όταν μου λέει πόσο όμορφη είμαι, στους γύρω μου που με κοιτάνε όλο γλύκα. Και τελικά δεν την αλλάζω με τίποτε τη μ.Ε. εποχή και ας έχει όση καταπίεση θέλει!

*sM: supermarket

** προ και μετά εγκυμοσύνης