Χρόνος ο Θαυματουργός!

Ο.Κ. 10 μέρες απουσίας από εδώ, μου έλειψε η εκτόνωση, η έκφραση, το μοίρασμα.
Είχα λίγο τις "μαύρες" μου, λίγο βήχα, λίγο ανήσυχο ύπνο (και ξύπνιο!), τι να πω, όρεξη να γράψω πάντως ΔΕΝ είχα.

Επειδή όμως σχεδόν κάθε μέρα υπάρχουν bloggers που μου φτιάχνουν τη διάθεση, με βάζουν να σκέφτομαι, να ονειρεύομαι, να εμπνέομαι, να'μαι σήμερα εδώ να μοιραστώ μαζί σας μια σύντομη -και πολύ προσωπική- ιστοριούλα από το πρόσφατο παρόν μου και να διαβάσω τις δικές σας γνώμες και εμπειρίες στα σχόλιά σας.

Εδώ και λίγους μήνες το έχουμε πάρει "ζεστά" το θέμα παιδί, το ομολογώ. Μετράω μέρες, ανησυχώ για την υγεία μου (αλλά δεν κάνω και τίποτα φοβερό!), διαβάζω άρθρα περί γονιμότητας και άλλων δεινών. Το πρόβλημα τελικά είναι ένα: ΧΡΟΝΟΣ!

Χρόνος που θέλουμε να είμαστε μαζί με τον father-to-be, χρόνος ουσιαστικός, χωρίς παρεμβολές από υποχρεώσεις, deadlines, επαγγελματικά ταξίδια, καθημερινές τριβές με ανούσια θέματα κ.α. πολλά. Οι γόνιμες μέρες μιας γυναίκες είναι ελάχιστες, μη σας πω δεν είναι καν μέρες, είναι λίγες ώρες. Που να προλάβει το ζεύγος να βρεθεί, να δημιουργήσει "ατμόσφαιρα", να εκδηλωθεί και να απολαύσει; Έχω προβληματιστεί όχι γιατί είμαι ανυπόμονη, κάθε άλλο, περνάμε υπέροχα οι δυο μας, δεν περιμένουμε το παιδί να γεμίσει τα κενά μας. Απλά σκέφτομαι μήπως τελικά το θέμα υπογόνιμότητα δεν περικλείει μόνο θέματα σωματικής υγείας αλλά και υγείας προσωπικού χρόνου.

Αν για να βρεθεί ένα ζευγάρι τις "σωστές" μέρες και ώρες φαντάζει σχεδόν αδύνατο, τι κάνουμε;
Δεκτές ιδέες από παθόντες (και μη) και σας υπόσχομαι να τις ακούσω-διαβάσω με σεβασμό και κατανόηση.

Καλό μας Σαββατοκύριακο με περισσότερο ελεύθερο χρόνο ουσίας!

...σα σήμερα

Σε (ξανά)γνώρισα.

Και η ζωή μου άλλαξε για πάντα (ναι, το πιστεύω το "για πάντα").

Και όσα είχα πει ότι δεν πρόκειται να αλλάξω, τα άλλαξα επειδή ήθελα και όχι επειδή έπρεπε.

Είσαι ό,τι πιο όμορφο υπάρχει στη ζωή μου.

Μου αρέσει πολύ να γράφω για τόσο θετικά συναισθήματα, δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι γράφουν για αρνητικά τον περισσότερο χρόνο της ζωής τους.

Εγώ σήμερα φωνάζω πόσο ευτυχισμένη είμαι δίπλα σου.
Δεν ήξερα ότι υπάρχει η απόλυτη ολοκλήρωση, δεν πίστευα σε αυτήν, μέχρι που (ξανά)βρεθήκαμε.
Σε ευχαριστώ που υπάρχεις. Που δε χρειάζεται να μιλάμε για να επικοινωνούμε. Που μου μιλάς με το βλέμμα σου. Που αλλάζεις τη διάθεσή μου με μία σου φράση. Που ζεσταίνεις την καρδιά μου.

Μα πάνω απ' όλα σ'ευχαριστώ που είσαι ΕΣΥ.

Χρόνια μας πολλά και καλά αγαπημένε μου.
Και σύντομα να γίνουμε περισσότεροι!

(να) Πάει κι αυτό!

Τις τελευταίες ημέρες χάθηκα όχι γιατί μου έτυχε κάτι, απλά δεν είχα έμπνευση να μοιραστώ κάτι είτε όμορφο, είτε σημαντικό, είτε άξιο γραφής κλπ. κλπ.

Όμως έχω θυμώσει σήμερα και θέλω αυτές οι δημοτικές να τελειώνουν. Δεν αντέχω άλλη ρύπανση από φυλλάδια, άλλες ομιλίες καφρίλας και λάσπης προς τους υποψήφιους των αντίπαλων παρατάξεων, άλλα "ΘΑ κάνουμε το ένα, το άλλο, το παράλλο..." και όταν τηλεφωνώ στο Δήμο στον οποίο πληρώνω αδρά δημοτικά τέλη, να μου απαντάνε ότι ΘΑ καθαρίσουν τον κάδο σκουπιδιών της παιδικής χαράς της γειτονιάς μου και καθαρό κάδο να μη βλέπω* (1 μήνα τώρα...)

Το δικαίωμα της ψήφου και η άσκηση αυτού είναι -για εμένα- υποχρέωση και όχι επιλογή.

Κατοικώ σε ένα δήμο που θεωρείται "καλός", ακριβός και τα τοιαύτα αλλά δυστυχώς μόνο στα χαρτιά. Λυπάμαι πολύ γιατί μεγάλωσα σε υπέροχη γειτονιά (σε άλλο Δήμο) που σήμερα πνίγεται στο τσιμέντο, στα σκουπίδια και στην άναρχη δόμηση. Δυστυχώς δε μπορώ να έχω άποψη για τα σχολεία και τη φροντίδα υπερήλικων αλλά κάτι μου λέει ότι κινείται στα ίδια επίπεδα.

Έφυγα από εκείνο το Δήμο για να ζήσω σε έναν καλύτερο και φυσικά γιατί επιθυμώ ένα μέλλον σε περιβάλλον καθαρό και Δήμο οργανωμένο.

Πως να μην τρομάζω όμως όταν σήμερα το μεσημέρι, στον "καλό" Δήμο που κατοικώ σήμερα, μάζευα τα δεκάδες (πατημένα από αυτοκίνητα, λερωμένα από ακαθαρσίες, σκισμένα) φυλλάδια ΜΙΑΣ παράταξης και από τα γύρω μπαλκόνια με κοίταζαν σαν την τρελλή του χωριού...

Ας μην ξεχνάμε ότι κι εμείς είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι με εκείνους που δίνουν (ή δε δίνουν) εντολή να καθαριστούν οι δρόμοι, να επιδιορθωθούν τα πεζοδρόμια, να μαζευτούν τα σκουπίδια, να φυτευτούν τα παρτέρια, να δημιουργηθούν χώροι αναψυχής κ.ο.κ.

Ας επιλέξουμε λοιπόν σε ποια "κάστα" θέλουμε να ανήκουμε επιτέλους και ας κάνουμε κι εμείς δουλειά!!! Αν δεν συνεισφέρουμε ΕΜΕΙΣ με τα δικά μας χέρια και το δικό μας μυαλό, γιατί να το κάνουν οι άλλοι;

Καλή μας ψήφο λοιπόν, καλά κοψίδια στους λαρτζ ψηφοφόρους (που βρίσκουν ευκαρία για εκδρομούλα, αδιαφορώντας για το εκλογικό αποτέλεσμα) και φυσικά καλή επιστροφή στους ψηφοφόρους της περιφέρειας.


* απλά για την "ιστορία", χρειάστηκε να τηλεφωνήσω και να παρακαλέσω -ήδη εκλεγμένη από το 2006- Δημοτική Σύμβουλο για να στείλει το συνεργείο καθαρισμού στην παιδική χαρά της γειτονιάς μας. Και όταν την πήρα να την ευχαριστήσω που μέσα στις επόμενες ώρες ήρθαν, μου είπε τα εξής: "τους είπα ότι έπαθε μόλυνση ένα παιδάκι από τα σκουπίδια και ότι μας απειλούν με μυνήσεις για να τους φιλοτιμήσω...".

I rest my case.