Το πρώτο χτύπημα

Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που έγραψα τελευταία φορά εδώ.
Δώδεκα μήνες που με έκαναν πιο ώριμη, πιο σοφή και σίγουρα πιο υπομονετική από ποτέ. Κι ας μην ήθελα να γράψω. ϊσως ακριβώς γι' αυτό δεν ήθελα να γράψω. Γιατί ζούσα και συνεχίζω να ζω μια απόλυτα μεταβατική περίοδο στη ζωή μου που κάθε μέρα ανακαλύπτω πτυχές του χαρακτήρα μου που δε γνώριζα και προσπαθώ να τις αποδεχτώ με ψυχραιμία και κατανόηση.
Σήμερα όμως έγινε κάτι αναπάντεχο: κατάλαβα ότι το να είμαι Μαμά, δεν αποτελεί σε καμμία περίπτωση μόνο τον πιο χαρούμενο και ευτυχισμένο ρόλο της ζωής μου.

Ο γιος μας έπεσε και χτύπησε το στόμα του. Το πρόσωπό του γέμισε αίματα, τα χεράκια του το ίδιο και εγώ σε κατάσταση πανικού έτρεχα να τον ξεπλύνω και να τον καθησυχάσω. Στα λεπτά που διήρκεσε όλο αυτό, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι δε μπορούσα να κάνω τίποτα. Αισθανόμουν σχεδόν ανήμπορη, ίσως και ανίκανη να διαχειριστώ την κατάσταση και να μπορέσω να κάνω το σωστό. Ο Μπαμπάς λείπει σε ταξίδι και ήμασταν οι δυο μας. Ο γιος μας ήταν ήρεμος, σχεδόν ψύχραιμος μπορώ να πω, με κοίταζε όλο απορία που εγώ άλλαζα συνεχώς πετσετάκια για να του καθαρίζω το πρόσωπο και εκείνος απλά έβλεπε τα ματωμένα χεράκια του και τα έγλυφε.

Μέχρι να φτάσω στα επείγοντα και να με καθησυχάσει ο παιδοχειρουργός ότι το τραύμα θα κλείσει μόνο του και ότι απλά είναι σε δύσκολο σημείο και γι' αυτό ματώνει συνεχώς, ούτε εγώ κατάλαβα πως έγιναν όλα. Για πότε τον έντυσα, έφυγα από το σπίτι, οδήγησα για μισή ώρα, πάρκαρα, τον πήρα αγκαλιά και μπήκα στο νοσοκομείο. Λες και γίνανε όλα μόνα τους. Τελικά όταν βρισκόμαστε σε μια τέτοια κατάσταση, ο εγκέφαλος παύει να λειτουργεί και κάνουμε ότι χρειάζεται "στον αυτόματο". Δεν εξηγείται αλλιώς πως δε θυμάμαι τίποτα μέχρι τη στιγμή που ακούω τον παιδοχειρουργό να μου λέει "όλα καλά!"

Το πρώτο χτύπημα του γιου (στο τραπέζι), ήταν και το πρώτο δικό μου χτύπημα (στην ψυχή μου). Να είμαι εκεί και να μην είμαι. Να κρατάω αγκαλιά το μικρό μου με μουδιασμένα χέρια, να του τραγουδάω για να τον ηρεμήσω και ταυτόχρονα να μην ακούω τίποτα. Να τον βλέπω ματωμένο και τα μάτια μου να πονάνε. Τελικά αυτό είναι η συνειδητοποίηση της μητρότητας; Η ψυχή σου να "πηγαίνει στην κούλουρη", το αίμα σου να παγώνει και να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου; Ναι, ομολογώ ότι σήμερα αισθάνθηκα ακόμα πιο Μαμά. Με τεράστια ευθύνη, απίστευτη δύναμη  και ψυχραιμία που ούτε εγώ ήξερα ότι είχα. Ο μικρός μου είναι καλά, κοιμάται ήρεμος και χαρούμενος στο κρεββάτι του και εγώ θέλω να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί μόνο αυτός μπορεί να με κάνει να θέλω να γίνω η πιο δυνατή Μαμά του κόσμου!

Περαστικά σου αγόρι μου γλυκό.
Ο Μπαμπάς αύριο θα γυρίσει σπίτι μας από το ταξίδι του και θα μας πάρει μια τεράστια αγκαλιά.


υ.γ. συγχωρήστε με για τη μεγάλη απουσία-υπόσχομαι να επανορθώσω.

ο Μπαμπάκ(ι)ας

Πέρασαν λοιπόν σχεδόν τρεις μήνες. Και τι μήνες... Εντελώς διαφορετικοί απ' ότι περιμέναμε, με ένα μωρό εντελώς διαφορετικό από όλα όσα έχουμε δει. Όλοι οι νέοι γονείς το ίδιο δε λένε; Ε, κι εμείς τελικά δεν αποτελούμε εξαίρεση.

Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας τη σχέση του γιου μας με τον μπαμπά του. Αυτήν τη μοναδική σχέση μεταξύ δύο αρσενικών (!) που η χημεία τους είναι ασύλληπτη, οι κώδικες επικοινωνίας τους μοναδικοί και τα βλέμματα που ανταλάσσουν όλο μηνύματα. Πραγματικά ο γιος μας είναι τρελλαμένος με τον μπαμπά του: το πρωί που ξυπνάει, τον ψάχνει με το βλέμμα, αν δε ακούσει τη φωνή του, τραντάζεται ολόκληρος, γελάει και φωνάζει όλο χαρά. Στο μπάνιο του (ο μπαμπάς τρελλαίνεται να τον μπανιαρίζει οπότε τους το έχω αφήσει αυτό το τελετουργικό για το bonding part τους)  ο μπαμπάς τραγουδάει και ο μικρός προσπαθεί να κάνει δεύτερη φωνή! Ω, ναι και δεν είναι ούτε τριών μηνών ακόμα. Στην αλλαξιέρα περνάνε χρόνο συζητώντας για το jeep-ing και τις εκδρομές που θα κάνουν μαζί στα βουνά όταν θα μεγαλώσει, για τα ταξιδάκια που θα κάνουν για ski, για τα καλοκαίρια που θα του μάθει να κολυμπάει. Μιλάμε για πολύ συζήτηση. Εγώ πάλι -τρελαμμένη μάνα και καψούρα σύζυγος- μένω να τους χαζεύω και γουστάρω τρελλά για αυτή τη σχέση που πάει να δημιουργηθεί. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί αυτή η σχέση, πολλοί λένε ότι τα αγόρια έχουν σχέση αντιπαλότητας με το μπαμπά τους, άλλοι πάλι ότι τα αγόρια "ερωτεύονται" τη μαμά τους μεγαλώνοντας, ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι μέχρι και οιδιπόδειο δημιουργείται ανάμεσα σε μάνα και γιο. Εγώ ξέρω ότι κάθε σχέση είναι μοναδική και κάθε άνθρωπος ξεχωριστός και αυτό που βλέπω να μοιράζονται μέσα σε τόσο σύντομο διάστημα τα δύο αγόρια μου, είναι εντελώς μαγικό.

Το παραδέχομαι: ο γιος μας είναι τρελλός μπαμπάκιας.

Κι εγώ στη θέση του, ακριβώς έτσι θα ήμουν με τέτοιον μπαμπά.

5 - 10 - 15 - 20 - 25 ...Φτου και βγαίνω!

-- για πάντα

Οι πόνοι ξεκίνησαν λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Κάπου εκεί κοντά στο τρίποντο του Διαμαντίδη που ο μπαμπάς σου φώναξε όλο περηφάνεια. Κι εγώ νόμιζα ότι απλά κουνήθηκες λίγο πιο έντονα και πιο χαμηλά.
Λίγα λεπτά αργότερα πήγαμε για ύπνο. Ή μάλλον πιο σωστά, άλλος πήγε για ύπνο, εγώ πηγαινοερχόμουν μέσα στο σπίτι από κουζίνα σε σαλόνι και πάλι πίσω και από υπνοδωμάτιο σε μπάνιο και repetition! Και να επιμένω ότι "αποκλείεται, δε γεννάμε σήμερα, είναι πολύ νωρίς ακόμα, δεν είμαστε έτοιμοι" κλπ. κλπ. για να ξεχαστώ και να ηρεμήσω. Μέχρι και πράσινο τσάι έφτιαξα (θεός φυλάξοι και δεν "το'χω" καθόλου το σπορ της υγιεινής διατροφής) για να ηρεμήσει η κοιλιά μου (!!!) μιας και νόμιζα ότι έχω ΚΑΙ κοιλόπονο.

Λίγο μετά τις 3 το πρωί, με πήρε για μερικά λεπτά ένας ελαφρύς ύπνος, ίσα για να με πείσει ότι έχω δίκιο, είναι όντως νωρίς να έρθεις στον κόσμο, δεν είναι η μέρα της Αγίας Αικατερίνης η μέρα που θα γεννηθείς... Δεν το είχα "κανονίσει" έτσι, κάτι σε Αγίου Αντρέα μου έκανε πιο ταιριαστό, άντε και σε Αγίου Νικολάου ίσως, αλλά Αγίας Αικατερίνης, με τίποτε, πολύ νωρίς δεν έχω προλάβει να ετοιμάσω και την τσάντα για το μαιευτήριο.

Με τέτοιες σκέψεις λοιπόν, εντελώς απλοϊκές και χωρίς ίχνος άγχους, βιασύνης, ανυπομονησίας, επιμονής ή οτιδήποτε αρνητικό θα μπορούσε να μας χαλάσει τη μέρα, γύρω στις 5 παρά αποφάσισα ότι πρέπει να ξυπνήσω τον ανύποπτο πατέρα to-be, οι πόνοι ήταν αφόρητοι πλέον, μπορεί να μην είχα ιδέα από πόνους/ διαστολές/ άνοιγμα τραχήλου κλπ. μιας και θα γεννούσα το πρώτο μου παιδί, αλλά πονούσα φρικτά και μόνο μπαίνοντας στο μαιευτήριο θα ηρεμούσα, γεννούσα-δε γεννούσα, ήθελα μόνο να σταματήσω να πονάω τόσο πολύ.

"Αγάπη μου φτιάξε 2 espresso, βάλε τα πράγματα του μωρού στην τσάντα και ντύσου. Γεννάμε!" ενώ κοιμόταν μην έχοντας ιδέα τι είχα περάσει όλο το βράδυ, μιας και -η αλήθεια είναι- ότι ο ξενύχτης της οικογένειας πάντα ήμουν εγώ οπότε φυσικό ήταν να έχω αυπνίες ειδικά ως έγκυος.

Μέσα σε λίγα λεπτά, "έσπασαν και τα νερά" και ήρθε και έδεσε το γλυκό. Εκεί ομολογώ ότι πανικοβλήθηκα, θυμήθηκα κάτι όνειρα που έβλεπα έφηβη να πέφτω από πολύ ψηλά στο κενό, μία μέρα σε ένα σούπερμάρκετ μικρή, 8 ετών περίπου, που έχασα τη μαμά μου και ούρλιαζα για να τη βρω, ένα πρωινό μάθημα κολύμβησης στο οποίο ένα ηλίθιο δεκάχρονο κοριτσάκι με βούλιαξε με πατητή στην άπατη μεριά της πισίνας και από τότε έχω τρελλή φοβία με το βάθος στη θάλασσα, και άλλα τέτοια τρομακτικά που δε θέλω εδώ και πολλά χρόνια να ανασύρω στο συνειδητό γιατί μου χαλάνε τη διάθεση. Ναι τόσο πολύ πανικοβλήθηκα για το άγνωστο που μας περίμενε σε λίγες ώρες από εκείνο το ξημέρωμα της 25ης Νοεμβρίου, ανήμερα της Αγίας Αικατερίνης.

Φτάσαμε στο μαιευτήριο στις 7 το πρωί περίπου με πόνους που δεν αντέχονταν πλέον, αλλά με φοβερή ψυχραιμία και των δυο μας. Μέσα σε μία μόνο ώρα, είχαμε μπει στο χώρο του τοκετού, είχε γίνει η επισκληρίδιος, ο Γιώργος είχε ντυθεί με στολή Μαίας (!) και γελούσαμε με το μαιευτήρα, τη μαία και τον άντρα μου, λες και είχαμε πάει για πρωινό μετά από ξενύχτι πρωτοχρονιάς στα μπουζούκια.

Οι συσπάσεις έγιναν πιο συχνές, ο γιος μας ήταν ιδιαίτερα βιαστικός και πλέον κι εγώ η ίδια, έσπρωχνα με τεράστια δύναμη, ο Γιώργος φώναζε όσο πιο ψύχραιμα μπορούσε, όλοι μέσα στο δωμάτιο ήταν εξαιρετικοί στο να με κάνουν να αισθάνομαι δυνατή και έτοιμη να φέρω στον κόσμο τον γιο μας. Στις 9.10 π.μ. τον αντικρύσαμε για πρώτη φορά και από εκείνη την ημέρα μόνο σε εκείνον βρίσκεται το μυαλό μας και η σκέψη μας. Ένα παιδάκι που βιάστηκε να μας γνωρίσει, ή μήπως βιαζόμουν εγώ τελικά;

Όπως και να'χει, χρωστάω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον άντρα της ζωής μου γιατί αν δεν ήταν αυτός τίποτε από όλα αυτά δε θα είχε γίνει, τον υπέροχο φυσιολογικό τοκετό τον χρωστάω σε αυτόν (και στον μαιευτήρα μου φυσικά που με απέτρεψε από την καισαρική) αλλά και το ότι δεν κατέρευσα όταν αντίκρυσα το μωρό μας στη ΜΕΝΝ διασωληνωμένο για λίγες μέρες.

Μήπως τελικά είναι αυτές οι σπάνιες στιγμές που ενώνουν τα ζευγάρια, που μας θυμίζουν γιατί ερωτευτήκαμε δυνατά το σύντροφό μας και γιατί συνεχίζουμε να τον αγαπάμε με τόση ένταση και αφοσίωση;
Mετά από αυτήν τη μοναδική εμπειρία της γέννησης, ανακάλυψα την ουσία της δημιουργίας οικογένειας: είναι η δύναμη που γεννιέται από την αγάπη δύο ανθρώπων, αυτή που τους ενώνει στα δύσκολα και φαινομενικά ακατόρθωτα και φυσικά αυτή που στη συνέχεια μοιράζεται αρμονικά και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας που θα δημιουργήσουν.

Καλώς όρισες Φίλιππε-Εμμανουήλ στη ζωή μας!